Μικρός ήμανε ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο και ΆΡΗΣ στο μπάσκετ και σιγά το πράγμα θα μου πεις, “όλοι έτσι ήταν τότε”.

Ειδικά στα late 80s ήταν πολύ συνηθισμένο οι περισσότεροι εκτός βορείου Ελλάδος να είναι άλλη ομάδα στο μπάσκετ και άλλη ομάδα στο ποδόσφαιρο, οπότε δεν διέφερα σε κάτι… Πόσο μάλλον από τη στιγμή που τότε ήμουν 5-6-7-8 χρονών και όσο στήριζα τον ΑΡΗ, άλλο τόσο στήριζα τους Θάντερκατς και το ψωμί με βούτυρο και μερέντα. Έκανα δηλαδή ό, τι με είχαν μάθει ο φάδα και ο αγαπημένος μεγάλος ξάδερφος… ΤΟΣΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ.

Ωστόσο, όταν κατέρρευσε η “αυτοκρατορία” ή όταν πολύ απλά ο Γκάλης πήγε στον ΠΑΟ και το μπασκετικό μονοπώλιο σε πρωταθλητισμό έφυγε από τη Θεσσαλονίκη και κατέβηκε στην πρωτεύουσα, οι περισσότεροι φίλαθλοι γυρίσανε στο μαντρί τους. Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, ΑΕΚτζήδες, όλοι άρχισαν ξανά να υποστηρίζουν τις “κανονικές” τους ομάδες.


Η ιστορία όμως ξέχασε να αναφέρει τι απογίναμε εμείς, αυτοί που παραμείναμε διαφορετική ομάδα στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ σε μια δεκαετία (90s) που δεν υπήρχε “λόγος” να το κάνουμε. Δεν βλέπαμε καλό μπάσκετ, οι “κανονικές” μας ομάδες πρωταγωνιστούσαν, όσο οι “μπασκετικές” μας παρήκμαζαν και ζούσαμε και σε πόλεις που οι Αρειανοί και οι Παοκτζήδες δεν υπήρχαν (Θήβα ftw) για να υπάρχει κάποιο τοπικιστικό δέσιμο.

Συνεχίσαμε δηλαδή να είμαστε ΑΡΗΣ ακόμα και όταν έχασε την αίγλη του (ή κάποιοι συνέχισαν να είναι ΠΑΟΚ, όπως ο βάζελος κολλητός μου στο σχολείο).

Η ιστορία, λοιπόν, θα γράψει ότι εμείς περάσαμε την πιο διπολική φάση από όλους.

Η ατάκα “είμαι ΑΕΚ, αλλά στο μπάσκετ ΑΡΗΣ” πρέπει να ήταν η πιο συνηθισμένη μου στα σχολικά χρόνια μετά το “5 λεπτά ακόμα ρε μαμά”.

Και οι οπαδικές στιγμές που αυτό που βίωνα δεν έβγαζε κανένα νόημα, ήταν άπειρες.

Τοπ γραφικές στιγμές τρέλας και παράνοιας

1. Το κύπελλο του ’98 εναντίον της ΑΕΚ με Λιαδέλη, με Πάσπαλι τραυματία και με Μάριο Μπόνι να βαράει το ταμπούρλο στην εξέδρα… Θυμάμαι όταν σηκώσαμε την κούπα και ο Αλεξάντερ έκλαιγε στα αποδυτήρια (όπως έλεγε και ο Καλυβάτσης), να φωνάζω στο σαλόνι μου “πάρτε τα κωλοχανούμια” και άλλα γαλλικά 15χρονου εκκολαπτόμενου κάφρου. Αυτός ο τίτλος ήταν μια δικαίωση για όλους εμάς που συνεχίζαμε να υποστηρίζουμε τον ΑΡΗ (και μια απόδειξη ότι μέσα στο κεφάλι μου στριφογυρνούσε ένα οπαδικό χάος).

2. Την ίδια χρονιά η ΑΕΚ έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκας και φυσικά εγώ ως ΑΕΚτζής, ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ. Το έβλεπα με συμμαθητές μου και τους έλεγα γραφικότητες του στιλ “μόνο ο ΑΡΗΣ είναι ο αυτοκράτορας”, “πότε έμαθαν μπάσκετ στην ΑΕΚ” και άλλα τέτοια που με κυνηγούν ακόμη.

3. Ενδεικτικό της σχιζοφρένειας είναι ότι πρώτη χρονιά φοιτητής στη Θεσσαλονίκη πραγματοποίησα το μεγάλο μου παιδικό όνειρο να δω τον ΑΡΗ στο Αλεξάνδρειο και ούρλιαζα σαν καθυστερημένος “ΑΡΗ θυμήσου πριν λίγα χρόνια κτλ” σε ματς με τον Παναθηναϊκό. Τον ίδιο χρόνο όμως είδα στο Χαριλάου το ΑΡΗΣ-ΑΕΚ 0-3 στην εξέδρα των ΑΕΚτζήδων και αφού περίμενα πόση ώρα τα λεωφορεία με τους οπαδούς να μας παραλάβουν λίγο έξω απ’ τη Θεσσαλονίκη, στον Γαλλικό ποταμό. Πορωμένος να δω Ντέμη και Τσιάρτα από κοντά δηλαδή.

4. Άλλη μία σπουδαία WTF στιγμή για τους γύρω μου ήταν πάλι εκείνη τη χρονιά. Όταν με πήρε τηλέφωνο συμφοιτητής ΑΕΚτζής για να πανηγυρίσει τηλεφωνικά και εγώ τον ρώτησα για ποιο πράγμα. Όταν μου είπε για το πρωτάθλημα στο μπάσκετ που σηκώσαμε με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, του είπα την αγαπημένη μου ατάκα για εκείνα τα χρόνια “εεεεε στο μπάσκετ είμαι ΑΡΗΣ ρε, δεν με νοιάζει”.

Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να είμαι ΑΡΗΣ στο μπάσκετ, και έγινα ΑΕΚ… Φαντάζομαι ήρθε σταδιακά, όσο ατονούσε το γενικότερο ενδιαφέρον μου για το άθλημα.

Ωστόσο ακόμα πιστεύω ότι υπήρχε και κάτι θετικό πίσω από όλη αυτήν την σχιζοφρένεια και αυτό λέγεται loyalty (“αφοσίωση” για όσους δεν ξέρουν τόσο καλά αγγλικά όσο εγώ που έχω κοπεί ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές στο Προφίτσιενσι και δεν το πήρα ποτέ).

Βλέπεις, ήμασταν πολύ μικροί, μόλις μας είχαν μάθει να αγαπάμε κάτι έξω από εμάς, ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα και ξαφνικά μας είπαν “σταμάτα να το αγαπάς”. Ο χωρισμός είναι δύσκολος όμως, ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΑ ΕΓΩ ΤΟΝ ΑΡΗ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑΤΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΑΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ.

Εκείνα τα χρόνια (αρχές 90s), για κάποιο λόγο ΑΕΚ και ΑΡΗΣ στο μυαλό μου ήταν το ίδιο πράγμα, ήταν μία ομάδα.

Για να είμαι πιο ακριβής η ΑΕΚ του ποδοσφαίρου μου δημιουργούσε το ίδιο συναίσθημα με τον Άρη του μπάσκετ, οπότε νομίζω ότι αυτό ήταν που με έκανε να θεωρώ ως προδοσία το να γίνω ΑΕΚ και στο μπάσκετ. Όταν δύο ομάδες σου δημιουργούν ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο συναίσθημα, πώς μπορείς να τις ξεχωρίσεις;

Και ήταν και το άλλο μεγάλο μάθημα ζωής: δεν στηρίζεις μόνο στα εύκολα, στηρίζεις και στα δύσκολα.

Ναι, έγινες ΑΡΗΣ όταν ήσουν πιτσιρίκι και ήταν μέγιστος… Τώρα που έφυγε ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα υπεργαμάτα παιδιά, εσύ τον παρατάς; Αλήθεια; Αυτό είναι η ομάδα; Έτσι σε μάθανε; Κάποιος μου’χε πει “τι φταίω εγώ αν με κάνανε ΑΡΗ όταν ήμουν 7 χρονών; Γιατί να συνεχίσω να τον υποστηρίζω”; “Γιατί Παναθηναϊκό πότε σε κάνανε”, του είχα απαντήσει και αυτή η βαρύγδουπη και μεστή κουβέντα άφησε τη δική της ιστορία στους πολύβουους διαδρόμους του 7ου δημοτικού Θήβας.

Τέλος πάντων… Για την άλλη φάση που πέρασα, την ακόμα πιο ντροπιαστική (“εεεε στο βόλει είμαι Ολυμπιακός”), θα μιλήσουμε άλλη φορά.