Αντιδράσεις για την καινούργια ταινία του franchise του Jason Bourne. Δεν δείχνει κολακευτικά τη χώρα μας λένε, τη δυσφημεί, δείχνει τους δρόμους της Αθήνας βουτηγμένους στο χάος, αστυνομικούς και διαδηλωτές να κυνηγιούνται, φωτιές και σπασμένα τζάμια…
Αλήθεια; Εκεί έπρεπε να κολλήσουμε; Σε εικόνες που μία χολιγουντιανή ταινία χρησιμοποιεί έτσι κι αλλιώς για να εντυπωσιάσει, που όλοι οι θεατές ξέρουν κατά βάθος ότι είναι κομμάτι της κινηματογραφικής σύμβασης “χολιγουντιανή παραγωγή=διασκέδαση με κάθε όρο”; Δεν υπάρχει τίποτα βαθύτερο πίσω από αυτές τις εικόνες;
Κι όμως αφήστε με να πιστεύω ότι υπάρχει… Και τα “σε ευχαριστούμε” που θα έπρεπε να πούμε στον κύριο Bourne είναι περισσότερα. Αλήθεια. Πολύ περισσότερα.
Σε ευχαριστούμε, για παράδειγμα, που δείχνεις την “Ελλάδα της παρακμής”, την “τριτοκοσμική Ελλάδα” όπως είπαν κάποιοι πάνω απ’ το θρόνο τους όταν είδαν τα πλάνα της ταινίας… Την Ελλάδα της ανεργίας, της απελπισίας, την χώρα που όσο και να κλείνουν τα μάτια τους, είναι εδώ. Την Ελλάδα που αυτοί μπορεί να μην την βλέπουν, αλλά την είδαν περίπου 350.000 νέοι μετανάστες και γι’ αυτό την άφησαν πίσω τους.
Σε ευχαριστούμε που δείχνεις την Ελλάδα να αγωνίζεται ακόμη, να διαδηλώνει, να φωνάζει στους δρόμους, γιατί εμείς έχουμε μουδιάσει πια, δεν ξέρουμε γιατί να φωνάξουμε, πνίγηκε η φωνή απ’ τα δακρυγόνα του 2011, απ’ το ξύλο του 2012, απ’ τον αριστερό(;) απατεώνα που πήρε τη φωνή μας και τη σιώπησε. Που πήρε την ελπίδα που αυτές οι διαδηλώσεις γέννησαν και την πάτησε χωρίς ντροπή.
Σε ευχαριστούμε που δείχνεις τα ελληνικά σύνορα, όπως ακριβώς είναι, με πρόσφυγες εγκλωβισμένους, απελπισμένους, που ναι, είναι λογικό να αγριεύουν, να αφήνουν στην άκρη τις ευγένειες τους (ακόμη και αν δεν γίνονται παράνομοι αγώνες πάλης για λεφτά μπροστά σε ένα αιμοσταγές κοινό, όπως δείχνεις). Ακόμη και αν δεν υπάρχει κανένα Hotspot στον Τσαμαντά Θεσπρωτίας, όπως δεν υπάρχει πουθενά “Πιρές”, αλλά μόνο “Πειραιάς”. Και στις δύο περιπτώσεις, ξέρουμε τι δείχνεις και τι θες να πεις.
Σε ευχαριστούμε που δείχνεις ότι η Ελλάδα δεν είναι πια “μουζάκα, τζατζίκι, όπα”, ποτέ δεν ήταν, ποτέ δεν υπήρχε αυτή η ανεμελιά, ούτε εκείνα τα χρόνια που τόσο εύκολα τα εξιδανικεύουμε σήμερα. Τα χρόνια που υποτίθεται όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι σε ένα ροζ συννεφάκι και γι’ αυτό πρέπει σήμερα να “πληρώσουμε”. Που τολμάς να σπάσεις το στερεότυπο του ήλιου και της θάλασσας, παρότι απευθύνεσαι σε ένα κατεξοχήν mainstream κοινό.
Σε ευχαριστούμε που γίνεσαι η πρώτη μεγάλη χολιγουντιανή ταινία που χρησιμοποιεί την ευρωπαϊκή Κρίση ως κομμάτι της αφήγησης της. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλες.
Και κάτι τελευταίο. Σε όσους δεν άρεσε η εικόνα της Ελλάδας σ’ αυτήν την ταινία, καλύτερα να μη δουν ποτέ το “Ζ” του Γαβρά.
