Στο bio μου γράφω πως είμαι πολιτικός συντάκτης. Ναι, είμαι και μάλιστα αυτές τις μέρες τρέχουμε σαν τρελοί. Μια η Τρόικα, μια οι διαρροές του Μαξίμου, μια ο Βενιζέλος με τον Αβραμόπουλο που αλληλοσφάζονται, μια ο Τσίπρας που εμφανίζεται παντού, ε, έχω φτάσει στα όριά μου ο άνθρωπος! Σε ένα άλλο σημείο του bio μου λέω όμως κάτι που ελπίζω να πρόσεξες περισσότερο. Ότι είμαι Θρύλος, ακόμα και αν δεν αρέσει στον Πράτανο. Και επειδή το έχω δει το όλο θέμα σαν ψυχοθεραπεία, θέλω να σου μιλήσω για ένα πράγμα που μου λείπει εδώ στην ξενιτιά του Βερολίνου. Ναι, καλά μάντεψες, για τον Θρύλο θα σου πω.
Η τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο ήταν στο ματς με την Παρί Σεν Ζερμέν. Στο πρώτο ημίχρονο δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Θρύλος αλά Ρεάλ (τους άλλους τους καράβλαχους της Καταλωνίας δεν τους υπολογίζουμε), να κάνει τη μια ευκαιρία μετά την άλλη. Ένας Βάις να τον πιείς στο ποτήρι. Μια ομάδα να πετάει φωτιές. Για λίγο ξέχασα πως είχαμε στον πάγκο τον Μίτσελ αλλά μετά κοίταξα προς τον πάγκο και θαμπώθηκα από την μπριγιαντίνη-απορώ αν αυτός ο άνθρωπος τη λούζεται-, οπότε βεβαιώθηκα πως ο άλλοτε άσος της Ρεάλ είχε παγιδεύσει τον Λοράν Μπλαν. Στο ημίχρονο κατεβαίνω και βλέπω λίγες σειρές πιο κάτω μου τον Δημήτρη Μιχαλέλη, Διευθυντή Σύνταξης της Real News και του κάνω «Το success story είναι εδώ!». Μου λέει να περιμένω, εγώ του λέω πως θα με θυμηθεί (αναφορικά με μια συζήτηση που είχαμε λίγο πριν το ματς) και εν τέλει τον θυμήθηκα εγώ.
Πρώτη φορά βλέπω, όσο παρακολουθώ ποδόσφαιρο, τρία γκολ καρμπόν. Έβλεπα δίπλα μου το φίλο μου, το Βασίλη τον Γεωργίου, να εξανίσταται σε κάθε γκολ που τρώγαμε και εγώ εξέπληξα για ακόμα μια φορά τον εαυτό μου. Απλά από ένα σημείο και μετά κάλυψα με την παλάμη μου τα μάτια μου για να μην βλέπω αυτό το έκτρωμα, μήπως και μπορέσω να φέρω στη μνήμη μου εκείνο το μαγικό πρώτο ημίχρονο.
Το ματς με την Άντερλεχτ ήταν το πρώτο που είδα από τη Γερμανία. Και τότε ένιωσα επιτέλους ικανοποιημένος από αυτή την ομάδα. Μια ομάδα που για περίπου ένα χρόνο δεν θύμιζε Θρύλο. Από την ώρα που έφυγε ο πολύαγαπημένος μου Βαλβέρδε δεν ήταν πια η ίδια ομάδα. Το σύνθημα «Ερνέστο Βαλβέρδε» ερχόταν στα χείλη όλων μας αυθόρμητα για έναν άνθρωπο που αγάπησε αυτή την ομάδα και αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι από τον απαιτητικό κόσμο της. Ο Μίτσελ δεν έγινε ξαφνικά Βαλβέρδε και δεν πρόκειται να γίνει στο άμεσο μέλλον αλλά ο φετινός Θρύλος βγάζει επιτέλους υγεία και ποιότητα.
Θρύλος λοιπόν και στις χαρές και στις λύπες. Και λύπες τη σεζόν 2012-2013 είχαμε πολλές. Θυμάμαι τρία παιχνίδια χαρακτηριστικά. Ένα 2-3 που χάσαμε από τον Ατρόμητο μέσα στο Καραϊσκάκης με ένα φανταστικό γκολ του Ελίνι Δημούτσου και φεύγοντας χειροκρότησα με όλη μου την καρδιά τους φίλους του Ατρομήτου που κάθονταν στη Θύρα 25, αν δεν κάνω σοβαρό λάθος. Η ομάδα τους έδειχνε υγεία και η δικιά μας ήταν φανερό ότι νοσούσε. Ξαναπήγα στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ. Άθλιο θέαμα και μας βάζει και γκολ ο Φιγκερόα. Πόσο χειρότερα; Ευτυχώς ισοφαρίζει προς το τέλος ο Μήτρογλου αλλά την ξεφτίλα δεν τη γλιτώνουμε. Ένα γήπεδο φωνάζει συνθήματα επικριτικά για τον Βαγγέλη Μαρινάκη-και ας επιχείρησαν μετά οι γνωστοί κύκλοι της ΠΑΕ να μας βγάλουν μειοψηφία. Το γήπεδο έβραζε! Και ήρθε και έδεσε με εκείνον τον ακατονόμαστο τελικό Κυπέλλου. Ένα όνομα θυμάμαι από αυτό το παιχνίδι. Γιάχος. Ξέρεις, όταν το μόνο όνομα που σου μένει είναι αυτό του διαιτητή, τότε το πρόβλημα είναι θεμελιώδες. Και μεταξύ μας, δεν δίνω δεκάρα για ένα κωλοκύπελλο. Θα άλλαζε τίποτα για τον Θρύλο αν είχε ένα κύπελλο λιγότερο; Δεν χρειάζεται ο Θρύλος που ξέρω και αγαπώ τους Γιάχους για να παίρνει τα πρωταθλήματα. Λυπάμαι που δεν έφυγα και κάθισα να δω την απονομή. Είναι ίσως η μεγαλύτερη μαλακία που έχω κάνει ως φίλος της ομάδας, που νομιμοποίησα δια της παρουσίας μου αυτό το ποδοσφαιρικό αίσχος. Και που μάλιστα επέμεινα, όταν αργότερα ο πολύ πιο έμπειρος περί τα αθλητικά Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος μου επεσήμανε πως η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Θρύλου είχε αποχωρήσει!
Έχω φτάσει στη μέση του κειμένου και δεν σου έχω πει πώς έγινα Ολυμπιακός. Λοιπόν, μέχρι τα πέντε ήμουν ΠΑΟ. Εκείνη την εποχή ο ΠΑΟ είχε προπονητή τον συμπαθέστατο ως φατσούλα Βασίλη Δανιήλ, η ομάδα του όμως προκαλούσε ακατάσχετο χασμουρητό στους ελάχιστους θεατές του ΟΑΚΑ και σκόρπιζε το γέλιο στους αντιπάλους της. Με ρωτάει μια μέρα λοιπόν στο νηπιαγωγείο ο φίλος μου ο Λεωνίδας, τι ομάδα είμαι. Και του απαντώ με φυσικότητα «Παναθηναϊκός!», για να πάρω την απάντηση: «Κουρέλα, άντε γίνει Ολυμπιακός ρε χαζέ». Και έγινα! Ομολογώ πως στις αρχές του νέου μιλένιουμ δεν έβλεπα μπάλα. Οι γονείς μου με είχαν γράψει στο μπάσκετακι για να βελτιώσω την ανύπαρκτη τεχνική μου, ο πατέρας μου με έβαζε να βλέπω Α1 στην ΕΤ1. Τι ντέρμπι Μακεδονικός-Ολυμπιάδα Πατρών έχω παρακολουθήσει, δεν λέγεται. Για πρώτη φορά βλέπω τον ποδοσφαιρικό Θρύλο στον χαμένο τελικό Κυπέλλου του 2004. Και τότε κολλάω. Μάλιστα, εκείνη την εποχή είχε πάρει τα δικαιώματα του πρωταθλήματος ο Alpha, οπότε δεν έχανα παιχνίδι. Έβαλα μάλιστα και τον μέχρι τότε βάζελο πατέρα μου να με πάει σε ένα ματς Ολυμπιακός-Κέρκυρα. Αλλαξοπίστησε και αυτός και χαιρόταν που πηγαίναμε τον τελευταίο χρόνο μαζί γήπεδο. Κόλλησα άσχημα όμως λέμε! Επίσης, ο Alpha τη σαιζόν 2005-2006 είχε ορίσει μερικά ματς τη Δευτέρα το βράδυ και σε ένα από αυτά παίζουν Πανιώνιος-Ολυμπιακός. Τρώμε στο ρελαντί ένα δίμπαλο από τον Πανιώνιο του Βαγγέλη Βλάχου (Έλα αρνί στον τόπο σου δηλαδή!) αλλά ισοφαρίζουμε πριν το ημίχρονο. Σε όλο το δεύτερο ημίχρονο τρώω τα νύχια μου και όταν στο ’80 βάζουμε και τρίτο γκολ, πηδάω από τον καναπέ, αρχίζω και τσιρίζω και από την τρέλα μου κλοτσάω και μια καρέκλα, με αποτέλεσμα να φάω ένα μεγαλοπρεπές ξέχεσμα από τη μάνα μου.
Η μεγαλύτερη χαρά μου όμως με το Θρύλο δεν είναι ποδοσφαιρική αλλά μπασκετική. Όταν κατάλαβα την προσπάθεια των αδελφών Αγγελόπουλου, δεν έχανα παιχνίδι, ούτε με τον Κολοσσό Ρόδου. Δεν μπορείς να φανταστείς τι λύτρωση ήταν εκείνο το μαγικό βράδυ στην Κωνσταντινούπολη το 2012. Ο Σπανούλης δίνει στον Πρίντεζη, αυτός αφήνει την μπάλα στο καλάθι, ο Βαγγέλης Ιωάννου σκούζει από την τηλεόραση, εγώ αγκαλιάζω τον αδερφό Λευτέρη Καρχιμάκη που βλέπουμε το ματς παρέα και πέφτουμε στο πάτωμα. Εκείνο το βράδυ ένιωσα πραγματικά πώς είναι να φτάνεις κοντά στο έμφραγμα. Όχι ότι δεν χάρηκα το repeat του 2013, όχι ότι αυτή η ομάδα δεν με έκανε και πάλι περήφανο ως Γαύρο αλλά να, μετά από τόσα χρόνια ανομβρίας, το πρώτο είναι και το πιο γλυκό.
Έχω τόσες ιστορίες με τον Θρύλο. Όσο γράφω μου έρχονται στο μυαλό αλλά δεν έχω άλλο χώρο να τις γράψω. Είμαι φίλαθλος γενικά και συνήθως διαθέτω ευθυκρισία αναφορικά με τα αθλητικά θέματα αλλά εκείνα τα 90 ή τα 40 λεπτά είμαι άλλος άνθρωπος. Πιο ελεύθερος, πιο παθιασμένος. Ο Θρύλος είναι για μένα η χαρά, η περηφάνια, η λύπη, η ντροπή, η λύτρωση, είναι η Κυριακή και το Σάββατό μου, είναι η Τετάρτη και η Πέμπτη μου, είναι το στήσιμο που έχω κάνει σε φίλους για να μην τον χάσω, είναι τα εισιτήρια και οι ώρες μου στο γήπεδο, είναι η αρρώστια μου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω αλλά μάλλον είμαι ακόμα ένας ρομαντικός. Ένας άνθρωπος που πωρώνεται με την ομάδα του και είναι ο πρώτος που θα την επικρίνει όταν πρέπει.
Ο Θρύλος είναι κομμάτι δικό μου. Μπορεί να είσαι ΠΑΟΚ, ΠΑΟ, ΑΕΚ, Άρης, Αστέρας Τρίπολης, Λάρισα ή Τριγλιά Ραφήνας αλλά αν αγαπάς την ομάδα σου με νιώθεις. Και αν είσαι σαν εμένα, σε αυτό το κείμενο αντικαθιστάς το όνομα του Θρύλου με το όνομα της ομάδας σου. Αντικαθιστάς τις ιστορίες μου με τις δικές σου. Δοκίμασε, πιστεύω πως θα σ’ αρέσει.
Αν μ’ αρέσει ένα σύνθημα του Θρύλου είναι αυτό που θα παραθέσω πιο κάτω. Μου έχει λείψει το γήπεδο. Όταν κατέβω στην Αθήνα θα το τραγουδήσω με όλη μου την καρδιά. Προς το παρόν, θα το τραγουδάω στην οθόνη του υπολογιστή μου…
Είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό
Όπου πας εσύ, θα ‘μαι πάντα εγώ να σου τραγουδώ
Θρύλε Ολέ Ολέ, Θρύλε Ολέ Ολέ
