«Σε έναν τόπο της Μάντσα, που το όνομά του μου διαφεύγει, δεν είναι πολύ καιρός που ζούσε ένας ευγενής»… Όταν ο Miguel de Cervantes Saavedra έγραφε αυτές τις λέξεις στην εισαγωγή του βιβλίου του, μάλλον ούτε ο ίδιος δεν θα περίμενε ότι θα έγραφε ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Γιατί, από όποια άποψη κι αν το δεις, το βιβλίο «Δον Κιχώτης» εδώ και 409 χρόνια διδάσκει, αλλά και διασκεδάζει μικρούς και μεγάλους. Ο Cervantes εμπνεύστηκε τον ήρωά του όταν βρισκόταν στη φυλακή και μπορεί τις περισσότερες φορές οι ιστορίες του να μην έχουν happy end, αλλά δύσκολα δεν ταυτίζεσαι μαζί του. Άλλωστε, όπως και να το κάνεις, τον ρομαντισμό και την τρέλα τους χωρίζει μια λεπτή κόκκινη γραμμή.
Το βιβλίο αφορά τον ευγενή Αλόνσο Κιχάνο, ο οποίος από τα πολλά βιβλία που έχει διαβάσει για τον ιπποτισμό, πιστεύει ότι πλέον είναι ιππότης. Φορώντας μια παλιά στρατιωτική στολή, έχοντας δίπλα του το γέρικο άλογό του, αλλά και τον γείτονά του Σάντσο Πάντσο και στο μυαλό του πάντα την όμορφη Δουλτσινεα (όπως την έχει βαφτίσει), ξεκινάνε για τις περιπέτειές του εναντίον των μάγων και των εχθρών. Ωστόσο στο τέλος καταλήγει να πολεμά με ανεμόμυλους και να γνωρίζει την κοροϊδία του κόσμου.
Ωστόσο ο ίδιος μένει πιστός στις αρχές, τους στόχους του και τις ιδέες του, γιατί πάνω από όλα είναι ένα ιππότης. Πραγματικός, στο μυαλό.
