Η Ελλάδα του θεάτρου, του κινηματογράφου, της βιντεοκασέτας, των περιοδικών. Από τη δεκαετία του 60 και έπειτα, η μόδα κάθε εποχής αναδεικνύει τις όμορφες γυναίκες. Μερικές φορές είναι δύο ή και τρεις εκείνες που ξεχωρίζουν, εκείνες που συνδέουν την ομορφιά τους και την προσωπικότητά τους με την εποχή. Η ζωή των sold out ανθρώπων αποτελούσε πάντα αντικείμενο κουβέντας, ανάλυσης, από την εποχή που κατοικήθηκε η δίπλα σπηλιά, που οι «μνηστήρες» αλώνιζαν στο παλάτι του Οδυσσέα, που ο Αλκιβιάδης άρχισε να μην «σηκώνει» το κρασί.
Για να πουλήσει κάτι πρέπει να συνδεθεί με πρόσωπο. Αυτός είναι ο κανόνας. Και γύρω από αυτόν τον κανόνα και αυτό το πρόσωπο στήνεται μια ολόκληρη βιομηχανία. Απλά, στην Ελλάδα των λίγων εκατομμυρίων, στήνεται μια… βιοτεχνία.
Και η γυναίκα γίνεται το αντικείμενο του θαυμασμού, του πόθου, της αποθέωσης ή και των αστικών μύθων… Αλληλένδετα είναι αυτά, άλλωστε, αποτέλεσμα υπερπροβολής.
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας. Μην ξεγελιέστε. Μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι σύμβολο του σεξ, μόνο και εξαιτίας της ομορφιάς της. Υπάρχουν πανέμορφες γυναίκες παντού. Είναι η προσωπικότητα και κάποια άλλα στοιχεία που την κάνουν ξεχωριστή.
Δεκαετία ’60: Σπεράντζα Βρανά εσύ, superstar!
Όσο και εάν φαίνεται περίεργο στις νεότερες γενιές, η Σπεράντζα Βρανά γεμίζει θέατρα και οι παραστάσεις στις οποίες συμμετέχει είναι sold out. Μάλιστα, εκείνη την εποχή γινόταν τριπλές παραστάσεις. Η πρώτη ήταν η μεσημεριανή και στις συγκεκριμένες οι αίθουσες που έπαιζε η Βρανά κατακλυζόταν από φαντάρους που είχαν έξοδο. Μόνο και μόνο για να δουν τη Βρανά. Ηθοποιός που είχε ζήσει το φαινόμενο, εκμυστηρευόταν δεκαετίες αργότερα πως για να ευχαριστηθούν τα στρατευμένα νιάτα, ο ρόλος της sexy ηθοποιού αυξανόταν και σε διάρκεια, σε σχέση με την απογευματινή και τη βραδινή παράσταση!
Μεσογειακή σε όλα της… Μελαχρινή, πληθωρική, με ταπεραμέντο, δεν φοβόταν να φορέσει τα πιο τολμηρά φορέματα της εποχής, εκείνα που θα αναδείκνυαν τις πλούσιες καμπύλες της. Κορμάκια, κορσέδες, «μακριά σκισίματα»… Μία γυναίκα ατίθαση, που έβγαζε μια «μαγκιά» αρσενική, «όχι όμως στις ερωτικές σχέσεις», όπως έσπευδε να συμπληρώσει η ίδια.
Δεκαετία ’70: Ζωή Λάσκαρη ή Μάρθα Καραγιάννη;
Ίσως να ήταν το «κιθαρίστας ή drummer» δίλημμα της δεκαετίας. Από τη μία, η ξανθιά, η εκλεπτυσμένη, η high class, η –look but don’t touch- Ζωή Λάσκαρη. Από την άλλη, η Μάρθα Καραγιάννη. Μελαχρινή, απλή, κορίτσι της διπλανής πόρτας. Οι της «καλής κοινωνίας» λατρεύουν την κλασάτη ξανθιά, που πλασάρεται ως ελληνίδα Brigitte Bardot. Η Μάρθα Καραγιάννη είναι αγαπητή στα λαϊκά στρώματα.
Η Ζωή Λάσκαρη λέει το μεγάλο «ναι» σε ρόλους με μεγάλο ρίσκο, όπου υπάρχουν και τολμηρές σκηνές. Φυσικά και κερδίζει το «μεγάλο στοίχημα»! Εκτός από κάποιες σκηνές με γυμνό, οι εμφανίσεις της στις ταινίες είναι όλες πολύ θηλυκές και ακολουθεί τα τελευταία trends της μόδας παγκοσμίως. Μάλιστα, όταν το 1963 εμφανίστηκε στις Κάννες με το περίφημο διχτυωτό φόρεμα, έκανε τους παρευρισκομένους να παραμιλούν, ενώ την επομένη, η φωτογραφία της έπαιζε στις γαλλικές εφημερίδες!
Από την άλλη, τολμηρές εμφανίσεις έχει κάνει και η Μάρθα Καραγιάννη. Ειδικά στα μιούζικαλ, ο Γιάννης Δαλιανίδης εκμεταλλεύεται –σχεδόν- στο έπακρο το θηλυκό κορμί της πρωταγωνίστριας. Ήταν ο σπουδαίος Νίκος Κούρκουλος που είχε κάνει τη θρυλική δήλωση, “Ποια Καρέζη; Ποια Λάσκαρη; Η Μάρθα Καραγιάννη”!
1980 Ελένη Φιλίνη Rulz
Το βίντεο είναι της μόδας και οι stars της εποχής είναι οι Πάνος Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Γαρδέλης, Στάθης Ψάλτης, ενώ δύο είναι οι γυναίκες που μπαίνουν στα εξώφυλλα του Super Κατερίνα και του Μανίνα. Η Ελένη Φιλίνη, η Καίτη Φίνου και η Σοφία Αλιμπέρτη.
Από τις τρεις, το sex symbol της δεκαετίας είναι η Ελένη Φιλίνη. Η Καίτη Φίνου είναι πολύ καλό κορίτσι, η Σοφία Αλιμπέρτη είναι πολύ μικρό κορίτσι και η Ελένη Φιλίνη είναι θηλυκό. Επιβλητική, με έντονο βλέμμα, μακριά κατάμαυρα μαλλιά, καμπύλες βγαλμένες από άλλες δεκαετίες…
Ντεκολτέ που αναδεικνύουν το μπούστο της και κοντές φούστες για να βγουν σε κοινή θέα τα καλλίγραμμα πόδια της. Αυτά είναι τα… βασικά υλικά για τα πλάνα της πρωταγωνίστριας και μερικά γκρο πλαν στο σαγηνευτικό της βλέμμα.
Και κάπως έτσι, δίπλα στην αφίσα της ομάδας, η φωτογραφία της Φιλίνη φιγουράρει στα επιπλοποιεία, κάτι σαν ανδρικό εικονοστάσι, δηλαδή!
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, αν και την είχε πολιορκήσει η μισή Ελλάδα. Και αυτή είχε έναν έμφυτο τσαμπουκά. Σε συνέντευξή της αποκάλυψε πως «δέχθηκα ανήθικες προτάσεις και έχασα κάποιες δουλειές, αλλά το αντιμετώπισα με δυναμισμό. Όταν μου γυρίζει το μάτι, μου γυρίζει πολύ. Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρή και χόρευα σε ένα μαγαζί, έρχεται ένας δημοσιογράφος και μου λέει ‘αν δεν έρθεις αύριο στο τάδε ξενοδοχείο, μην ξαναπάς για δουλειά’. Φυσικά και δεν πήγα στο ξενοδοχείο, αλλά ούτε με έδιωξαν από τη δουλειά».
1990 Η επέλαση της Βάνας
«Δώσε και σε μένα… Μπάρμπα». Μία ατάκα που χαρακηρίζει τη δεκαετία των περιοδικών και της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ο Πέτρος Κωστόπουλος στήνει από την αρχή την έντυπη βιομηχανία. Illustration δεκαετία, με… θεές της διπλανής πόρτας, πλέον! Και η Ρούλα Κορομηλά μπαίνει στο living room του Έλληνα. Από τη Βίκυ Κουλιανού και την Άντζελα Γκερέκου, μέχρι την Τζένη Μπαλατσινού και τη Μαρίνα Τσιντικίδου.
Στην κορυφή όλων, η Βάνα Μπάρμπα. Μεσογειακή. Προικισμένη. Με βλέμμα αποπλάνησης, με τα χείλη σε απόσταση λίγο πριν ενωθούν… Θηλυκό με τσαμπουκά! Φτάνει να παίξει και σε οσκαρική ταινία, το Mediterraneo (1991), μια ιταλική παραγωγή.
Κάπως έτσι, οι έρωτες της γίνονται πρωτοσέλιδοι, ενώ οι φωτογραφήσεις της βρίσκονται πίσω από το καρεδάκι Η-Παναγιά-μαζί-σου στο παρμπρίζ της νταλίκας.
2000 Δήμητρα Ματσούκα all the way
Ταλαντούχοι και ατάλαντοι, όμορφοι και μη όμορφοι, κουτσοί και στραβοί, όλοι περνάνε μια βόλτα από κάποιο τηλεοπτικό πλατό, ζουν την 15λεπτη αποθέωσή τους και κάνουν τον Warhol να χορεύει, σαν άλλος «Ησαϊας». Μία είναι εκείνη όμως που ξεχωρίζει, που γίνεται το σημείο αναφοράς της δεκαετίας… Η Δήμητρα Ματσούκα με τον… υφέρποντα ερωτισμό, το σαγηνευτικό βλέμμα, το «καθαρό πρόσωπο», τις τέλειες αναλογίες, την ιδιαίτερη φωνή, τα μικροσκοπικά μίνι και τα καυτά τζιν σορτσάκια.
Η Δήμητρα Ματσούκα των καυτών φωτογραφήσεων, με το alternative style, του «Αχ κύριε Μάνο μου», γίνεται η pop ντίβα, το εξώφυλλο που θέλουν όλοι να έχουν. Paparazzi την κυνηγούν, παρουσιαστές της τηλεφωνούν καθημερινά για μια συνέντευξη.
Καμία γυναίκα δεν γίνεται sex symbol, αν δεν το θέλει η ίδια. Και κανένα sex symbol δεν έγινε επειδή κάποιοι την επέβαλαν. Χρειάζεται αυτό το κάτι.
