Αίσχος! Ντροπή! Όνειδος! Απόλυτη κατάντια για την πατρίδα μας. Ούτε στα χειρότερα όνειρά μας τέτοιος ξεπεσμός. Γι’ αυτό διώξαμε τους Τούρκους, γι’ αυτό νικήσαμε τους Ιταλούς, γι’ αυτό ρίξαμε τον Ράλλη και φέραμε την Αλλαγή; Για να κυκλοφορεί το βιβλίο «101 Places to Get F*cked Up Before You Die» (εκδόσεις Matador Network, επιμέλεια David S. Miller) και να μην έχει μέσα ούτε μια αναφορά στην Ελλάδα; Κυρία Κεφαλογιάννη μου, νομίζω ότι μας οφείλετε κάποιες εξηγήσεις…
Το σπάω σε πενηνταράκια, για να μην παρεξηγηθώ. Ο φουλ τίτλος του βιβλίου είναι «101 Places to get F*cked Up Before You Die, The Ultimate Travel Guide to Ρartying Around the World». Σαν να λέμε «101 Μέρη για να σε πάρει ο διάολος, Ο απόλυτος ταξιδιωτικός οδηγός για τα πάρτι ανά την υφήλιο». Όπου «πάρτι» βεβαίως ο φουλ χαβαλές που ξεκινάει από φεστιβάλ μουσικής, περνάει σε γιορτές αλκοόλ και καταλήγει σε τελετές παγανιστικού τύπου. Και η Ελλάδα απουσιάζει!
Ε ναι, απουσιάζει. Δεν υπάρχει ούτε μία ελληνική παρουσία στον κατάλογο που περιλαμβάνει από την αμερικάνικη Coachella ως το γερμανικό Octoberfest κι από τον Burning Man της Νεβάδα ως τα καουμποϊλίκια της Βαρκελώνης. Για το Χριστό και την Παναγία δηλαδή, ως και η Κοπεγχάγη περιλαμβάνεται, ως και το Δελχί. Ακόμη και οι Βρυξέλλες, η κατά τεκμήριο πιο βαρετή πόλη της Ευρώπης, τρύπωσαν στον κατάλογο κι η Ελλάδα στην απ’ έξω. Τέτοια ξεφτίλα.
Δεν μιλάμε τώρα για τυχαίο κατάλογο. Μιλάμε για εμπειρίες από πρώτο χέρι, μιλάμε για σαφείς οδηγίες προς ναυτιλλόμενους, μιλάμε για λεπτομέρειες από ανθρώπους που τους έχει όντως πάρει και σηκώσει και κόψει κομματάκια μικρά ο διάολος. Ο οδηγός είναι τσίλικος, δεν είναι διαφημιστικό κόλπο για κοτοπουλάκια. Με «Notes from a Veteran« με «Fucked Up Firsthand» με «Verdict» τελικό για να ξέρει που πατάει και που βρίσκεται ο μελλοντικός παρτάκιας. Φουλ σέρβις, σαν να λέμε.
Κι εμείς στην απόξω. Λες και δεν έχουμε ούτε ένα μέρος για να έρθει ο ξένος να πάθει το… F*ck Up. Ούτε ρίβερ πάρτι, ούτε Φαληράκι, ούτε Μάλια, ούτε Μαλακάσα, ούτε διάφορα κλαμπ και κλαμπάκια φανερά και κρυφά για να γίνει κανείς κομμάτια. Λες και δεν μπορείς να χάσεις το φως σου άμα πετύχεις το Γιώργο Μάγκα σε πανηγύρι, τον Γιώργο Μαργαρίτη σε καμιά υπόγα, τον Γιώργο Φλωρινιώτη στα ωραία του και τον Βασίλη Τερλέγκα στα άσχημά του. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι δουλειά αυτή. Έτσι χάνουμε κόσμο υπέρ των αλλοδαπών προορισμών κι έτσι δεν θα πάει ποτέ μπροστά ο τουρισμός μας. Και απευθύνω τώρα εγώ την αιώνια ερώτηση του Έλληνα φορολογούμενου: Τί κάνει το κράτος;
