Άγιες μέρες που ήτανε είδα λίγο παραπάνω TV. Όχι ότι δεν βλέπω, το απαιτεί άλλωστε η δουλειά, αλλά λόγω κουραμπιέ, λόγω μελομακάρονου, λόγω γαλόπουλου, όσο να ‘ναι βάρυνα κάπως. Και τί κάνει ένα τύπος που έχει κατεβάσει στροφές και ζάχαρα; Στρώνεται στην πολυθρόνα με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας! Και βλέπει ακόμη και δελτία, χρονιάρες μέρες.
Εντάξει, δεν το έκανα επίτηδες. Πάνω στο ζαπάρισμα, έπεσα πάνω στις ειδήσεις. Σε δελτίο σοβαρό μάλιστα, όχι φουλ infotainment (αθάνατε Μαλέλη!) και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Ευτυχώς είχε περάσει το πρώτο μισαωράκι της τρόικας, της μίρλας και της ίντριγκας και είχε αρχίσει να μπατάρει το δελτίο προς πιο light θέματα. Με πρώτο και καλύτερο το επικείμενο διαζύγιο του Barack και της Michelle.
Έτσι το είπε, μα το Χριστό και μα την Παναγία. Ως κάτι δεδομένο, προ των πυλών, εντός των επομένων ωρών, ίσως και πιο σύντομα. Ο λόγος; Τα τσιλιμπουρδίσματα του Obama στην κηδεία του Mandela με την ξανθιά πεταλουδίτσα, την πρωθυπουργό της Δανίας. Όπου είχε στραβομουτσουνιάσει η Michelle και είχε κατεβάσει μούτρα και είχε γυρίσει πλάτες. Από εκεί ξεκίνησε το κακό και εξελίχθηκε σε καταστροφή.
Η συνέχεια; Θα κάνουν, λέει, υπομονή να βγει η γαμημένη η τετραετία, για να μην αμαυρωθεί το κύρος της προεδρίας, κι ύστερα ο καθένας το δρόμο του. Θα βγάλει το άχτι του ο Barack στα γκομενάκια κι η Michelle στα μοντέλακια που αναγκάζεται να κυκλοφορεί με JC Penney παριστάνοντας την ταπεινή πρώτη κυρία. Μωρέ θα στενάξουν οι Χαβάες και τα Παρίσια, άλλα τρία χρονάκια μείνανε κι αυτά κουτσά.
Τα άκουγα όλα αυτά, με το μάτι ορθάνοιχτο. Δεν καίγομαι για το στεφάνι του Obama, είναι αλήθεια, το θέμα όμως παραήταν μεγάλο για να αλλάξω κανάλι. Το τσάκωσε το ενδιαφέρον μου λοιπόν, ως τη στιγμή που ακούστηκε η πηγή του καυτού ρεπορτάζ. Ποιά ήταν; Το αμερικάνικο περιοδικό National Enquirer! Το οποίο αναφερόταν στο δελτίο με τιμές και δόξες ως εάν να επρόκειτο τουλάχιστον για το Time…
Μικρό διάλειμμα για εξηγήσεις. Όταν μιλάμε για “National Enquirer”, μιλάμε για τον πάτο της δημοσιογραφίας. Πιο χαμηλά δεν πάει, βρίσκει αντίσταση. Μιλάμε για ένα έντυπο τσίπικο, πρόστυχο, ανυπόληπτο για να μην αναφέρω άλλες εκφράσεις που αντιστοιχούν σε σημεία της ανθρώπινης ανατομίας. Μπροστά του η Espresso, αν θέλετε παράδειγμα, είναι βεληνεκούς αντιστοίχου των Financial Times. Κι αυτό ακριβώς το περιοδικό χρησιμοποιήθηκε ως «πηγή» ρεπορτάζ, σε «σοβαρό» δελτίο της ελληνικής τηλεόρασης. Σε «σοβαρό» δελτίο, επαναλαμβάνω. Ναι, ναι, καταλαβαίνω, για διαζύγια έκανε λόγο όχι για δάνεια. Και πάλι όμως, όπως μας μάθανε στο κατηχητικό, η πρόθεση είναι που μετράει. Όσο κι αν σου ‘χει χουφτώσει τα οπίσθια η θεαματικότητα…
