Η περασμένη Παρασκευή ήταν μια μεγάλη στιγμή για τον ΑΝΤ1 και τα μηχανάκια της AGB. Έκανε πρεμιέρα το talent show The Voice και από ότι διάβασα σχεδόν η μισή Ελλάδα το είδε. Εγώ από την άλλη όχι, άνηκα στο άλλο μισό. Τώρα κατάλαβα πως ένιωσε η μισή θηλυκή Αθήνα, την οποία δεν πήδηξε ο Πέτρος Τατσόπουλος (άσχετο, απλά ήθελα να το πω).
Και -κατά 99,9%- νομίζω ότι θα συνεχίσω να βρίσκομαι σε εκείνο το άλλο μισό που δεν θα δει το The Voice. Όχι επειδή είμαι από αυτούς τους κομπλεξικούς, δήθεν, κουλτουριάρηδες που δεν βλέπουν τέτοια προγράμματα και τα βράδια τους τα περνάνε με σκληρό ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Καμία σχέση, ρωτήστε όποιον θέλετε.
Απλά έχω ένα θέμα με αυτά τα talent show – τα Ελληνικά. Γιατί τα ξένα τα βλέπω. Μην σου πω ότι μαζευόμαστε με τον Κ. την Ν., τον Λ. και την Ν. κάτι βράδια και ζούμε τις βραδιές πίτσα, μπύρα και… talent show! Ιδιαίτερα τα Βρετανικά τα γουστάρω πολύ. Έχω δακρύσει από τα γέλια με το Britain’s Got Talent και την τρέλα του David Walliams.
Αλλά στα μέρη μας δεν είναι talent show, αλλά ριάλιτι. Και μάλιστα κακού τύπου (αν και δεν ξέρω αν υπάρχει καλού τύπου ριάλιτι). Αλλά και πάλι, δεν τα φτύνω επειδή είναι ριάλιτι – όπως και να το κάνουμε αν θέλεις να κάνεις νούμερα θα πρέπει να το τραβήξεις το θέμα, βασικός κανόνας της τηλεόρασης. Και αφού έφαγα κάποια βράδια παλιότερα βλέποντας σόου made in Greece, όπως Idol, X-Factor κτλ. για να περάσει η ώρα, τελικά κατάλαβα τι είναι αυτό που με χαλάει. Με ενοχλεί ότι ενώ είναι talent show και λειτουργούν με τη λογική του ριάλιτι, κάποιοι το αντιμετωπίζουν σαν να είναι από σεμινάριο πανεπιστημίου μέχρι ρεπορτάζ που δίνει το βραβείο Πούλιτζερ. Και όταν λέω κάποιοι, δεν εννοώ άλλους από τους κριτές.
Αναλύσεις επί αναλύσεων με σοβαρό ύφος, λες και βγάζουν λόγο για τη σωτηρία του πλανήτη, την καταπολέμηση της φτώχιας και την παγκόσμια ειρήνη. Τόσο δήθεν ύφος για να πεις σε ένα άτομο, που απλά δεν έχει καλή φωνή, ότι καλό είναι να μην τραγουδάει, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Οι κριτές στην Ελλάδα λειτουργούν με ένα στυλάκι ότι είναι εξπέρ του είδους, οι καλύτεροι, στην κορυφή του κόσμου. Και φυσικά θέλουν να μείνουν ατσαλάκωτοι μπροστά στη κάμερα και αγχώνονται -μην πω φοβούνται και προσβάλω κανέναν- τόσο πολύ τι θα πουν την επόμενη μέρα τα μεσημεριανά, που στο τέλος οι αντιδράσεις και ο αυθορμητισμός τους θυμίζουν… άνθρωπο που βρίσκεται σε κώμα.
Και ναι, δεν το είδα το Voice, αλλά δεν νομίζω ότι η 4αδα που επιλέγει ποιος έχει φωνή και ποιος όχι, θα είχε διαφορετική λογική από αυτά που έχουμε δει έως σήμερα στην τηλεόραση.
Άρα, καταλαβαίνεις γιατί προτιμώ να βλέπω τα ξένα talent show; Όχι επειδή εκεί δεν βλέπεις ψώνια και κακές φωνές (φυσικά και βλέπεις). Όχι επειδή τα ονόματα που συμμετέχουν στις επιτροπές είναι πραγματικοί σταρ του πλανήτη. Αλλά επειδή οι κριτές δεν φοβούνται να τσαλακωθούν. Να κάνουν αστεία μεταξύ τους, να κοροϊδέψουν ο ένας τον άλλον, να ανέβουν στη σκηνή και να κάνουν καραγκοζιλίκια.
Γιατί ξέρουν ότι αυτό είναι ένα show και όχι το φεστιβάλ alternative κουλτούρας και δανέζικων ταινιών μικρού μήκους! Γιατί αν ήταν τότε δεν θα το έβλεπες στην τηλεόραση, αλλά μάλλον σε κανένα υπόγειο μικρό σινεμά στα Εξάρχεια.
