Δεν ξέρω εσείς χαίρεστε με τις επιτυχίες των άλλων, αλλά εγώ το έχω πλέον κατακτήσει. Μια φορά κι έναν καιρό ήμουνα κοτοπουλάκι έξαλλο και δεν μπορούσα να ανεχθώ ότι κάποιος άλλος αρσενικός θα μπορούσε να καταφέρει κάτι καλύτερα από εμένα. Αλλά πέρασε ο καιρός και είδα ότι είχαν δίκιο οι γέροι όταν λέγανε για τους πιτσιρικάδες «περίμενε λίγο και θα πήξει το μυαλό του». Έτσι λοιπόν έπηξε και το δικό μου και είμαι χαρούμενος για τους παλιούς μου συντρόφους από την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος που αναλάβανε υπουργεία στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τον Νίκο Βούτση, τον Πάνο Σκουρλέτη, τον Σταύρο Κοντονή. Δεν είμαι απλώς χαρούμενος, είμαι πολύ χαρούμενος.

Τα ξέρω τα παιδιά πάνω από 30 χρόνια. Τα γνώρισα όταν ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω στην αρχή της δεκατίας του ’80 και με πήρε απ’ το τσουλούφι ο αδερφός μου και με πήγε στην Κουμουνδούρου. Στα γραφεία τα κομματικά του εσωτερικού, όπου κατοικοέδρευε και η οργάνωση της νεολαίας. Τα wild childs της εποχής, η Ελληνική Κομμουνιστική Νεολαία Ρήγας Φεραίος, όπου, ως γνωστόν, ανήκε ο κάθε σέξυ νέος. Με τον Ρήγα να κλείνει σιγά σιγά τις πληγές της Βήτα Πανελλαδικής και να ξαναποκτά ταυτότητα στα πανεπιστήμια και στις γειτονιές. Είχε βοηθήσει σε αυτό και η «σφαγή» της (προσκείμενης στον Λεωνίδα Κύρκο) «δεξιάς φράξιας», που δεν τα πήγαινε πολύ καλά με τις κινηματικές διαδικασίες.Την είχανε κατακρεουργήσει οι «κεντρώοι» με τους «αριστερούς», που ξανάδωσαν στον Ρήγα την χαμένη τιμή του και τον ξανάφεραν πρωταγωνιστή στους κοινωνικούς αγώνες.

Από τότε δεν έχω λησμονήσει τον Νίκο Βούτση, να μιλάει για την νεολαία ότι είναι ένα «καζάνι που βράζει» κι εμείς οι «ακροαριστεροί» της οργάνωσης να προσπαθούμε να τον πείσουμε ότι η νεολαία όχι μόνο δεν έβραζε αλλά ετοιμαζόταν να κοιμηθεί τον ύπνο τον βαθύ υπό την κουβέρτα των πασοκικών παροχών. Εμείς είχαμε δίκιο το ’83 και το ‘84, ο Νίκος είχε δίκιο τριάντα χρόνια αργότερα. Και το ξέρει και είναι ήσυχος με τη συνείδησή του. Τον συνάντησα πριν από κάτι μέρες στη Βουλή, όταν είχαμε πάει να του πάρουμε συνέντευξη με ένα συνεργείο της Rai, και ήταν σαν έτοιμος από καιρό για τις εκλογές και για τη νίκη. Σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε που ήταν γραμματέας στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Ενας άνθρωπος να του εμπιστευθείς τα κλειδιά του σπιτιού σου όταν πας διακοπές.

Θα ήθελα να σημειώσω επίσης ότι στο πλευρό του ήταν από τότε και ο Πάνος Σκουρλέτης. Μέλος κι αυτός της φράξιας των «κεντρώων», που όλο προσπαθούσαμε να τους φέρουμε προς τα αριστερά κι όλο αποτυγχάναμε. Γιατί ήταν πραγματιστές κι εκεί που εμείς βλέπαμε διαρκείς επαναστάσεις αυτοί έβλεπαν μια πορεία με αρχή, μέση και τέλος. Έχω την εντύπωση ότι δεν έχει αλλάξει ο Πάνος και ότι αυτή του η νοοτροπία θα του φανεί πολύ χρήσιμη στην νέα κυβερνητική θέση.

Όσο για τον Σταύρο Κοντονή, που έχω να του μιλήσω σχεδόν 25 χρόνια, αν διατήρησε μια σπίθα έστω από το μαχητικό του πνεύμα θα ανατινάξει για τα καλά το σάπιο και βρώμικο χώρο του αθλητισμού. Στην «αριστερή» φράξια, βλέπετε, ο Σταύρος ήταν πιο αριστερός απ’ όλους μας. Κι άναβε φωτιές παντού και πάντα, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένα προσάναμμα. Ελπίζω να συνεχίσει με το ίδιο σφρίγος και το ίδιο μπρίο και να μη μασήσει ούτε μια στιγμή από μαλάκες και μαλακίες. Θα του το χρωστάμε όλοι χάρη, είτε είμαστε παλιοί σύντροφοι είτε όχι.