Η ιστορία του ανθρώπινου είδους, η μεγαλύτερη πόρνη που πλαγιάζει με όποιον της τάξει τα πιο λίγα, για να ξεχάσει την ντροπή μιας ψυχής εγκλωβισμένης σε ένα κορμί που αιμορραγεί υγρά ονειρώξεων, μυαλών που χύθηκαν στη ματαιότητα της αλαζονείας τους. Δεν διδάσκεται ο άνθρωπος, με αποτέλεσμα να κολυμπάνε λαοί ολόκληροι στη λήθη, στεγνώνοντας τα ματωμένα ρούχα τους πάνω σε όσους με τη σειρά τους αυτοί τώρα πια δολοφoνούν.

Ο θρήνος του Ισραηλινού λαού, θα μύριζε καμένη σάρκα στους αιώνες αν δεν υπήρχε ο Παλαιστινιακός λαός να αναπνέει τα αρρωστημένα απωθημένα του. Σκοτώνουν για να ξεχάσουν ότι τους δολοφόνησαν, πυροβολούν για να μην ακουστούν σαν κροτίδες τα δάκρυα τους. Ξέχασαν κρεματόρια και θαλάμους αερίων, ανακαλύπτοντας νέες μεθόδους αποκτήνωσης. Έκθεση του ΟΗΕ απαριθμεί περίπου 200 μεθόδους βασανισμού σε βάρος των Παλαιστινίων κρατουμένων, κατά τη διάρκεια ανακρίσεων στις ισραηλινές φυλακές.

Σε κάψανε άνθρωπε! Σε γύμνωσαν από κάθε λογική και πνευματική σου κατάκτηση, κουλουριάστηκες με άλλα παγωμένα κορμιά και ξεψύχησες μακριά από τον Θεό σου. Δεν άντεξες άνθρωπε να ξεπεράσεις το μίσος και τώρα μαθαίνεις και άλλους πώς να πεθαίνουν με τον τρόπο που θυσιάστηκαν τα παιδιά σου.

Η Aχέντ Ταμίμι, είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που τους ζητήθηκε θα θάψουν άλλα παιδιά. Σχεδόν 17 χρονών, ρισκάρει κάθε μέρα να μην φτάσει ποτέ στα 18, έχοντας ενηλικιωθεί προ πολλού. Γεννημένη στο χωριό Νάμπι Σάλεχ, στη Δυτική Όχθη, όπου παράνομα κατασκευάζονται ισραηλινοί εποικισμοί, γίνεται ακόμη ένα από τα πρόσωπα που θα έπρεπε να σκεφτόμαστε κάθε βράδυ, πριν κλείσουμε τα μάτια μας στο ταβάνι.

Στις 19 Δεκέμβρη, εισβάλλουν στο σπίτι της και τη συλλαμβάνουν, μιας και τόλμησε να χειρονομήσει εναντίον δυο ισραηλινών στρατιωτικών. Το βίντεο αυτό κατάφερε να διακινήσει το αίσθημα ντροπής, αλλά όχι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η πιτσιρίκα πρέπει να πάρει ένα μάθημα, όπως όλα τα βλέμματα που γδέρνουν με την οργή τους πιο πολύ από ότι τα όπλα με τις σφαίρες τους. Μια μέρα πριν, οι ίδιοι στρατιώτες πυροβόλησαν στο κεφάλι τον Μοχάμεντ Ταμίμι, ξάδερφο της Άχεντ, 14 χρονών. Το αγόρι που βρίσκεται σε κώμα, δεν αποτελεί ντροπή για κανέναν. Ελπίζω όμως να γίνει εφιάλτης, να τους παίρνει την ψυχή κάθε βράδυ, να τη βουτάει σε έναν κουβά αγάπης, επιστρέφοντας την κάθε πρωί ποτισμένη με μοιρολόγια μανάδων, που θα τους θυμίζουν τις δικιές τους.

Όλη η οικογένεια της Άχεντ συνελήφθη για αντικατοχική δράση. Κατηγορήθηκαν ως σύμμαχοι του κοριτσιού που δάγκωσε με ροζ μπλούζα έναν στρατιώτη που καταπίνει κάθε μέρα την ελευθερία της. Σύμμαχοι στις άσεμνες χειρονομίες εις βάρος φρικτών πράξεων, σύμμαχοι της αμφισβήτησης, και του ανυπότακτου μυαλού, που στα 17 γνωρίζει χωρίς να αναγνωρίζει βασανιστές.

Ένα παλαιστινιακό κορίτσι λοιπόν, οι φόβοι τους όλοι. Κράνη που φοβούνται τα ουρλιαχτά, αλεξίσφαιρα που τρέμουν τις γροθιές, όπλα που λιώνουν αν τα δαγκώσεις. Οι κατηγορίες για βιαιοπραγία και προσβολή στρατιώτη εις βάρος της, στοιχειοθετούν τον παραλογισμό ενός κόσμου που μακάρι να ανατιναζόταν χθες, φυλακίζοντας ένα παιδί στις εμμονές του.

Τη στιγμή που το ισραηλινό κράτος οργανώνει σχέδιο για το πώς να σπάσεις το τσαμπουκά μιας έφηβης με πιο κολλαριστά παντελόνια από αυτούς, η δικαστής ρώτησε την Άχεντ: “Πώς χαστούκισες έναν στρατιώτη μας;”, τότε εκείνη απάντησε: “Βγάλτε μου τις χειροπέδες να σας δείξω!”, κάνοντας σίγουρα περήφανους όλους εκείνους τους Παλαιστίνιους – μέλη της Ιντιφάντας που συλλαμβάνονταν από τους Ισραηλινούς και αντί να αντιστέκονταν, γελούσαν.

Λες τελικά να ισχύει ότι ένα γέλιο μας θα σε θάψει κουφάλα νεκροθάφτη; Ίσως όχι, σίγουρα όμως θα μας σώσει…

Αύριο, 31 Ιανουαρίου, ξεκινά η δίκη της Αχέντ Ταμίμι ενάντια στον φασισμό του ιμπεριαλισμού, ενάντια στο παράλογο που μάχεται να γίνει λογικό, με μοναδικό αντάλλαγμα την πολτοποίηση των ονείρων μας. 

Καμιά φορά, όταν σκέφτομαι την Αχέντ Ταμίμι και όλες εκείνες τις γυναίκες που συγκλονίζουν τη βολεμένη ζωή μου, που κυλά σαν σε άλλο πλανήτη, ησυχάζουν στα αυτιά μου τα ουρλιαχτά, οι πυροβολισμοί και όλοι οι ήχοι που γνωρίζω χωρίς να έχω ζήσει και που πολλές φορές μοιάζει σαν να μην υπήρξαν… Καμιά φορά τις σκέφτομαι και το μόνο που ακούω είναι η απόκοσμη φωνή της Φωτεινής, να τρυπάει κάθε νευρώνα του εγκεφάλου μου, τραγουδώντας: “Γυναίκες μόνες, ταξιδευτές μες στης ψυχής τους άγριους κυκεώνες, αερικά του φεγγαριού, ανήμεροι κυκλώνες, άπαρτα κάστρα μυθικά μες στους αιώνες.”.