Είναι προκλητικό, με ιντριγκάρει, με τσιγκλάει σαν διαολάκι στον ώμο. Αλλά θ’ αντέξω, δεν θα λαϊκίσω κι ούτε θα το ρίξω στους μελοδραματισμούς. Ντάξει, σύμφωνοι, ας είμαστε ψύχραιμοι. Μπορώ να γελάσω τουλάχιστον; Γάργαρα, δυνατά, μέχρι να με πονέσουν τα πλευρά μου, μπορώ να γελάσω;

Όχι διάολε, δεν μπορώ! Δεν έχει πλάκα να ζεις σ’ ένα κράτος που εξαντλεί το νταηλίκι του εκεί που “μας παίρνει”. Που δεν σηκώνει μύγα σ’ ένα σπαθί γεμάτο έντομα. Σ’ ένα σπαθί που τέλος πάντων η κόψη του η τρομερή χτυπάει (αριστερόστροφα ή δεξιόστροφα) μονάχα προς τα κάτω. Ο νόμος είναι νόμος. Αλλά δεν γίνεται να σηκώνετε κύριοι την άκρη αυτής της φράσης, να κρύβετε από κάτω μπόλικη σκόνη ανηθικότητας και να ‘χετε την απαίτηση να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Δεν είμαστε η πεθερά σ’ αυτή την ιστορία, κύριοι!

Ήταν ο εγκληματίας που τον συνέλαβαν μισή ντουζίνα “πολιτσμάνοι” γιατί πουλούσε χωρίς άδεια (;) τα κάστανά του. Ήταν ο λωποδύτης που στα Χανιά πουλούσε παράνομα τους λουκουμάδες του στην παραλία. Και τώρα είναι η καθαρίστρια που έφαγε 10 χρόνια για πλαστογραφία. Που μπήκε στο δημόσιο με απολυτήριο ψεύτικο. Δημοτικού! Κι ωστόσο, θα μου πεις…

…”ο νόμος είναι νόμος”!

Ξέρεις κάτι; Δίκιο έχεις. Έτσι είναι. Και στο υποσχέθηκα ότι θα ‘μαι ψύχραιμος. Η καθαρίστρια ξεγέλασε το κράτος. Η καθαρίστρια έφαγε τη θέση κάποιου άλλου. Είχε ανάγκη, όμως αυτός ο άλλος μπορεί και να ‘χε μεγαλύτερη. Πρέπει να τιμωρηθεί; Πρέπει. Πώς; Εδώ είμαστε. Αυτή είναι η ερώτηση που καίει. Κι η απάντηση αγγίζει τα όρια της νομικής της ίδιας.

 

Δεν θα στο παίξω ξερόλας, νομικός δεν είμαι. Το μόνο που παλεύω (με κόπο, και με νύχια, και με δόντια) είναι να είμαι λογικός άνθρωπος. Και ξέρω πως από την εποχή του Σόλωνα οι άνθρωποι το ‘χουνε συμφωνήσει πως δεν είναι λογικό να τιμωρείς αυτόν που έκλεψε ένα μήλο όπως αυτόν που έκλεψε ένα άλογο. Κι άρα (πρέπει να) είναι αντίστοιχα παράλογο να τιμωρείς αυτόν που “πήδηξε” παράνομα την 6η δημοτικού, όπως αυτόν που κάρφωσε στον τοίχο του ένα πτυχίο ΑΕΙ χωρίς ποτέ να το ‘χει πάρει.

Κι εσύ μου λες…

…”ναι, η λογική, αλλά ο νόμος είναι νόμος”.

Δεν είμαι απ’ αυτούς που απονέμουν δικαιοσύνη. Είμαι απ’ αυτούς που την απολαμβάνουν. Έχω όμως το δικαίωμα ν’ αναρωτιέμαι, δεν το ‘χω; “Μα αν ο νόμος είναι νόμος, κι αν είναι τόσο καθαρός, κι αν δεν χωράει ερμηνεία, κι αν όλα είναι ψυχαναγκαστικά και στέρεα καθορισμένα, τι διάολο ρόλο παίζει τελικά ο δικαστής; Δεν είναι εκεί για να χωρίζει τη μια περίπτωση απ’ την άλλη; Δεν είναι εκεί για να ερμηνεύει, δεν είναι για ν’ αποφασίζει ανάλογα με την περίσταση;”

Δεν ξέρω, εγώ μονάχα αναρωτιέμαι. Μα να τι ξέρω: Τον Αγιάννη. (Κλισέ, αλλά δεν πάει στα κομμάτια, πες με γραφικό). Και ξέρω πως οι δικαστές του δεν έγιναν ρεζίλι στο λογοτεχνικό κοινό των αιώνων επειδή τον τιμωρήσανε. Το ‘κλεψε ο Αγιάννης το ψωμί. Το είχε ανάγκη κι ίσως θα ‘πρεπε να το σκεφτούν αυτό, μα το ‘κλεψε. Οι δικαστές ωστόσο γίνανε ρεζίλι γιατί του έριξαν 20 χρόνια κάτεργα. Γιατί τον βάλανε στην ίδια μοίρα με ληστές και δολοφόνους. Γιατί είδαν στον Αγιάννη έναν μπόσικο, που το μπορούν να τον χτυπήσουν. Και τον χτύπησαν.

Στο τέλος τέλος, σταράτοι να ‘μαστε: αν ο καστανάς στη Θεσσαλονίκη είναι παράνομος, ας πάψει να ‘χει πάγκο. Κι αν ο λουκουματζής στα Χανιά είναι παράνομος, ας πάψει να πουλάει λουκουμάδες. Κι αφού η καθαρίστρια δεν πέρασε ποτέ την τελευταία τάξη, ας πάψει να ‘ναι καθαρίστρια. Μα ΠΡΩΤΑ, ας πάψουν όλοι οι άλλοι. Αυτοί που σκότωσαν κι αυτοί που μαχαιρώσανε. Αυτοί που άνοιξαν κεφάλια σ’ ένα γήπεδο, κι αυτοί που ρίξαν τη μολότοφ στο όνομα μιας ιδεολογίας που ούτε καν την ξέρουν. Ή έστω αυτοί που πήραν θέσεις, και λεφτά, κι ονομαστήκανε γιατροί, καθηγητές και “κύριοι” σφουγγίζοντας τον κώλο του υπουργού προτού φιλήσουν την ποδιά του.

 

Αν θες να γίνεις κράτος δίκαιο από κει θα ξεκινήσεις. Όπως αν θες να καθαρίσεις ένα σπίτι, πρώτα μαζεύεις τα σκουπίδια και τα μπάζα, όχι τη σκόνη από το πορτατίφ. Και τότε ναι, στο καθαρό το σπίτι σου, να χάσει τη δουλειά η καθαρίστρια και να πληρώσει αυστηρά το έγκλημά της. Και τότε ναι…

…ο νόμος θα ‘ναι νόμος.

Μα μέχρι τότε, μη μου τον κάνεις μπερντέ για να στοιβάζεις από πίσω τις βρομιές σου. Κι έχεις και την απαίτηση να κάνω πως δεν ξέρω τι υπάρχει από κει πίσω…