Οι Έλληνες είμαστε στην πλειονότητά μας αρχαιολάτρες. Έλα όμως που ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας δεν θυμίζει σε τίποτα αυτόν των παλιών. Αυτό το «ευ ζην» που ταξιδεύει αιώνες πολλούς στην Ιστορία, το γράψαμε μια και καλή στα παλιά μας τα παπούτσια. Ξεχαστήκαμε… Δουλειά, αυξημένες απαιτήσεις, δύσκολη καθημερινότητα, ρουτινιασμένες μέρες, δοσάδες, γκρίζο εδώ και εκεί και πιο πέρα. Και το κουβάρι της ζωής μοιάζει τυλιγμένο σφιχτά…
Και όμως, αυτό το «ευ ζην» μεταφράζεται τόσο απλά: «Nα ζεις καλά» (δεν ακούγεται πολύ ωραίο;).Αρκούν δυο κουβέντες ουσίας, ένα καλό βιβλίο για συντροφιά, ένα ψιθυριστό «σ΄ αγαπώ», μια παράσταση που θα χτυπήσει απευθείας ψυχή, ένα χαμόγελο στον απέναντι (δεν πειράζει που δεν τον ξέρεις), η ανακούφιση στο τέλος της μέρας, ότι δεν αδίκησες κανέναν. Μήπως είναι καιρός λοιπόν, να κάνουμε (ξανά) μια στροφή προς τα πίσω, να βρούμε (ξανά) αυτά τα χαμένα ιδανικά μας; Να πάμε πίσω ολοταχώς για να αντέξουμε το μπροστά…;
Καθημερινά βλέπω γύρω μου ανθρώπους να φυτοζωούν – σχεδόν θα στοιχημάτιζα ότι βαριούνται ακόμη και να ανασάνουν. Παραδομένους στα προβλήματά τους, χωρίς διάθεση για τίποτα. Πολλές φορές οι κινήσεις τους είναι μηχανικές, μοιάζουν με καλοκουρδισμένα ρομποτάκια που έχουν ρυθμιστεί μόνο για να εκτελούν εντολές. START, λίγη δράση στο ενδιάμεσο, GAME OVER. Και φοβάμαι το ίδιο με εκείνους, εκείνο το πρωινό που θα ανοίξουν τα μάτια τους και περικυκλωμένοι από ψηλούς τοίχους θα μονολογήσουν: «Κάπου πήρα τη ζωή μου λάθος…».
Είναι βέβαια και εκείνοι οι άλλοι, που δείχνουν να μην έχουν καμία συναίσθηση του τι συμβαίνει γύρω τους. Σχεδόν εγκλωβισμένοι στο όνειρό τους, κλείνουν τα αυτιά σ΄ όλες τις κακόηχες σειρήνες και βάζουν στόχους που βαθιά μέσα τους ξέρουν πως ποτέ δεν θα πραγματοποιήσουν. Και αυτή τη φράση του Ντοστογιέφσκι «ένα όνειρο είναι η ζωή», όταν ο χρόνος περάσει, θα τη μισήσουν όσο τίποτα, γιατί ακριβώς κάποτε την αγάπησαν πολύ. Και κάηκαν μέσα της…
Σε όποιο άκρο κι αν ανήκεις, σ΄ όποια διαφορετικότητα, ένα είναι σίγουρο. Προλαβαίνεις ακόμη να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Είσαι καμωμένος γι΄ αυτό το «ευ ζην» με τη γενική του έννοια… Το φώναζε ο Καζαντζάκης τότε που τον έδειχναν με το δάχτυλο και τον χαρακτήριζαν αναρχικό, κομμουνιστή, εθνικιστή, φασίστα (στο θολωμένα μυαλά όλα μπορούν να συνδυαστούν). «Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά». Και ξέρεις, αυτό το αργά θα ΄ναι πάντα νωρίς για τον καθέναν μας…
Συνοψίζοντας λοιπόν, ή ξεπουλάς τη ζωή σου ή στέκεσαι στα πόδια σου… Στην πρώτη περίπτωση φρόντισε τουλάχιστον να την πουλήσεις ακριβά. Στη δεύτερη κλείσε τα αυτιά σ΄ όσους σου φωνάζουν «δεν μπορείς» και ξεκίνα δουλειά. Το χρωστάς σ΄ αυτούς που θα παραδώσεις τον κόσμο…
