Τις Πανελλήνιες τις σιχαινόμουν πριν καν τις δώσω. Πιο πολύ γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο της ύπαρξης τους. Περισσότερο μου έμοιαζαν με μια τζογαδόρικη διαδικασία (6 ζαριές και ό,τι βγει), παρά ένα μονοπάτι προς στην ουσία της γνώσης. “Και αν τη μέρα που θα δίνω Ιστορία έχω φρικτό πονοκέφαλο;”, “Και αν τη μέρα των Λατινικών με πιάσει πόνος στο στομάχι και αποδιοργανώσει ;”.

Αναγκάστηκα όπως χιλιάδες άλλα παιδιά να προχωρήσω με τις σκέψεις αυτές και άλλες τόσες μαζί. Τι θα γινόταν αν τα χρήματα που έδινα οι δικοί μου στα φροντιστήρια πήγαιναν χαμένα; Τι θα σκεφτόντουσαν οι φίλοι μου αν δεν τα κατάφερνα; Πώς θα προχωρούσε η ζωή χωρίς Πανεπιστήμιο;

Και ήταν πολλοί οι εφιάλτες και έφερναν αναγούλα. Ο πατέρας μου ξενυχτούσε δίπλα μου για να μη νιώθω μόνη και η μάνα μου μαγείρευε κάτι σοκολατένιο, μπας και προλάβει τα πρώτα δάκρυα της μέρας.

Έδωσα Πανελλήνιες, πέρασα στο Πάντειο και ενώ θα περίμενε κανείς πως 12 χρόνια μετά, η απέχθεια μου προς αυτές θα ξεφούσκωνε, κάθε χρόνο μεγαλώνει. Κάθε χρόνο σκέφτομαι μυαλά παιδιών στο μπλέντερ της παπαγαλίας, σκέφτομαι νύχτες απύθμενης αγωνίας και τρόμου. Κάθε φορά που μαθαίνω πως κάποιο παιδί πέρασε ή δεν πέρασε, τους εύχομαι με τα ίδια λόγια “Καλή ζωή” και εύχομαι να καταλάβουν σύντομα πως αυτή, δεν εξαρτάται μόνο από το αν θα περάσεις σε κάποια σχολή.

Σήμερα όμως, διαβάζοντας την ανακοίνωση του 18 Άνω για τα παιδιά που πέρασαν σε σχολές (το ένα μάλιστα στη δική μου), ένιωσα ότι αυτός ο σιχαμένος για πολλούς θεσμός, είναι για κάποιους ένα βήμα προς την ελευθερία. Είναι πείσμα και αγώνας, είναι μια νέα ζωή. Τα παιδιά αυτά, αποφάσισαν να δώσουν τη μάχη που εγώ έδωσα μέσα σε κλίμα απόλυτης φροντίδας και κατανόησης, με εντελώς διαφορετικούς όρους.
 
Ξέροντας καλά τον αγώνα που δίνουν στο 18 Άνω, για μια καθημερινότητα μακριά από την εξάρτηση των ναρκωτικών, η μέρα αυτή είναι μια νίκη. Είναι μια γιορτή από αυτές που μπορούμε να κλαίμε από χαρά, να χειροκροτάμε και να αγκαλιάζουμε τα όνειρα, χωρίς να φοβόμαστε τους εφιάλτες.



Ακόμη όμως και αν οι συγκεκριμένες εξετάσεις , δεν έφερναν τα παιδιά αυτά σε μια σχολή, πάλι θα χειροκροτούσαμε την τεράστια προσπάθεια, πάλι θα στεκόμασταν με απόλυτο σεβασμό μπροστά στην επιλογή τους να δώσουν ακόμη μια μάχη. Όμως πέρασαν και είναι ίσως απ’ τις λίγες φορές που μας επιτρέπεται η περηφάνεια, μας επιτρέπονται τα χαμόγελα, μας επιτρέπεται η ελπίδα.

Καλή ζωή!