Η ζωή είναι μικρή για να είναι και φθηνή μωρό μου, όποτε ας την ακριβύνουμε, να μοιάζει με αιώνας. Κάτι τέτοιο θα σιγοτραγούδαγε απ’ το πρωί ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, που μάλλον στραβοξύπνησε από το ξυπνητήρι του ρολογιού της ΕΥΔΑΠ, χωρίς να εντυπωσιάζει κανέναν για τις πεποιθήσεις του. Ο Μπάμπης, που δεν χρήζει καμίας εξωτερικής κριτικής, βγάζοντας μας πανεύκολα από την άβολη θέση, παραθέτοντας αυτούσιες δηλώσεις του, όπως: “Θέλετε το ΚΚΕ, πάρτε το. Αλλά γιατί όχι μετά, μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μην την δεχθούμε, (όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες), να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία”, σήμερα, δεν ρίχνει κανέναν από τα σύννεφα, θεωρώντας το νερό “δυστυχώς, απαράδεκτα φθηνό”. Ομολογουμένως η διαπίστωση αυτή, βρίθει αλήθειας και αγανάκτησης, μιας και έχει καταντήσει το νερό να καταναλώνεται από τον καθένα, χρησιμοποιώντας το για προσωπικό όφελος, όπως παραδείγματος χάρη, να ξεδιψάσει…
 
Στο σημείο αυτό, δεν θέλω να υποτιμήσω και εγώ τη νοημοσύνη μας, παραθέτοντας τους λόγους για τους οποίους το νερό αποτελεί κοινωνικό αγαθό, απαραίτητο για την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη, καθώς και το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν γίνεται να θεωρείται προϊόν προς πώληση, παραχώρηση ή εκμετάλλευση. Θέλω όμως πάρα πολύ να επισημάνω, άλλα πέντε αγαθά, που είναι πραγματικά υπερεκτιμημένα και ταυτόχρονα χαμηλά κοστολογημένα.

Ας πούμε, πρώτα και κύρια, ο αέρας. Χαζά είναι τα πιτσιρίκια που τα καλοκαίρια χρονομετρούν πόσο μπορούν να κρατήσουν την ανάσα τους κάτω από το νερό; Αν οι ασκήσεις αυτές σταματήσουν να είναι στο πλαίσιο της αυτοοργάνωσης και πάρουν επίσημη κρατική μορφή, μπορούν άνετα να μετουσιωθούν σε ασκήσεις υποταγής. Μπορούμε να ανασαίνουμε κατά διαστήματα μέσα στη μέρα, σε ειδικούς χώρους, που μπορούν τρυφερά να ονομαστούν “Το Φιλί της Ζωής”. Λιγότερα χνότα, λιγότερος αέρας προς δηλητηρίαση από απανωτές βλακείες, στα πνευμόνια μας.

Το κατούρημα, θα μπορούσε πολύ εύκολα να καταλάβει κάποιος, τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να κοστολογηθεί. Το προφανές είναι ότι συνδέεται άμεσα με το νερό. Όσο λιγότερο πίνεις, τόσο λιγότερο ψάχνεις τουαλέτα και έτσι χωρίς κόπο αλλά με έξυπνο τρόπο, κάνει το 2 σε 1. Και επειδή κάποιος εμπρηστικός θα μπορούσε να θεωρήσει τη σκέψη αυτή λαϊκίστικη και ότι το σώμα δεν μπορεί να υποστεί το βασανιστήριο της κατακράτησης, θα μπορούσε σαν αντιβίωση να οριστούν τρεις προγραμματισμένες ώρες μέσα στην ημέρα γι’ αυτή τη διαδικασία. Από εκεί και πέρα, ο καθένας τα κουμάντα του, με συντηρητική διατροφή και όχι αλόγιστη χρήση υγρών.

Πάμε τώρα σε ό,τι πιο εκνευριστικό μπορεί να σου συμβεί μέσα στη μέρα και δεν είναι άλλο από το απρόσμενο άρα και απροσάρμοστο γέλιο, που μπορεί να πιάσει τον διπλανό σου ή ακόμη και εσένα τον ίδιο. Και δεν μιλάμε για ώρες κοινής ησυχίας και σεβασμό στον ύπνο του άλλου. Γενικά, οι χαρούμενοι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν φοβερό εκνευρισμό στην κανονικότητα. Οι λίγες αλλά πολύτιμες στιγμές μέσα στη μέρα, που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν μια κάπως μικρής έκτασης έκρηξη χαράς, θα μπορούσαν να εκφραστούν με κάποιο μειδίαμα και συρρίκνωση των ματιών. Οι παρέες πλέον θα μπορούν να ξεκαρδίζονται με μικρή κίνηση των χειλών, επενδύοντας στη βλεμματική επαφή, ενώ τα κορίτσια θα σταματήσουν τα κλισέ, τύπου: “Με κάνει να γελάω!”.

Για τέλος, κράτησα την κατηγορία: “Για προχωρημένους”. Αν έχεις όνειρο να γίνεις σαν τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, θα πρέπει από τώρα να ξέρεις ότι όλα τα παραπάνω είναι απλώς πασατέμπος, για ντόρο και για το “έχω μεγάλη ζήτηση και γίνεται συζήτηση γύρω από το όνομα μου“. Ο Μπάμπης ξέρει καλά, ότι απ’ τη στιγμή που θα παραλύσεις κάθε νευρώνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, υποτιμώντας απροκάλυπτα βασικές ανάγκες, μπορείς πανεύκολα να ελέγξεις τη σκέψη του. Απ’ τη στιγμή που ο Παπαδημητρίου μπορεί να μας πετάει στα μούτρα τις “προοδευτικές” ιδέες του, χωρίς φυσικά να σκεφτεί όλους εκείνους που υπηρετούν σταθερά το όριο της φτώχειας, έχοντας εξοντωθεί από τη δεκαετία των μνημονίων, θα περιμέναμε περισσότερη ειλικρίνεια για την πρόθεση του να βάλει φραγή στη σκέψη μας. Δυστυχώς, η υπερκοστολόγηση της σκέψης θα έφερνε αντίθετα αποτελέσματα, οπότε στην περίπτωση αυτή θα πρέπει η δράση να είναι κατασταλτική και κυρίως άμεση.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι μπορεί να είναι βολικό αλλά όχι και πραγματικό, το γεγονός ότι μας περνάτε για μαλάκες. Οι διαχρονικές ευθύνες όλων τον κυβερνήσεων που αφορούν το νερό, σχετίζονται με το γεγονός ότι ποτέ κανείς δεν προώθησε την υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου, που να περιλαμβάνει προληπτική συντήρηση, διαρκή εκτίμηση της κατάστασης και βελτίωση των υποδομών ύδρευσης, αποχέτευσης, άρδευσης, τη μελέτη και εκπόνηση των αναγκαίων αντιπλημμυρικών και αρδευτικών έργων και σχεδίων έκτακτης ανάγκης. Έχοντας ακόμη το μυαλό μας σε τροχιά σκέψης, προφανώς και η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι η τελική πίστα που ξεκλειδώνει τον θησαυρό. Ακόμη λοιπόν και η παραδοχή της θα είχε μια τιμιότητα, από το να ακούμε σάχλες σχετικά με το πόσο ακριβό είναι το μπουκαλάκι του νερού και πόσες φορές τραβάμε καζανάκι μη και φουσκώσει ο λογαριασμός.

Στην τελική και άσχετα με την τιμή, χρειάζεται πολύ νερό για να ξεπλύνουμε κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του ο κάθε ένας, λούζοντας μας με την εξυπνάδα του. Όσο για τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, θα ήθελα αφού αποφάσισε να πάρει θέση για το νερό, να μας πει και για την μπαλιά που έβγαλε ο Τσιάρτας στον Χαριστέα, στο Euro το 2004, που “ήταν σαν να βάζει νερό στο ποτήρι”. Πόσο φθηνή ήταν η μπαλιά αυτή Μπάμπη;