Ντίαρ Σάντα,
Σκέφτομαι πως τελευταία φορά που ένιωσα τη μαγεία των Χριστουγέννων πρέπει ήταν ένα χρόνο πριν ανακαλύψω ότι τα δώρα κάτω από το δέντρο τα αφήνει η μαμά και ο μπαμπάς κι όχι εσύ. Τα επόμενα χρόνια οι γιορτές μετατράπηκαν σε μια διαδικασία που περισσότερο προκαλούσε θλίψη παρά χαρά βλέποντας την καταναλωτική μανία των μεν και την φτώχια, τη μοναξιά και την εξαθλίωση των δε. Τώρα που όλοι είμαστε φτωχότεροι και πιο μόνοι ίσως αυτές οι διαφορές να έχουν μειωθεί. Αλλά και πάλι…
Φέτος ήταν μία περίεργη χρονιά. Δούλεψα σκληρά αλλά με δούλεψαν κιόλας, αδίκησα και αδικήθηκα, πλήγωσα και πληγώθηκα, υπήρχαν φορές που ήθελα να τα παρατήσω. Μετά συνέχιζα, μετά τα παράτησα. Ταξίδεψα πολύ, αλλά όχι αρκετά, έκανα φίλους αλλά έχασα και μερικούς, πάλεψα, συνεργάστηκα, συμβίωσα, ήμουν εκεί γι’ αυτούς που το άξιζαν, αλλά και για κάποιους που αποδείχτηκαν σκάρτοι. Στήριξα τα όνειρα τους και στήριξαν τα δικά μου.
Έβαλα στόχους. Άλλους τους πέτυχα κι άλλους τους εγκατέλειψα. Έγινα πλουσιότερη, σε εμπειρίες, γνώσεις. Για λεφτά ούτε λόγος. Έκανα καταχρήσεις. Μετά το έριχνα στην υγιεινή. Ερωτεύτηκα. Ή μάλλον έτσι νομίζα. Μέχρι που ερωτεύτηκα πραγματικά. Υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο. Μετά έμαθα ότι τα συμβόλαια γίνονται για να ρυθμίζουν το πως λύνονται. Περιόρισα τα για πάντα και τα ποτέ. Τη θέση τους πήρε το “ας το τολμήσω τώρα”. Αγωνίστηκα. Πάλεψα. Κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας. Η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας. Δεν βολεύτηκα. Σηκώθηκα, φώναξα. Έκανα την οργή μου κραυγή που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Δεν σταμάτησα. Εκεί που άλλοι θα είχαν σταματήσει εγώ συνέχιζα. Και συνεχίζω.
Αν πιστεύεις λοιπόν ότι φέτος αξίζω δώρα, τότε αυτό που σου ζητώ να μου φέρεις για το 2014 είναι απαντήσεις…
Μ’αγαπάνε; Τους λείπω; Πόση ώρα απασχολώ τη σκέψη τους; Τι νιώθει; Τι θέλει από εμένα; Θα κρατήσει; Ερωτεύεται; Να φύγω; Και να πάω που; Ποια χώρα, ποια πόλη μπορεί να ζωντανέψει τα όνειρα μου; Θα αλλάξει ο κόσμος; Όχι κάποτε αλλά φέτος. Θα τον αλλάξω; Θα σταματήσει ο κατήφορος που ζούμε; Εγω άραγε κάνω αρκετά για να σταματήσει; Θα μπουν φυλακή τα λαμόγια και οι φασίστες; Θα νιώσω ίση απέναντι στο νομο; Θα σταματήσουν οι πόλεμοι; Θα καταφέρουμε να αποτρέψουμε καινούριους; Και τα αγόρια που αγαπούν άλλα αγόρια και τα κορίτσια που αγαπούν άλλα κορίτσια; Θα μπορούν να ζουν τους έρωτες τους ελεύθεροι στο φως της μέρας; Θα συνεχίζω να ταξιδεύω και να γνωρίζω ανθρώπους; Και με τη δουλειά μου; Ποιο δρόμο πρέπει να πάρω ή πιο παράδρομο; Και με τις σπουδές μου; Θα ζω ή θα επιβιώνω; Θα γίνει καλά; Θα ζήσει; Και τελικά εγώ; Τι θα κάνω με τη ζωή μου; Θα ζω στα άκρα; Θα ζω με πάθος; Θα μου δοθούν ευκαιρίες; Θα τα καταφέρω;
Ξέρω οτι δεν υπάρχεις. Ξέρω καλά ότι δεν υπάρχουν σωτήρες, πνεύματα και σύμπαν που συνωμοτεί. Ξέρω πως για να πάρω τις απαντήσεις που θελω αρκεί να σηκωθώ απο τον καναπέ και να τις διεκδικήσω.
Με αγάπη,
Μ.
Χρόνια πολλά
