Μια επανάσταση έχει δυο τρόπους ν’ αποτύχει: ή θα χάσει τον πόλεμο, ή θα χάσει το μέτρο. Στην πρώτη περίπτωση βέβαια, υπάρχει πάντα η ελπίδα μιας επόμενης επανάστασης. Η δεύτερη δυστυχώς, δεν αφήνει καμία ελπίδα. Και για να το κάνω λιανά: ο “χαμένος” Σπάρτακος είναι ήρωας, ο “νικητής” Ροβεσπιέρος απ’ την άλλη… Δεν υπάρχει λοιπόν χειρότερο πράγμα απ’ το ν’ αφήσεις τα πάθη, τα συμφέροντα, τους φόβους ή τις εμμονές σου να σκοτώσουν μια τίμια και δίκαιη επανάσταση.

Μη γελιόμαστε, όλη αυτή η ιστορία της αποκάλυψης των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στο Χόλιγουντ (και σ’ ολόκληρο τον κόσμο) είναι μια σύγχρονη επανάσταση. Κι είναι μια δίκαιη επανάσταση. Είναι η εξέγερση των γυναικών απέναντι σ’ έναν αντρικό κόσμο, που το: “άντρας είναι, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω” το ‘βρισκε λογικό, και το να πιάσει λίγο βυζί ο διευθυντής σου, δεν το θεωρούσε πια κάνα “θανάσιμο αμάρτημα”. Κι είναι μια εξέγερση που ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή για ν’ αντικαταστήσει το σκιάχτρο της φεμινίστριας που καίει τα σουτιέν της, με το σύμβολο του αληθινού φεμινισμού: τη γυναίκα που ορίζει τον εαυτό της. Όμως για να γίνει αυτό, θα πρέπει να σιγουρέψει αυτή η επανάσταση ότι δεν θα χαθεί το μέτρο.

“Έλα μωρέ, την παρενόχλησε, υπερβολές! Καμάκι θα της έκανε…”

Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Ούτε και τόσο ακίνδυνο όσο κανείς πιστεύει. Για χρόνια οι άνθρωποι χρησιμοποιούν δύσκολες λέξεις, χωρίς να ξέρουν στα σίγουρα τη σημασία τους. Κι ύστερα καβαλάνε τη δύναμη των σόσιαλ μίντια (στις μέρες μας είναι πιο εύκολο να στήσεις ένα λαϊκό δικαστήριο, απ’ ο,τι ένα τσάι με συμπάθεια) και μοιράζουν καταδίκες δεξιά κι αριστερά. Αποτέλεσμα; Απ’ τη μια ρίχνονται σε μια “κοινωνική πυρά” άνθρωποι που ίσως και να μην είναι στ’ αλήθεια ένοχοι, κι από την άλλη εξισώνεται το πραγματικό έγκλημα με το “αδέξιο φλερτ”.

Ομολογώ, αυτό το τελευταίο προβοκατόρικα χρησιμοποιήθηκε. Και για να πάρω μια θέση καθαρή, όχι, ο άντρας δεν έχει δικαίωμα να “ενοχλεί”. Θα συμφωνήσω ωστόσο με την Κατρίν Ντενέβ και τις 99 στο παρακάτω. Δεν θα ‘θελα ένα μέλλον που καταδικάζει το χαμόγελο (ακόμα και το πονηρό) ή το κομπλιμέντο από έναν άντρα σε μια γυναίκα. Αν όμως είναι αυτό το τίμημα για έναν κόσμο χωρίς βιασμούς και κακοποιήσεις, χαλάλι! Μα εξισώνοντας το πραγματικά “αδέξιο φλερτ” με την παρενόχληση, αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένα όρια και γραμμές, ζει πάντα ο κίνδυνος, αντί να ποινικοποιηθεί το πρώτο, ν’ απαξιωθεί το δεύτερο. Πιο απλά (και δυστυχώς, παραδοσιακά): “Έλα μωρέ, την παρενόχλησε, υπερβολές! Καμάκι θα της έκανε”. Κι αυτό θα φέρει ένα μέλλον, πολύ χειρότερο απ’ το παρελθόν μας.

Ένας κόσμος θλιβερών γονιών και ηλίθιων δικαστών.  

Τελικά, όλο του ζουμί κρύβεται μέσα στην ερώτηση: Θέλουμε έναν κόσμο χωρίς εγκληματίες, ή αποζητάμε εγκλήματα για να κανιβαλίσουμε στο φέισμπουκ; Γιατί αν όντως θες να λύσεις το πρόβλημα, μεγάλε, η λύση είναι στο χέρι σου (χωρίς πληκτρολόγιο). Μάθε στο γιο σου να σέβεται τη γυναίκα. Όχι τη γυναίκα σου. Όχι τη γυναίκα του. Τη γυναίκα. Και φρόντισε να ξέρει η κόρη σου τι αξίζει, όχι επειδή είναι κόρη σου, αλλά επειδή είναι άνθρωπος. Κι αλίμονο, μη γίνεις ο γονιός που καμαρώνει για τις γκόμενες του γιού του. Μη γίνεις ο γονιός που στήνει καραούλια στ’ αγόρια της κόρης του. Ξέρω, έχουν πλάκα κάτι τέτοια, μα έχουνε πλάκα άμα τα κάνεις για πλάκα. Επειδή ωστόσο η ζωή δεν είναι κωμωδία, άμα τα κάνεις σοβαρά θα ‘σαι για γέλια. Κι αυτό σημαίνει ότι θα ‘σαι θλιβερός.

Όσο για τις καταδίκες και τα δικαστήρια του ίντερνετ; Μην πέφτεις στην ανάγκη να ζητήσεις αίμα. Γιατί αυτή η ανάγκη δεν ψάχνει θύτη, αλλά θύμα. Τον Γούντι Άλεν που ίσως τα ‘κανε όσα τον κατηγορούν πως έκανε, προσφάτως τον κρεμάει στο ξύλο όλο το Χόλιγουντ. Για τον Πολάνσκι που επιβεβαιωμένα (το ‘χει παραδεχτεί!) αποπλάνησε την ανήλικη, καμιά ηθοποιός δεν ζήτησε συγγνώμη που πήρε μέρος στις ταινίες του. Και προς Θεού, δεν πρόκειται να γίνω κανενός κερατά ο δικηγόρος. Δεν λέω πως ο Άλεν είναι αθώος. Λέω πως δεν ξέρω αν είναι ένοχος. (Πιστεύω πως μπορεί να το ‘κανε. Ανέντιμος ο πρότερος βίος του, αλλά απ’ το τι πιστεύω μέχρι το τι έγινε, υπάρχει απόσταση μεγάλη).

 

Έτσι κι αλλιώς βέβαια, το παιχνίδι του δικαστή στο ίντερνετ δεν ψάχνει την αλήθεια. Δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Αν κάποιος είναι καταδικασμένος από δικαστήριο, τι νόημα έχει εγώ να τον δικάσω; (Μόνο να τον αθωώσω μετά θα ‘χει σημασία, σωστά;). 

Μην παίζεις αδερφέ τέτοιο χαζό παιχνίδι. Γιατί μέσα σε χίλιους ενόχους, ο ένας αθώος που θα πάρεις στο λαιμό σου, θα δει τσαλακωμένη στ’ αλήθεια τη ζωή του.