Τα χρόνια που πήγαινα σχολείο κι η κατάληψη ήταν ένα είδος έξτρα διακοπών πριν τις κανονικές των Χριστουγέννων, φαίνονται πια βαθύ παρελθόν. Και το νερό που κύλησε στ’ αυλάκι, δεν ήτανε και τόσο καθαρό. Κουβαλούσε μαζί του ρατσισμούς, εθνικισμούς, κι όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που σήμερα αποφοιτούν με άριστα απ’ την ελληνική κοινωνία. Οπότε, τώρα τι; Πέσαμε απ’ τα σύννεφα;

Ναι, πέσαμε. Ή τέλος πάντων, έπεσα. Κι έπεσα γιατί φαίνεται πως το πιο πρόσφατο ρέμα της Ελλάδας δεν παρέσυρε μονάχα εμάς που έτσι κι αλλιώς θα ‘πρεπε πια να ξέρουμε κολύμπι, αλλά και τα πιτσιρίκια που δεν ξέρουν. Και που οι γονείς τους δεν πρόλαβαν θέλησαν να τους φουσκώσουνε σωσίβια. Τ’ άφησαν να πνιγούνε μέσα στο βούρκο που καιρό τώρα πνίγει και τους ίδιους. Κι αυτό δεν είναι ανεύθυνο, μεγάλε. Έγκλημα είναι!

Στο 2ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς λοιπόν, έλαβε χώρα ένα πολυπρόσωπο έγκλημα. Οι μαθητές του σχολείου κάνανε κατάληψη. Όχι για νόμους και συστήματα. Όχι για υποδομές και συνθήκες υγιεινής. Όχι για τυρόπιτες και καλαμάκια. Οι μαθητές κάναν κατάληψη για να διώξουν ένα συμμαθητή τους. Ένα συμμαθητή τους με εκ γενετής ιατρικό πρόβλημα, που του δημιουργεί δυσκολίες προσαρμογής στο σχολικό περιβάλλον.

Πάμε λοιπόν σ’ ένα εύκολο, πρόχειρο συμπέρασμα: τα παιδιά στο 2ο Καλαμαριάς είναι μικρά τσογλάνια φασιστάκια! Σωστά; Ε, όχι βέβαια! Και χαίρομαι που διαφωνείς, γιατί κι εγώ μόλις σκόπευα να σε προσκαλέσω σε μια λιγότερο εύκολη μα σίγουρα πιο σημαντική παραδοχή: ΠΟΤΕ δεν φταίνε τα παιδάκια. Αυτός που είναι (ίσως όχι φασιστάκος, μα σίγουρα) ασυνείδητος, ανεύθυνος κι εγκληματίας, είναι το κράτος, ο γονιός, ο δάσκαλος – συχνά και οι τρεις μαζί!

Δεν ξέρω ποιος φταίει πιο πολύ, και μάλλον δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να μάθω. Μα ξέρω ποιος δεν φταίει. Δεν φταίει ένας 12χρονος με προβλήματα προσαρμογής που δεν τα καταφέρνει να προσαρμοστεί στο εχθρικό περιβάλλον του μέσου γυμνασίου. Και δεν φταίνε ούτε οι άλλοι 12χρονοι που βρήκαν ευκαιρία να παίξουν τον “Άρχοντα των Μυγών” γιατί έτσι τους μαθαίνουμε πως λειτουργεί ο κόσμος. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Πρόσεξε, ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ κόσμος.

Μαθητές και καθηγητές απ’ αυτούς που επιθυμούν την απομάκρυνση του παιδιού, κατηγορούν τον 12χρονο για φθορές, σωματική βία, ακόμα και παρενόχληση που αγγίζει τα όρια της σεξουαλικής“. Πιθανό; Ίσως ναι. Όμως εδώ κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπήρξε κάποιο πρόβλημα. Το θέμα είναι πώς λύνεις το πρόβλημα, ανεξάρτητα απ’ το αν ο 12χρονος είναι θύμα – θύτης – ή και τα δύο (που μεταξύ μας, δεν μπορεί να ‘ναι θύτης στα 12!). Οι καθηγητές του (όχι όλοι, ευτυχώς) αποφάσισαν τον εύκολο δρόμο: διώξτε τον! Ας πάει δηλαδή αλλού το πρόβλημα, σωστά; Σωστά. Κι αυτή ακριβώς είναι η αντίδραση που περιμένει κανείς να ‘χει ένα υπάλληλος. Μα όχι ένας παιδαγωγός.

https://www.youtube.com/watch?v=j64SctPKmqk

Δεν ήμουν ποτέ μάρτυρας του περιστατικού, αλλά γνωρίζω πως ο μαθητής μιλάει πολύ άσχημα στα παιδιά. Ούτε αυτός προστατεύεται μα ούτε και τα δικά μας παιδιά. Έπρεπε η πολιτεία να ενδιαφερθεί και να υπάρχει συνεργασία” λέει η μητέρα ενός μαθητή. Και θα ‘ταν ολόσωστες οι λέξεις της, αν πήγαιναν παρέα με τις πράξεις της (όχι της ίδιας, μα όλων των γονιών του σχολείου). Αν δηλαδή ο σύλλογος γονέων ασκούσε τις πιέσεις που μπορεί στη διευθύντρια, κι εκείνη, εφόσον δεν μπορούσε να λύσει μόνη της το πρόβλημα σε κλίμα συνεργασίας, απαιτούσε βοήθεια απ’ τις αρχές. Τι έγινε απ’ όλα αυτά; Κατάληψη!

Έγινε δηλαδή το μόνο πράγμα που δεν λύνει το πρόβλημα. Κι αφέθηκαν να τραβήξουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά, τα μόνα χέρια που κινδυνεύουν να καούν. Αν οι ενήλικες σε σχολείο και σπίτι δεν ήξεραν πως ετοιμάζεται κατάληψη, τότε εξ ορισμού κάτι δεν πάει καλά. Αν το ‘ξεραν και είπαν: “οκ, είναι κι αυτό μια λύση, κάντε το!”, τότε ΤΙΠΟΤΑ δεν πάει καλά. Απ’ όποια πλευρά και να το δεις, το πραγματικό συμπέρασμα είναι ένα: αν θες να έχεις, ή να δουλεύεις με παιδιά, πρέπει να είσαι ικανός γι’ αυτό. Άμα δεν είσαι, κάνεις κακό. Και το κακό αυτό, θα το λουστείς. Και θα γκρινιάζεις για την κοινωνία που βαδίζει προς το διάολο, γιατί γεμίσαμε τσογλάνια…

Υ.Γ. Κυρά διευθύντριά μου, δεν ξέρω αν όντως το ‘πες πως: “όλα τα παιδιά είναι ίδια και δεν υπάρχουν ιδιαιτερότητες“. Άμα δεν το ‘πες ποτέ, και λέει ψέματα ο πατέρας του 12χρονου, ζητώ συγγνώμη. Αν όμως το ‘πες, συμπάθα με, μα το από κάτω αφιερωμένο εξαιρετικά. Αγγλικά ξέρεις…