Είμαστε κλεισμένοι σε ένα βαγόνι με ασφαλισμένα παράθυρα χωρίς το σφυρί της απόδρασης. Στεκόμαστε όρθιοι κοιτώντας με φθόνο αυτούς που μας έσπρωξαν για να κάτσουν πριν από εμάς και στραβωμένα τα παππούδια που πραγματικά τι θέλουν και σουλατσάρουν τις ώρες αιχμής; Γιατί δεν κάθονται στα καταθλιπτικά μπαλκόνια τους, να τρώνε κάτι άγευστο χαζεύοντας και περιμένοντας το τέλος;

Ακουμπάνε τα χνώτα μας και κουνιόμαστε άκαυλα. Περισσός, Αττική, Πετράλωνα, κάθε μέρα η ίδια φωνή που σε σώζει από τη μοναξιά, ενώ παράλληλα θες να πυροβολήσεις το μεγάφωνο μπας και το βουλώσει. Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν ξανά. Κάποιος τρέχει να μπει, ξανανοίγουν. Δεν χωράει, σπρώχνει, τον στραβοκοιτάνε. Το βαγόνι ανήκει σε αυτούς που είναι ήδη μέσα, ο άγραφος νόμος τον μέσων μεταφορών. Απότομο φρενάρισμα! Πακιστανός κατρακυλάει στην τραχιά αγκαλιά μια κυρίας από αυτές που περιγράφουν με αυτοπεποίθηση τα ανύπαρκτα χείλη τους με ένα κραγιόν, καθώς ψεκάζουν τη ναφθαλίνη τους με άρωμα γαρδένια. Η έκπτωτη φρεσκάδα μια ζωής που δεν ποτίστηκε. Το βλέμμα της μπορεί να τρυπήσει κάθε σημείο του κορμιού του. Τα απροσδιόριστα σε χρώμα μαλλιά της, ιδρώνουν. Της χαμογελάει και τον σπρώχνει σφίγγοντας τα δόντια της. Θολά μάτια, άραγε να ήταν ποτέ τους κρύσταλλα;

Ανοίξτε τα παράθυρα. Έχει κλιματισμό. Ανοίξτε τα παράθυρα είπα, θα πεθάνω από τον κάθε βρωμιάρη εδώ μέσα. Θεέ μου μεγαλοδύναμε! Σας παρακαλώ κυρία μου με πατάτε. Και τι θέλεις να κάνω; Δεν βλέπεις πώς μας κάνανε; Αυτοί μένουν είκοσι σε ένα δωμάτιο, καβαλιούνται όλοι με όλους και εμείς φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε.  

Τρίκλισμα και απότομα φρένα! Τι ήχος ήταν αυτός; Μήπως χτυπήσαμε κάποιο ελάφι; Τι λέει η μαλακισμένη γαμώτο τέτοια ώρα; Ελάφι στα Κάτω Πατήσια; Κάποιο σκύλο τότε; Κάποιο βράχο που κατρακύλησε από τον Άγιο Ελευθέριο; Άνθρωπος ήταν. ΆΝΘΡΩΠΟΣ!

Συγγνώμη τι μου λέτε; Το κραγιόν ξεπροβάλει στα δόντια της. Όχι δεν με ενδιαφέρει αν είναι άντρας ή γυναίκα, σας παρακαλώ δεν έχω χρόνο για λεπτομέρειες. Ούτε η ηλικία του με ενδιαφέρει, έχω ιδρώσει τόση ώρα εδώ μέσα. Με περιμένουν στο γραφείο σε ένα τέταρτο και είμαι ήδη μισή ώρα μακριά. Ο Θεέ μου μεγαλοδύναμε. Τόσοι τρόποι να ξεφορτωθείς τη ζωή σου και επιλέγεις αυτόν που δυσκολεύει αυτή των άλλων. Ανοίξτε το παράθυρο. Χρειάζομαι οξυγόνο. Εγώ μόνο με μια γρήγορη σκέψη μπορώ να σκεφτώ 2-3 τρόπους που μπορείς να ξεμπερδεύεις με τα ψυχολογικά σου. Μπανιέρα δεν έχεις μωρέ μαλάκα; Σχοινί;

Α, κοπέλα ήταν; Αυτά μιας και βρεθήκαμε πρέπει να ξέρεις ξεκινάνε από το σπίτι. Άπαξ και σε έχουν λιτή από μικρή, πηδιέσαι από εδώ και από εκεί, για να πηδήξεις τελικά εμάς που πάμε να βγάλουμε μεροκάματο. Βάλε με το νου σου τώρα τι ήταν και του λόγου της. Στα παιδιά πρέπει να είσαι από πάνω τους συνέχεια, οι πολλές ελευθερίες φέρνουν αυτά τα αποτελέσματα. Τι ταλαιπωρία Δευτεριάτικα. Ας βγάλουν μια ανακοίνωση να ξέρουμε τι να κάνουμε. Δεν είμαστε μόνοι μας, έχουμε και δουλειές. Α, μάλιστα! Φτάνει το ΕΚΑΒ να την απεγκλωβίσει. Κάτσε να δεις τώρα πόση ώρα θα πάρει και αυτό. Ολόκληροι έχουμε περάσει από πάνω της, άντε να βρεις χέρια και πόδια να δώσεις στον παπά να θάψει. Θα πάρω να ειδοποιήσω ότι θα αργήσω. Ελπίζω να καταλάβουν ότι δεν φταίω. Να με εμπιστευτούν ότι δεν άργησα, ότι με καθυστέρησε ένας θάνατος.

Τι με κοιτάς ρε; Δεν μπορείτε να φουντάρετε και εσείς να ηρεμίσουμε; Αχ Θεέ μου μεγαλοδύναμε, πόσους σταυρούς δεν έκανα για να αξίζω αυτήν την ταλαιπωρία; Α, πρέπει να αποβιβαστούμε; Λεωφορείο για πού; Δεν έχω ιδέα ποιο πρέπει να πάρω. Τουλάχιστον να βγω στο οξυγόνο, εδώ μέσα μυρίζει Βαβελ. Κοίτα πόσος κόσμος τώρα πρέπει να αλλάξει το πρόγραμμα του, ούτε μηνιαίες κάρτες δεν τους επιτρέπουν να βγάλουν…

Είμαστε κλεισμένοι σε ένα βαγόνι με ασφαλισμένα παράθυρα χωρίς το σφυρί της απόδρασης…