Δεν τραβάω κανα μεγάλο άγχος με τον Γιώργο Καμίνη. Αμα τα κάνει σωστά τα γράφω κι άμα τα κάνει λάθος δεν το βουλώνω. Τελεία και παύλα και δεν κρυβόμαστε. Θα τα βρείτε άμα τα ψάξετε, το διαδίκτυο είναι η μεγάλη ρουφιάνα που είχε πει κάποτε κι ο Κωνσταντίνος Βήτα. Και είχε απόλυτο δίκιο. Δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις, δεν γίνεται να γράφεις άλλα τη μία μέρα κι άλλα την επόμενη ελπίζοντας ότι θα βρεθούν ένα σωρό βλήτα χλωρά και θα καταπιούν αμάσητο το παραμυθάκι σου.
Ή μάλλον μπορείς. Ενας αγαπητός συνάδελφος, για παράδειγμα, έγραφε στην αρχή του χρόνου ότι καλός και χρυσός και άγιος είναι ο Καμίνης και έχει προσφέρει έργο στο κλεινόν άστυ. Πλην όμως, είναι εξαφανισμένος ο άνθρωπος από προσώπου γης, δεν σκάει μύτη δεξιά αριστερά στα σουαρέ και στα ντεφιλέ, δεν κάνει θόρυβο, δεν βγαίνει μπροστά να υπερασπιστεί τις επιλογές του, δεν έχει buzz ρε παιδάκι μου που λένε και στο ιντερνετ. Στην παγκόσμια γλώσσα του ιντερνετ. Ολα αυτά με επιχειρήματα, με συμβουλές, με λογική, με αρχή, μέση και τέλος,
Το σημειώσατε; Φυσικά και το σημειώσατε. Κι εγώ την κράτησα στο αρχείο μου την συγκεκριμένη κριτική, διότι είμαι άνθρωπος μνησίκακος από τη φύση μου. Και μου φάνηκε ιδιαιτέρως χρήσιμη, καθότι ολίγους μήνες αργότερα μετά τα πικρόχολα σχόλιά του επανήλθε ο καλός συνάδελφος. Ξαναγύρισε στο θέμα Γιώργος Καμίνης, για να γράψει ότι δώξα τω θεώ είναι εξαφανισμένος ο δήμαρχος από προσώπου γης, δεν σκάει μύτη δεξιά αριστερά στα σουαρέ και στα ντεφιλέ, δεν κάνει θόρυβο, δεν βγαίνει μπροστά να υπερασπιστεί τις επιλογές του, δεν έχει buzz ρε παιδάκι μου. Σε αντίθεση με τον Γιάννη Μπουτάρη που τα κάνει όλα αυτά, αλλά καταντάει και κάπως ενοχλητικός με τη μανία του για προβολή. Τόσο καλά, τόσο γλαφυρά…
Να τα διαβάζεις και να τρελαίνεσαι. Να είσαι ο ίδιος ο Καμίνης ή έστω κάποιος από το επικοινωνιακό επιτελείο του δημάρχου (δικαιούται να έχει επικοινωνιακό επιτελείο, δεν είναι αμαρτία) και να το τραβάς το μαλλί, τρίχα-τρίχα να το ρίχνεις στο πάτωμα. Πώς να αντιμετωπίσεις άραγε τέτοια φαινόμενα, τέτοιες τρικυμίες, τέτοιους παραλογισμούς; Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω. Αλλά κάτι στιγμές σαν κι αυτή είναι που τον συμπονώ τον Καμίνη και δικαιολογώ αυτό το ύφος που παίρνει μερικές φορές. Το ύφος «ωχ Παναγία μου», που μπορεί να μην μοιάζει πολύ εκσυχγρονιστικό αλλά εμένα μου βγαίνει πολύ ανθρώπινο. Και δεν με χαλάει το ανθρώπινο, σε ένα τοπίο που γίνεται ολοένα και πιο απάνθρωπο. Την προεκλογική του εκστρατεία, πάλι, αναρωτιέμαι που θα την αναθέσει…
ΥΓ.: Ας του ρίξω όμως και μια μπαταριά του δημάρχου. Εχει πάρει πρωτοβουλίες που είναι αξιέπαινες, αλλά η πρωτοβουλία για την εξαφάνιση των γκραφίτι δεν είναι μία εξ αυτών. Κι αυτό γιατί (όπως είχα γράψει και παλαιότερα και το ξεσήκωσαν διάφορα εξυπνοπούλια) τα γκραφίτι είναι η φωνή της πόλης. Αυτή τη φωνή καλόν είναι να την ακούμε και όχι να την φιμώνουμε. Και να μην φροντίζουμε παρακαλώ να μιμηθούμε το “zero tolerance” του Ρούντι Τζουλιάνι, γιατί όταν τα κάνε ο Ρούντι αυτά είχε αρχίσει να αφείκνυται στη Νέα Υόρκη και στο real estate της όλο το νόμιμο και παράνομο χρήμα από την Ανατολική Ευρώπη. Για την ώρα στην Αθήνα το μόνο που έρχεται είναι κινέζικα ρούχα και παπούτσια σωρηδόν. Οταν έρθουν και οι κτιριακές επενδύσεις από την Απω Ανατολή, τα ξαναλέμε με χαρά.
