Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί να βρέχει, να έχει και λίγο κρύο, να αράζουμε στον καναπέ, να πίνουμε έναν ζεστό καφέ και να ακούμε μουσικούλα; Ωραία εικόνα ε; Ρομαντική. Σίγουρα, αρκεί να είσαι στο σπίτι. Μέσα. Και να μην βγεις ούτε για να αγοράσεις τσιγάρα.
Γιατί αν είσαι στο δρόμο μόνο ρομαντικά δεν είναι τα πράγματα. Μην σου πω ότι έξω με βροχερές ημέρες, η κατάσταση θυμίζει κάτι από ελληνορωμαϊκή πάλη με βαθμό δυσκολίας κατάδυσης από βατήρα 10 μέτρων! Όχι, όταν βρέχει στην Ελλάδα τα πράγματα στους δρόμους δεν είναι εύκολα – και όταν λέμε βρέχει μιλάμε από ψιχάλες μέχρι μπόρα. Η βροχή στην Ελλάδα δεν έχει κατηγορίες, είναι μία και φέρνει τα ίδια χάλια.
Και σήμερα αφού πέρασα την Οδύσσεια για να φτάσω στο γραφείο, άρχισαν να μου έρχονται και μερικές απορίες στο μυαλό, παρέα με τα νεύρα. Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνω έξω με βροχή, όμως είναι η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα μερικά πράγματα. Μπορεί να φταίει και το hangover.
* Αλήθεια το να είσαι τροχονόμος είναι επάγγελμα ή χόμπι; Γιατί από την Αλεξάνδρας μέχρι το Μαρούσι δεν είδα ούτε έναν στους δρόμους. Σε δρόμους που γινόταν χαμός, το ένα αυτοκίνητο πάνω από το άλλο και όλοι ήθελαν να περάσουν από το ίδιο σημείο. Την ίδια ώρα. Μαζί! Γιατί αν είναι χόμπι, το καταλαβαίνω – και εγώ όταν βρέχει δεν πάω για παράδειγμα να παίξω μπάσκετ με τα παιδιά, γιατί δεν χρειάζεται. Δεν είμαι μπασκεμπολίστας.
Αλλά αν είναι επάγγελμα αυτό του τροχονόμου, τότε πως γίνεται όταν βρέχει να έχουν εξαφανιστεί όλοι; Ακόμα και από τα κλασικά στέκια-ελέγχους. Πλέον ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε όπως παλιά – όταν έβρεχε τα υπόστεγα ήταν γεμάτα με τροχονόμους που σφύριζαν από μακριά!
* Mεταξύ μας τώρα, ότι τα ελληνικά λεωφορεία-τρόλεϊ έχουν οροφές είναι υπερβολή. Γιατί οι οροφές έχουν ως σκοπό να σε προστατεύουν, για παράδειγμα από τη βροχή. Αλλά αυτό το τρελό ότι (σχεδόν) όλα τα λεωφορεία μπάζουν δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Ας τις καταργήσουμε τις οροφές, τσάμπα λεφτά, να έχουμε λεωφορεία cabrio να παραμιλάει η υφήλιος.
* Δεν λέω, να έχεις την ομπρέλα σου όταν βρέχει. Να την ανοίγεις να μην γίνεσαι μούσκεμα. Αλλά να την κρατάς και σωστά, όχι λες και είσαι ο Thor με το σφυρί του και ετοιμάζεσαι να πάρεις κεφάλια και να ρίξεις κεραυνούς στους κακούς.
Τι πρόβλημα είναι αυτό όταν βρεθούν 3 άνθρωποι με ομπρέλες σε έναν μικρό χώρο να μοιάζει με video game «ποιος θα βγάλει πρώτος το μάτι του άλλου»; Ειρήνη παιδιά, ειρήνη.
* Ok, δεν θα μείνω στο ότι οι δρόμοι θυμίζουν ποτάμια. Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση αυτό πλέον, το έχω μάθει, άσε μου κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι ζούμε στη… φύση. Αλλά οι οδηγάρες που ενώ βλέπουν τον δρόμο να είναι ρυάκι, γκαζώνουν λες και κάνουν διαγωνισμό ποιος θα σηκώσει πιο πολύ νερό, δεν θα το καταλάβω ποτέ.
Πήγαινε με 20 χλμ. ρε μάγκα. Έτσι και αλλιώς στα 10 μετρά θα κολλήσεις πάλι. Και τότε, ναι, θα κάνω την ομπρέλα σφυρί του Thor και θα σου κάνω το αμάξι καλοκαιρινό – ένας πράγμα σαν τα λεωφορεία. Τελικά όλα δένουν μεταξύ τους, εντυπωσιακό!
Αυτά, ωραία και αφού στεγνώσαμε, ας δουλέψουμε και λιγάκι.
