Ομόνοια: Εμβληματική πλατεία στο Κέντρο των Αθηνών. Σημείο συνάντησης για γενεές και γενεές πρωτευουσιάνων (και όχι μόνο), γνωστό και μη εξαιρετέο σποτ διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Kατά καιρούς χρησιμοποιείται ως χώρος συγκέντρωσης πανηγυρίζοντων οπαδών και ως αφετηρία για κομματικές πορείες.
Αυτούς τους συνειρμούς προκαλεί η λέξη “Ομόνοια” στον μέσο Έλληνα και πέραν τούτου ουδέν. Αντιθέτως και αναμφιβόλως, ο ίδιος φαντάζει και είναι πολύ περισσότερο εξοικειωμένος με το διχασμό τόσο ως έννοια, όσο και ως πρακτική.
Μια φορά κι έναν περίεργο καιρό, παραδόξως, εμφανίστηκε στις τάξεις αυτής της περίεργης ράτσας μια εσωτερική αναλαμπή που έμελλε να μεταβάλλει -έστω και για λίγο- το αδελφοφάδικο DNA της.
Η παραδοξότητα αυτή, λοιπόν, έλαβε χώρα στα χρόνια της Κατοχής. Τότε που η πραγματικότητα της Εθνικής Αντίστασης και το πρόσκαιρο όραμα της Εθνικής Συμφιλίωσης συνέπραξαν στο να γραφτεί μία από τις πλέον ηρωικές πράξεις δολιοφθοράς στην σύντομη αλλά αιματηρή ιστορία του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου: Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Τότε που ο Άρης Βελουχιώτης, έσφιξε το χέρι του Ναπολέοντα Ζέρβα και χέρι-χέρι ανατίναξαν την ατσάλινη πεποίθηση του κατακτητή για την ατρωτότητά του.
Η Μάχη του Γοργοποτάμου, έγινε μια μέρα σαν σήμερα στις 25 Νοεμβρίου 1942. Για πρώτη και τελευταία φορά στα χρόνια της γερμανικής παρουσίας στην Ελλάδα, οι αντιστασιακές οργανώσεις του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ συνεργάστηκαν. Και με την αρωγή ολιγομελούς ομάδας βρετανών καταδρομέων, καταδρομικά κινήθηκαν εναντίον των Ιταλικών και των Γερμανικών δυνάμεων που φύλασσαν τη Γέφυρα.
