Η αβάστακτη αποκριάτικη μοναξιά όσων δεν “ντύνονται”

Αν νομίζεις ότι επειδή σιχαίνεσαι τα “κετελαπόνγκο” και τα “μαρακαΐμπo”, εδώ θα βρεις παρηγοριά, είσαι βαθιά γελασμένος.

Αυτό δεν είναι ένα ποστ για όσους μισούν τις Απόκριες.

Μας αρέσουν οι Απόκριες, μας αρέσουν τα πάρτι, οι τσικνοπέμπτες, τα κρέατα και οι λαγάνες, βγαίνουμε έξω, κάνουμε ό, τι κάνει ο καθένας αυτές τις ημέρες… Αυτό είναι ένα ποστ για όσους απλά ΔΕΝ ΜΑΣΚΑΡΕΥΟΝΤΑΙ.

Νιώθω εδώ και χρόνια ότι αποτελούμε μία ειδική κατηγορία καρναβαλιστών, που οι πολλοί μας απoκαλούν “ξενέρωτους”, αλλά εμείς μας αποκαλούμε ως “αυτοί που ξέρουν”.

Γιατί πρέπει, λοιπόν, οι Απόκριες να είναι μία περίοδος πρηξίματος και για εμάς;

Σε ρωτάνε “τι θα ντυθείς;”. “Τίποτα”, τους λες.

Σου προτείνουν να ντυθείς, τους λες “δεν ντύνομαι ποτέ”.

Πας σε κάποιο πάρτι, σου λένε “φόρα έστω μία μάσκα”.

Και πάει λέγοντας.

Θα έρθω στο πάρτι που με κάλεσες ρε άνθρωπε, δεν σου αρκεί αυτό; Θα βγούμε το Σάββατο το βράδυ, θα περάσουμε από όσα μαγαζιά θέλεις, ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΥΘΩ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ;

Αναφέρομαι, λοιπόν, σε όλους εμάς που αυτές τις ημέρες αποφεύγουμε προτάσεις για να ντυθούμε σούπερ ήρωες ή πριγκίπισσες, χωρίς ωστόσο να αποφεύγουμε και τις προτάσεις για διασκέδαση.

Ok, δεν λέω, παλιότερα πάνω στο τσακίρ κέφι έχω φορέσει κι εγώ περούκα, ίσως να έχω πετάξει και ολόκληρη σερπατίνα, αλλά γενικά δεν με ψήνει. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, τους οποίους δεν χρειάζεται να εξηγήσω. Αλλού θέλω να σταθώ. Έχω καταλάβει ότι οι “μασκαρεμένοι” σπάζονται περισσότερο απ’ αυτούς που πάνε χωρίς να “ντυθούν” σε κάποιο αποκριάτικο πάρτι, παρά από εκείνους που τα σνομπάρουν συνολικά.

Γιατί φίλε μου; Σε κάνω να νιώθεις γυμνός; Σε προσγειώνω στην πεζή πραγματικότητα; Σου χαλάω την ψευδαίσθηση; Ό, τι και να συμβαίνει ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΜΗ ΜΕ ΠΡΗΖΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΝΤΥΘΩ ΠΟΤΕ και θα έρθω έτσι σε ό, τι έχεις κανονίσει. Εσύ θα φοράς τη μάσκα σου και εγώ όχι. Αλλά και οι δύο θα γελάμε και θα πίνουμε.

Μεταξύ άλλων, σε αυτά τα πάρτι, πάντα υπάρχει και ένας τύπος, ο χειρότερος απ’ όλους, που θα σε ρωτήσει “τι ντύθηκες;” και θα γελάει γιατί δεν ντύθηκες κάτι, άρα για να στο λέει σου κάνει πλάκα του τύπου “α, έτσι είσαι από μόνος σου; ΧΑΧΑΧΑ” και τον πνίγεις τον ανυπόφορο, εκείνη τη στιγμή, ΤΟΝ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΝΙΓΕΙΣ.

Μετά υπάρχει και ένας άλλος τύπος που θα σε χαρακτηρίσει υπερχίπστερ και θα σου πει “δεν ντύνεσαι γιατί δεν θες να πάρεις μέρος σε μια εμπορευματοποιημένη γιορτή”; Και θα γελάσει κοροΐδευτικά.

Μην ξεχάσουμε και έναν ακόμη τύπο που θα σου πει ότι είναι ωραίο να ζεις για λίγες ώρες ως κάποιος άλλος, πίσω από μία μάσκα και “να το δοκιμάσεις κάποια φορά”. Σόρυ, φίλε μου, αλλά αυτό το κάνουμε ήδη κάθε μέρα στα social media.

Οι μόνοι που με έχουν κάνει να το σκεφτώ να ντυθώ όντως, είναι όσοι πάνε τη δημιουργικότητα στο θέμα της στολής σε άλλο επίπεδο. Όσοι με λίγα χρήματα, αλλά με μία υπεργαμάτη ιδέα, ντύνονται κάτι πρωτότυπο.

Και δεν είμαστε λίγοι αυτοί που κυκλοφορούμε χωρίς καρναβαλίστικα ρούχα, αλλά όπως ακριβώς μας έντυσε η μάνα μας.

Μάλιστα, μια φορά είχα συγκρουστεί με κάποιον σαν κι εμένα, γιατί πάνω στην αποκριάτικη τρέλα του έριξα λίγο αφρό. Με κοίταξε με βλέμμα “όχι κι από σένα, που ξέρεις καλά τι σημαίνει να απέχεις, αλλά ταυτόχρονα να συμμετάσχεις με όλο σου το ‘είναι’”. Ντάξει, δεν υπάρχει αυτό το βλέμμα, αλλά εγώ έτσι το κατάλαβα, δική μου είναι η αντίληψη, φωτιά της βάζω και την καίω.

Ντράπηκα τότε. Ήθελα να βουτήξω σε μια πισίνα γεμάτη χαρτοπόλεμο και να μείνω εκεί για πάντα.

Τι λέγαμε; Α ναι, ότι θα τιμήσουμε τα πάρτι σας χωρίς να ντυθούμε και χωρίς να ιδρωκοπάμε κάτω από μάσκες.

Είμαστε πολλοί, δεν “ντυνόμαστε” ποτέ, δεν μασκαρευόμαστε με τίποτα.

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ.