Έχω πρωτοφτάσει στο Παρίσι κι ακόμα για να καταλάβεις δεν έχω προλάβει να αγοράσω γαλλικό αριθμό κινητού, όταν βγαίνοντας από το μετρό μας σταματάνε με την Ε. δύο περαστικοί. Αμέσως, από τα τσάτρα πάτρα γαλλικά μας καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε γαλλίδες, πράγμα που είναι ολοφάνερο ότι τους έχει ενθουσιάσει. Μέσα σε πέντε λεπτά, ο τύπος έχει βγάλει χαρτάκι και στυλό, έχει σημειώσει το κινητό του και μου το έχει κλείσει μέσα στο χέρι. Τόσο άνετα και φυσικά που με εντυπωσιάζει περισσότερο το θάρρος του και η σιγουριά των κινήσεών του, παρά ο ίδιος. Μα τόση αυτοπεποίθηση; Ούτε λίγο τρακ; Για τα μάτια του κόσμου έστω…
Το επόμενο βράδυ, απολαμβάνουμε με την Ε. μία μπύρα στο Σηκουάνα, όταν η διπλανή παρέα μας πιάνει ξαφνικά την κουβέντα. Είναι απίστευτα ευγενικοί και φιλικοί. Πριν φύγουμε μας δίνουν τα κινητά τους για να τα ξαναπούμε με την πρώτη ευκαιρία. Κάπου εκεί αρχίζω να ψυλλιάζομαι ότι μάλλον δεν είχαμε μπει στο μαγικό αεροπλάνο που μας είχε μετατρέψει σε θεογκόμενες μέσα σε μια πτήση Αθήνα-Παρίσι, αλλά πως οι άντρες σε αυτήν την πόλη είναι επαγγελματίες του είδους, και όλη η διαδικασία του φλερτ μια καθημερινή ρουτίνα.
Ενάμιση χρόνο μετά κι έχοντας ζήσει τους Γάλλους αρκετά, επιβεβαιώνω πως η κατάσταση είναι ακριβώς αυτή. Ευτυχώς δηλαδή που τότε το καταλάβαμε νωρίς, γιατί πριν καλά-καλά αποκτήσουμε γαλλικό νούμερο, θα είχαμε αποκτήσει ολόκληρο τηλεφωνικό κατάλογο από υποψήφιους τεντιμπόηδες. Εμείς προφανώς δεν είχαμε πάρει την μαγική πτήση. Είμαστε οι ίδιες που ήμασταν και στην Αθήνα. Αυτό που άλλαξε, ήταν απλά ότι αφήσαμε πίσω μας μια πόλη, όπου το φλερτ είναι είδος υπό εξαφάνιση και βρεθήκαμε σε μια πόλη, όπου το φλερτ είναι τρόπος ζωής. ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.
Στο μετρό για τη δουλειά στις 7.30 το πρωί που δεν έχεις πιει καφέ, το μάτι δεν έχει ανοίξει ακόμα, αλλά ο άλλος εκεί απέναντι έτοιμος για όλα, στην ουρά της τράπεζας, που πάλι καλά που υπάρχουν και κάμερες αλλιώς…, στο σουπερμάρκετ στα ψυγεία μπροστά, γιατί μάλλον ο Γάλλος θα βρίσκει τη μπόχα από τα τυριά διεγερτική, την ώρα που εσύ κρατάς την αναπνοή σου σαν μακροβούτι, παντού, παντού, και φυσικά στα μπαρ! Αχ στα μπαρ! Θα έρθει, θα σε ρωτήσει κάθε, μα κάθε, μα κάθε φορά από πού είναι αυτή η προφορά που έχεις, σίγουρος ότι σου ρίχνει την ατάκα του αιώνα, αλλά εσύ δεν τσιμπάς γιατί ξέρεις ότι δεν θέλει εσένα, αλλά οποιαδήποτε ικανοποιήσει τις ορέξεις του, αλλά κι αυτός δεν πτοείται καθόλου από την χυλόπιτα. Και περισσότερο σου στοιχίζει εσένα στον εγωισμό σου το γεγονός ότι συνεχίζει ΑΚΑΘΕΚΤΟΣ στην επόμενη, και στην επόμενη, και στην επόμενη, και στην επόμενη μέχρι να ρίξει εντελώς τα στάνταρ του και να φύγει… διπλός από το μπαρ στο τέλος της βραδιάς.
Κορίτσια μην απορείτε και μην βρίζετε. Μπορεί να έχετε φτάσει τη θεωρία περί ευνουχισμού των αντρών και τα σχετικά στο τελευταίο στάδιο πριν την έκδοση του μανιφέστου, αφού όπως έχω ακούσει στην Αθήνα οι άντρες δεν μιλάνε, δε λαλάνε, δεν… πηδάνε, αλλά ελάτε μια βόλτα από εδώ να δείτε το άλλο άκρο του πέφτουλα και τα ξαναλέμε.
Αγόρια. Εσείς κρατήστε από τον Γάλλο εραστή τα καλά. Αντιγράψτε την συνεχή όρεξη για φλερτ, το θάρρος και πολλές φορές το θράσος του, μιλήστε και διεκδικήστε. Πάντα όμως με μέτρο γιατί το φλερτ πολλοί αγάπησαν, τον πέφτουλα ουδείς. Κι αν παίξεις σωστά το παιχνίδι της σαγήνης, τότε θα περάσεις στην επόμενη φάση του Γάλλου κατακτητή: το ραντεβού!
Στο επόμενο: Γάλλος εραστής – Κεφάλαιο: Ραντεβού
