Ένας ψυχασθενής μπούκαρε σ’ ένα τέμενος και γάζωσε 50 ανθρώπους. Αυτό είναι το σημαντικό, αυτό είναι που πρέπει να σε κάνει να ντρέπεσαι που ζεις σ’ αυτό τον κόσμο. Σ’ αυτό τον κόσμο που μεγαλώνει εγκληματίες, που δημιουργεί ψυχοπάθειες, που σπέρνει μίσος κι αναρωτιέται ύστερα γιατί θερίζει θάνατο…

Όμως αυτό το έγκλημα, μέχρι αποδείξεως το εναντίου, είναι έργο ενός παρανοϊκού. Ενός απάνθρωπου τύπου απ’ αυτούς που κάθε τόσο ξεπηδάνε στις συνοικίες της πολιτισμένης γης, κι οι γείτονές τους ορκίζονται: “ήταν ήσυχο παιδί, δεν έδινε δικαιώματα”. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο έγκλημα. Ένα έγκλημα που έδωσε σπίθα στη φωτιά του πρώτου, ένα έγκλημα που έβαλε πλάτη για να σκορπιστούν τα πτώματα εκείνων των ανθρώπων στις 4 γωνιές της γης.

Είναι το έγκλημα μιας κάμερας, είναι το έγκλημα της κοινωνικής δικτύωσης, είναι το έγκλημα των Μέσων Ενημέρωσης.

Μια GoPro. Ένας λογαριασμός στο Facebook. Κι αντανακλαστικά που ίσως δεν έχουν τα κράτη, όμως τα έχουν τα σάιτ σ’ όλο τον κόσμο. Κάπως έτσι, μια μαζική δολοφονία έγινε θέαμα κι ένας δολοφόνος έγινε σταρ στη δική του μακάβρια ταινία. Με ελάχιστο κόστος, εύκολα, γρήγορα κι απλά, ο εγκληματίας είδε την ονείρωξή του να παίρνει σάρκα και οστά μέσ’ από κουμπάκια και καλώδια. Κι υπεύθυνος για όλο αυτό; Η τεχνολογία; Όχι βέβαια. Η τεχνολογία είναι μέσο, ποτέ δεν φταίει το μέσο. Ποτέ δεν φταίει το κουμπί. Πάντα φταίει το χέρι που πατάει το κουμπί.

Εν προκειμένω ωστόσο, είναι και μια σειρά από άλλα χέρια που έχουν επάνω τους το αίμα των αθώων Μουσουλμάνων. Γιατί, βλέπεις, κύριε Ζούκερμπεργκ, και να με συμπαθάς για την οικειότητα, μα όταν είναι ν’ ανεβάσω ένα βίντεο και κάτι δεν σ’ αρέσει, δεν μ’ αφήνεις. Αν έχω “δανειστεί” κλέψει μουσική στο βίντεό μου, δεν μ’ αφήνεις. Αν δείχνω “άσεμνο” περιεχόμενο στο βίντεό μου, δεν μ’ αφήνεις. Και μπράβο σου, καλά κάνεις, μαγαζί σου είναι. Όμως, κύριε Ζούκερμπεργκ, επέτρεψες 15 λεπτά ζωντανής μετάδοσης ενός τρελού που σκότωνε αθώους. Και το γιόρταζε! Κι αυτό δεν ήτανε δικαίωμά σου. Κανένας δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Δεν ήταν ταινία, κύριε Ζούκερμπεργκ. Δεν ήταν Play Station…

…Ήτανε άνθρωποι που χάσαν τη ζωή τους, “ζωντανά”, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου!

Κι ύστερα πέσαν πάνω σ’ αυτό το βίντεο τα Μέσα Ενημέρωσης, και φρόντισαν να ενημερωθούμε με τον πιο άμεσο τρόπο. Γιατί ο κόσμος “έχει δικαίωμα” να δει, να μάθει, να ξέρει. Κι ίσως γι’ αυτό, ενώ είχες την “ευαισθησία” κύριε Ζούκερμπεργκ, να κατεβάσεις τους λογαριασμούς του μακελάρη, δεν είχες την ευαισθησία να ρίξεις το αδιανόητο “προϊόν” του. Ένα προϊόν που ίσως τον κάνει viral, κι έτσι θα του ‘χει δώσει όλη την απόλαυση που έψαχνε πυροβολώντας στο ψαχνό. Γιατί ο κόσμος μας “πεθαίνει” για κάτι τέτοια. “Πεθαίνει” για το θάνατο των άλλων. Κι αυτού του κόσμου, το Facebook και τα Μέσα φρόντισαν πάλι να του προσφέρουνε το αγαπημένο του φαΐ.

Μπορούμε ωστόσο να ‘μαστε τουλάχιστον ειλικρινείς;

Όχι, φίλε, δεν είδες ολόκληρο ετούτο το κακό από συμπόνια. Από περιέργεια το είδες!

Και όχι, κύριοι της παγκόσμιας ενημέρωσης, δεν θέλετε να “ξέρει” ο κόσμος. Θέλετε να πουλήσετε ακριβά, πάνω στην πείνα των ανθρώπων για σοκ και δέος.

Και όχι Μαρκ, δεν είναι “λάθος” που μια δολοφονία εν ψυχρώ έπαιζε live για ένα τέταρτο και συνεχίζει ακόμα να υπάρχει μες στα μαγαζάκια σου.

Όχι, μάγκες. Όλα καλώς είναι καμωμένα, σ’ ένα παγκόσμιο χωριό με λίγους άρτους, πολλά θεάματα, και μπόλικα θύματα για να χορτάσει αίμα το κοινό της ιντερνετικής αρένας. Κι απλώς υπάρχουμε μερικοί που δεν γουστάρουμε πολύ να ζούμε στο χωριό σας. Και δεν μας έχετε αφήσει ένα κομμάτι γη να ζήσουμε. Υπάρχουμε μερικοί που δεν γουστάρουμε θανάτους, πυροβολισμούς και ψόφια δάκρυα. Υπάρχουμε μερικοί που δεν χωρίζουμε τον κόσμο σε ομάδες Xριστιανών και Mουσουλμάνων, άριων κι ακάθαρτων, “τουρκοφάγων” και “ελληνοφάγων”. Κι άρα δεν έχουμε λόγο να πατήσουμε πόδι στην αρένα σας.

Γιατί τελικά, υπάρχουμε μερικοί που χωρίζουμε τον κόσμο μόνο στις δύο ομάδες που πραγματικά υπάρχουν: σ’ εκείνους που σκοτώνουν και σ’ εκείνους που σκοτώνονται. Και δεν υπάρχει λόγος που να δικαιολογεί το πρώτο. Και δεν υπάρχει αιτία που να συγχωρεί το δεύτερο. Κι οι άνθρωποι ακόμα συνεχίζουνε να ψάχνουν τον ήρωα που θα σκοτώσει τους οχτρούς τους, χωρίς ν’ αντιλαμβάνονται πως, σε καιρούς ειρήνης τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει…