Το αριστουργηματικό έργο του Ντοστογιέφσκι μεταφέρεται στη σκηνή του ανανεωμένου Σύγχρονου Θεάτρου στο Γκάζι από έναν δωδεκαμελή θίασο ηθοποιών, που ο δαίμονας του ταλέντου μιλά απευθείας μέσα τους. Μια παράσταση ιδιαίτερων αξιώσεων που είδαμε, αναλύσαμε και σας παρουσιάζουμε:
Οι «Δαιμονισμένοι» κράτησαν σχεδόν τρεις ώρες με αμείωτη ένταση, σκηνική δράση, ερμηνείες να λάμπουν σαν πολύτιμα διαμάντια μέσα σε ένα ατμοσφαιρικό σκοτάδι με εκλάμψεις φωτός που είχε κατακλύσει τη σκηνή. Και όμως, ούτε καρέκλες έτριξαν, ούτε εκνευριστικοί ψίθυροι ακούστηκαν… Ένα ώριμο θεατρικό κοινό, μυημένο σε παραστάσεις ουσίας είχε έρθει να ζεστάνει αυτόν τον Χώρο Τέχνης, να πέσει με τα μούτρα μέσα στις βαθιές κοινονικοπολιτικές πρώτες και δεύτερες αναγνώσεις του Ντοστογιέφσκι.
Οι «Δαιμονισμένοι» εμφανίστηκαν στον θεατρικό χάρτη της Αθήνας την κατάλληλη ώρα: επίκαιροι και διαχρονικοί την ίδια στιγμή, να φωτογραφίζουν τη βομβαρδισμένη Ελλάδα του σήμερα με λέξεις – σφυριά: ελευθερία, παιδεία, αυτοκτονία, αίμα, επανάσταση. Και φράσεις που στοίχειωσαν το σανίδι: «να τους κάνουμε όλους σκλάβους, να είναι ίσοι», «χρειάζεται μια στις τόσες μια γενιά διεφθαρμένων και λίγο αίμα», «πιο γρήγορα κόβεις κεφάλια απ’ ότι τα γεμίζεις με ιδέες»…
Η σκηνοθετική ματιά του Σταύρου Τσακίρη διεισδυτική, η μετάφραση της Δήμητρας Πετροπούλου καλοδουλεμένη και βασισμένη στη λεπτομέρεια, η μουσική του Μίνωα Μάτσα να ακολουθεί πιστά τον ρυθμό της παράστασης και ο Γιάννης Μετζικώφ να επιλέγει τα κατάλληλα κουστούμια εποχής. Μια συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα κυριάρχησε μέχρι το τέλος της παράστασης ενώ έγινε ακόμη πιο διάχυτη στο δεύτερο μέρος αυτής, με τις αποκαλύψεις να διαδέχονται η μία την άλλη.
Για τους 12 πρωταγωνιστές της παράστασης δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Πιστοί υπηρέτες της Τέχνης τους, επιλεγμένοι καθαρά με γνώμονα το ταλέντο τους, έδωσαν όλοι τον καλύτερο εαυτό τους. Ο Αλέξανδρος Σταύρου ως Νικολάι Σταυρόγκιν, να συσπάται ολόκληρος πεσμένος στο έδαφος (εξαιρετικός στους μονολόγους του), η Δήμητρα Χατούπη να εμβαθύνει μέσα στην ιδιαίτερων απαιτήσεων ερμηνεία της και ο Ιωάννης Παπαζήσης να διαψεύδει με τον καλύτερο τρόπο όσους βιάστηκαν να του κολλήσουν τη ταμπέλα του “τηλεοπτικού”. «Δαιμονιστήκαμε» και μας άρεσε…
Φύγαμε από το θέατρο με ένα ερώτημα να πλανάται: πώς γίνεται σε μία μόνο παράσταση να περνούν από μπροστά σου σαν εικονικό flashback, όλοι οι προβληματισμοί, οι φιλοσοφικές έννοιες και διαστρεβλωμένες αξίες αυτού του κόσμου, φτιαγμένου από υλικά με την ταμπέλα «προσοχή εύθραυστο». Το δαιμόνιο του Ντοστογιέφκσι, βλέπετε…
