Όλο για τον Καρέλια ακούω τον τελευταίο καιρό. Μία ήταν που μοίρασε μπόνους στους εργαζόμενούς του (2,5 μύρια αν δεν κάνω λάθος), γιατί πήγαν καλά οι δουλειές. Ελπίζω και του χρόνου καλύτερα, αν και δεν ξέρω πόσα ακόμη δεκαρικάκια θα φορτώσει τα τσιγάρα ο Άδωνις, μπας και αναπνεύσει το σύστημα υγείας. Βλέποντας και κάνοντας.
Τη δεύτερη αφορμή μου την έδωσε ένα απ’ αυτά τα αστειάκια που κυκλοφορούν στο internet. Ένα ανεκδοτάκι που έδειχνε ένα πακέτο Καρέλια κασετίνα κι έλεγε «ορίστε η πρώτη ταμπλέτα». Γιατί; Διότι πάνω στο πακέτο το παραλληλόγραμμο (στην πίσω πλευρά του για να είμαι ακριβής) μπορούσες να κρατήσεις σημειώσεις για ό,τι σε απασχολούσε. Από γκομενικά ως σχολικά κι από επαγγελματικά ως κινηματογραφικά. Και πάει λέγοντας.
Κι όπως τα διάβασα όλα αυτά, ξύπνησε μέσα μου μια μνήμη καταπιεσμένη. Από τη δεκαετία του εβδομήντα, από τότε δηλαδή που δοκιμάζαμε τις δυνάμεις μας στο κάπνισμα όντες πιτσιρικάδες. Εγώ δεν κόλλησα (το δικό μου το δηλητήριο είναι η ζάχαρη), οι συμμαθητές μου χώθηκαν με τα μπούνια. Σε κάθε είδους μάρκες και κυρίως στις πλέον προσιτές εξ αυτών.
Ανάμεσα στα σουξέ της εποχής, τα Καρέλια είχαν προνομιακή θέση για τρεις λόγους. Πρώτον ήταν γλυκόπιοτα (έτσι μου λέγανε τουλάχιστον), δεύτερον ήταν σχετικώς φθηνά (αυτό το καταλάβαινα και μόνος μου) και τρίτον γιατί χρησίμευαν για την περίφημη «σπιρτάδα». Την ποιά; Ναι, καλά διαβάσατε, την «σπιρτάδα». Όχι αυτή που προσφέρουν τα ενεργειακά ποτά, αλλά την άλλη που έκανε τα σπίρτα να ανάβουν.
Το κόλπο είχε ως εξής: Έπαιρνες ένα σιγαρέτο Καρέλια απ’ την κασετίνα και το απογύμνωνες. Ούτως ειπείν, του έβγαζες το φίλτρο και απ’ το φίλτρο αυτό έβγαζες το χαρτάκι που είχε γύρω-γύρω. Ύστερα, ισορροπούσες το φίλτρο στο τακούνι απ’ το παπούτσι και του έβαζες φωτιά. Κι εκεί που έλειωνε, ερχόσουν και κολλούσες πάνω του την πλάγια όψη απ’ το πακέτο των σπίρτων. Εκεί που είχε τη σαγρέ επιφάνεια για να ανάβεις.
Το αποτέλεσμα; Για λόγους που αδυνατώ να κατανοήσω (ή μάλλον βαριέμαι να κατανοήσω), το λιωμένο φίλτρο αφαιρούσε την σαγρέ επιφάνεια απ’ το πακέτο των σπίρτων και την πρόσθετε στο τακούνι. Κι είχες εσύ, πρώτο μάγκας, την ευκαιρία να κάνεις έτσι ένα χρατς το σπιρτάκι, όχι στο ταπεινό το πακέτο του ελληνικού μονοπωλίου αλλά στο τακούνι σου και να ανάβεις κατόπιν το τσιγαράκι σου. Και δώσε εικοσάρικα (παλαιού τύπου, προ ευρώ) τα μάτια των κοριτσιών.
Κάπως έτσι, τα ανάβανε και οι μαγκίτες τα σπίρτα τους τον αρχαίο καιρό. Όταν είχαν φωσφόρο στα «κεφάλια» τους και σε όποια επιφάνεια κι αν τα έτριβες αρπάζανε στο φουλ. Λόγω ατυχημάτων όμως με μικρά παιδιά κλπ. κλπ. αντικαταστάθηκαν με τα safety matches και εξέλειπε η μαγκιά να κάνεις μια με το χέρι στο τακούνι, σούπερ λουξ.
Δεν ξέρω αν ισχύει ακόμη το κόλπο με τα Καρέλια. Και δεν έχω και τακούνια old school για να το δοκιμάσω. Μοντέρνα τα παπούτσια μου, μοντέρνοι και οι αναπτήρες που έχουν βάλει τα σπίρτα στη γωνία. Αν σας περισσεύει πάντως κανένα ζευγάρι κλασικού τύπου κι αν έχετε διάθεση για πειραματισμούς, δοκιμάστε το. Έστω ως αντίδοτο ελληνικό, στις μαγκιές του MTV και της alt κουλτούρας.
