Ο Φιντέλ πέθανε και η Κούβα όσο και αν προσπάθησαν να μας πείσουν για το αντίθετο, θρηνεί για τον μεγάλο ηγέτη της. Οι σημαίες της επανάστασης, κυματίζουν μεσίστια μέσα σε κάθε άνθρωπο που πίστεψε στην πραγματική ουτοπία. Την ουτοπία ότι ακόμη και σήμερα, με τις μισές πλέον προσδοκίες, μπορεί να υπάρξει κάποιος που να εκπληρώσει το όραμα μιας κάποιας δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.

Κάπως έτσι την πάτησαν κάποιοι, με τον Αλέξη μας. Χωρίς γραβάτα και βραχνή φωνή, ονόμασε το παιδί του Ερνέστο και χαντάκωσε για 50 χρόνια την αριστερά στο στόμα κάθε φιλελέ.

Με παρέσυρε όμως ο πόνος και να με συμπαθάτε. Εδώ, θα “αντιδράσουμε” για τον επικήδειο λόγο του Πρωθυπουργού μας, στον Ηγέτη της Κούβας.

Το like εδώ, το τσιμπάει ο Τσίπρας στις καθυστερήσεις. Κλασική αμφιθυμία, που πατάς like καπάκι unlike ξανά like και πάει λέγοντας. Δηλαδή σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να του το δώσουμε, όμως κάπως καλοείδαμε ότι αυτή η χώρα χαιρέτησε στη γλώσσα της, μια τέτοια προσωπικότητα. Θα μας πεις τώρα, αρκεί αυτό; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Για τον λόγο αυτόν, υπάρχουν και τα άλλα εικονίδια…

“Γιατί όπως ο κουβανικός, έτσι και ο ελληνικός λαός δε δίστασε σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας να σηκώσει το ανάστημά του και να παλέψει κόντρα σε ισχυρούς και παντοδύναμους αντιπάλους, για να διεκδικήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Την αξιοπρέπεια και το δίκιο του”. Ε, είναι φανταστικό πώς να το κάνουμε! Όταν η χώρα αυτή βρίσκεται με την πλάτη στα αγκάθια, μαστιγώνοντας τα στήθη της, αυτά τα λόγια είναι τσιρότα στις πληγές της. Ίσως ο μικρός μας ηγέτης, που δεν φορά γραβάτα γιατί τη σφίγγει στον λαιμό μας, αντιλαμβάνεται τη δική μας στιγμή ως όχι αρκετά κρίσιμη, για να σηκώσει ανάστημα.

Γελάμε για να μην κλαίμε, με όσους κατάφεραν να αποδείξουν ότι ο Τσίπρας θα είναι ανίκητος, όσο υπάρχουν τέτοια βλήματα. Προσβάλλεται ο κύριος Κυρανάκης από την παρουσία του Πρωθυπουργού της χώρας του, στην κηδεία ενός δικτάτορα. ΑΚΟΥ ΤΩΡΑ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! Γενικά, χέστηκε που στο κόμμα του υπάρχουν καμιά δεκαριά (στην καλύτερη περίπτωση) υμνητές της ελληνικής δικτατορίας. Ο Κάστρο του τη βίδωσε που και σιγά την προσωπικότητα μπροστά στον συγκεκριμένο. Αμ ο άλλος; Ο κύριος “Δεν θα μου πάρει η Τρόικα τη δόξα των απολύσεων”; Αυτός γιατί να μην πουλήσει πνεύμα δηλαδή; Τουιτάρει ασύστολα εξυπνάδες για πουλημένη επανάσταση και άλλα πρόστυχα. Σοκαρισμένος μας εξομολογείται, ότι δεν θα πήγαινε ποτέ διακοπές την οικογένεια του στην Κούβα. Δε θέλει λέει να διασκεδάζει με τη φτώχεια των άλλων. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Μάθε λοιπόν Άδωνη, ότι επανάσταση δεν είναι ο Τσίπρας και σίγουρα όχι εσύ. Επανάσταση, είναι κάθε άνθρωπος που κλείνει τα αφτιά του στις κραυγές σας και παλεύει να μείνει όρθιος, όσο τον σπρώχνεται να πέσει. Δεν θα καταλάβεις ποτέ τι σημαίνει να έχεις ιδανικά και χαιρόμαστε. Αυτό, δεν είναι αστείο.

Εντυπωσιακό πρέπει να ήταν όταν ο Ραούλ Κάστρο ρώτησε για το γιο του Αλέξη, τον Ερνέστο. Η αμήχανη στιγμή, που θυμάσαι ότι κάποιοι σε ψήφισαν για επαναστάτη. Είναι στα αλήθεια φοβερό αν το σκεφτείς πάντως, ότι με αυτήν και μόνο ιδιότητα (την έχεις δεν την έχεις) βάζεις στο κάδρο της πολιτικής σου σταδιοδρομίας, στιγμές σαν και αυτήν. Να βρίσκεσαι μπροστά σε αυτήν τη λαοθάλασσα, αποχαιρετώντας παντοτινά σύμβολα. Πιθανόν να κορνιζάρει τη φωτογραφία αυτή, δίπλα στον Πλανητάρχη. Η Αμερική, λάτρευε έτσι και αλλιώς την Κούβα…

Βρήκε να πεθάνει και αυτός ο Φιντέλ, λίγες μέρες αφού στρώσαμε κόκκινο χαλί στον Ομπάμα. Έτσι, ο Πρωθυπουργός μας είπε για τον Πλανητάρχη: “Θα ήθελα να καλωσορίσω θερμά τον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα που κατά τη διάρκεια της θητείας του άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο και που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες της δημοκρατίας μια της ελευθερίας”. Ο Ομπάμα, θυμίζουμε, είναι αυτός που θα έκλεινε το αμερικάνικο Νταχάου στο Γκουαντάναμο, το οποίο βρίσκεται στην Κούβα. Αλλά δεν το έκλεισε! Λυπόμαστε για αυτήν τη σύγχυση και επιτέλους αποφάσισε δικέ μου. Ή με τον Ομπάμα ή με τον Κάστρο; Ή με το κεφάλαιο ή με τον εργάτη. Ή με το έτσι ή με το γιουβέτσι…

Κρατιόμαστε πολύ ώρα μέχρι να φτάσουμε επιτέλους σε ΑΥΤΟ το εικονίδιο. Ο δρόμος για τον σοσιαλισμό, όπως σωστά φώναξες από την Κούβα Αλέξη, έχει συμβιβασμούς και δυσκολίες. Δεν έχει όμως τα ξεφτιλίκια, που μας χρυσώνεις κάθε τρείς και λίγο. Έχει αξιοπρέπεια και συνείδηση. Είναι πολλά τα όχι που έγιναν ναι και ήταν δικά σου. Μισθοί, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα, όλα αλέστηκαν και στα δικά σου χέρια. Ήταν πολύ δύσκολο να σε ακούμε να μιλάς για επανάσταση, για οράματα, αξίες και ιδέες. Έβαλες και εσύ το λιθαράκι σου, στο να χάσουν ακόμη περισσότερο το νόημα οι λέξεις. Θυμώνουμε πολύ για την ελπίδα που δεν είναι ζωντανή και που κάποιοι πίστεψαν ότι ήταν η τελευταία.  Έξαλλοι, σας αποχαιρετούμε με τα λόγια εκείνου που “έφυγε”: “Χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Με την εξουσία, σπάνια επιβιώνουν”.