Οι Έλληνες τρέχουν.
Το λένε τα πάρκα και τα γήπεδα, το λένε οι γεμάτοι δρόμοι από τύπους με ρούχα που φωσφορίζουν, το λένε πλέον επίσημα και οι αριθμοί.
Το 2008 υπήρχαν 10.000 εγγραφές συμμετοχής για τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, το 2011 αυξήθηκαν σε 17.500 και πέρσι ο αριθμός αυτός εκτινάχθηκε στις 43.000 εγγραφές.
Το ερώτημα είναι γιατί τώρα;
Γιατί οι Έλληνες σηκώθηκαν από τον καναπέ τους, πήραν τους δρόμους και υιοθέτησαν μία συνήθεια που μέχρι πρότινος τους ήταν τόσο ξένη;
Η Κρίση.
Ναι, με συγχωρείς, αλλά δεν χρειαζόταν να πάμε μακριά για να βρούμε την αιτία.
Η σύνδεση του running με την Οικονομική Κρίση είναι κάτι που πλέον δεν αμφισβητείται. Είδες τους αριθμούς παραπάνω, έτσι; Δες τώρα και όσα έχουμε να προσθέσουμε εμείς για να καταλάβεις από που πηγάζει η σιγουριά μας. Δες τι προσφέρει το τρέξιμο στον Έλληνα της Κρίσης και των αδιεξόδων.
Φθηνή Διασκέδαση
Το τρέξιμο είναι μία φθηνή ψυχαγωγία και είναι λογικό τον καιρό της οικονομικής στενότητας να αποτελέσει διέξοδο για μία σειρά ανθρώπων. Όχι απλά δεν συγκρίνεται με τις εξόδους σε μπαρ και εστιατόρια, αλλά είναι πιο φθηνό ακόμη και απ’ το να αγοράσεις ένα βιβλίο.
Ταυτόχρονα όμως, είναι και το πιο φθηνό είδος γυμναστικής. Δεν γράφεσαι σε γυμναστήριο, δεν πληρώνεις καμία συνδρομή πουθενά, το μόνο που θες είναι δυο αθλητικά παπούτσια, μια φόρμα (που μπορεί να την είχες ήδη εδώ και χρόνια) και μερικά t-shirts (που μέχρι χθες μπορεί να τα είχες μόνο για τον ύπνο).
Μέσο Εκτόνωσης
Αρχικά, το προφανές λέει ότι το τρέξιμο είναι μία μορφή εκτόνωσης, και ευτυχώς όχι αυτοκαταστροφική, όπως είναι το τσιγάρο και το αλκοόλ ή πιο βαριές ουσίες. Είναι μία εκτόνωση, ένα ξέσπασμα, ένας εναλλακτικός τρόπος για να διοχετεύσεις κάπου την ενέργειά σου, από τη στιγμή που δεν μπορείς να το κάνεις αυτό σε μία δουλειά που ή δεν σε γεμίζει ή στη χειρότερη, δεν υπάρχει.
Απ’ την άλλη, είναι ένα μέσο για να ξεσπάσεις όλη την εσωτερική σου ένταση, να ξεσπάσεις “ψυχολογικά”. Δες το σαν ένα φυσικό καταπραϋντικό. Για παράδειγμα, όποιος έχει κοιμηθεί μετά από ένα εξαντλητικό τρέξιμο, ξέρει πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάμε.
Υγεία
No shit, Sherlock. Ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο, οπότε θα το προσπεράσουμε. Τόσο απλά. Οτιδήποτε περισσότερο θα σε προσέβαλε και με το δίκιο σου.
Επαφή με τον “εσωτερικό” εαυτό σου
Το τρέξιμο είναι ένα ταξίδι προς το βαθύτερο “Εγώ”, προς το κέντρο του εαυτού σου, εκεί όπου κάτι σου λέει “ότι δεν γεννήθηκες για να πληρώνεις λογαριασμούς ή για να κάθεσαι πίσω από το γραφείο μίας ανούσιας δουλειάς”. Όσο τρέχεις και αδειάζεις από σκέψεις, τόσο αγγίζεις τον “πρωτόγονο” και απογυμνωμένο εαυτό σου. Και εκεί είσαι εσύ απέναντι στις πραγματικές σου ανάγκες. Αυτό δεν είναι και το νόημα της Κρίσης στην τελική; Να δεις τι όντως έχει σημασία, τι αξίζει σε αυτή τη ζωή, ποια είναι η ουσία, να αφήσεις στην άκρη το “φαίνεσθαι” και να επιμείνεις στο ουσιώδες. Το τρέξιμο το κάνει αυτό.
Επαφή με τη φύση
Το running είναι μία ρεαλιστική εμπειρία, είναι μία διαδικασία που σου ζητάει να τη ζήσεις ΕΞΩ, με όλο σου το είναι, φτάνοντας ή και ξεπερνώντας ακόμη τα όρια σου. Δεν πρόκειται για άλλη μία δραστηριότητα μπροστά σε ένα pc ή μία τηλεόραση, είναι μία ενασχόληση που σε φέρνει κοντά στον φυσικό σου εαυτό. Ξέρεις, σ’ αυτόν που υποτίθεται ότι εξελίχθηκε σε εσένα, στον άνθρωπο-κυνηγό. Κι ας το κάνεις πια σε τσιμεντένιους δρόμους.
Σου δίνει σκοπό
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε το 2ο Συνέδριο Ψυχικής Υγείας πριν από μερικές ημέρες στο Ζάππειο, περισσότεροι από 500.000 Έλληνες πάσχουν σήμερα από κατάθλιψη. Η σύνδεση της ψυχικής ασθένειας με την Κρίση, είναι αυτονόητη. Σκέψου, λοιπόν, ότι το τρέξιμο δίνει ένα λόγο κάθε πρωί σε χιλιάδες ανθρώπους να σηκωθούν απ’ το κρεβάτι τους, τους δίνει ένα στόχο να πιάσουν και άρα μία αιτία για να νιώσουν “καλά” με τον εαυτό τους. Παράλληλα, τους φέρνει κοντά με άλλους ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια αγάπη για το άθλημα. Η κοινωνικοποίηση σε μία τέτοια εποχή μοναξιάς και απομόνωσης, δεν πρέπει να προσπερνάται.
Το “δρομικό κίνημα”, λοιπόν, είναι εκεί έξω και πρέπει να έχεις καταλάβει ήδη από όσα είπαμε ότι σε έναν αγώνα δρόμου σκοπός δεν είναι να νικήσεις, αλλά πάνω από όλα να συμμετάσχεις. Και αυτό ισχύει και για τον Κλασικό Μαραθώνιο αυτής της Κυριάκης, ο οποίος περιλαμβάνει και τις αποστάσεις των 5 και 10 χλμ. Γιατί αυτό είναι το πνεύμα: να ξεσηκώσεις τον άλλον απ’ τον καναπέ, θέτοντάς του έναν ρεαλιστικό στόχο.
Και πιστέψε μας, αν μπεις στο τριπάκι και τρέξεις τα “ρεαλιστικά 5 χλμ”, σιγα σιγά θα θέλεις από μόνος σου να τερματίσεις όλη τη διαδρομή. Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Να θέλει συνεχώς κάτι περισσότερο και εδώ είναι μία απ’ τις λίγες φορές που μπορεί να αποβεί υπέρ του αυτή η ματαιοδοξία.
