«Καλησπέρα-καλησπέρα» μας έλεγε κάποτε ο αρχηγός του Ποταμιού όταν μας ψάρωνε ακόμα με τις εκπομπές του, «καλησπέρα-καλησπέρα» σας λέω και εγώ με την υπόσχεση να μη σας κάτσω κάποια στιγμή στο σβέρκο με κάποιο κόμμα που να πλασάρεται σαν κίνημα και να σας συγχύζω περισσότερο στην κατάσταση σας, στην κατάσταση μου. 

Δύο μήνες 2016, δεκατρείς μήνες αριστερά και λίγο δεξιά, πέντε χρόνια κρίσης, μια ζωή παρτάκιδες.  Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις; Να το πιάσω απ’ τον Φρόυντ; Ο επιστήμονας είπε τρεις κουβέντες: Εκείνο, Εγώ και Υπερεγώ. Να τα αναλύσω; Μπα όχι, άσε τον ψυχαναλυτή, δεν είναι τηλεοπτικός. Πάμε στους αγρότες, που και πιο καλά γράφουν στο γυαλί, και που νούμερα κάνουν, και τα κανάλια εκτονώνουν. 

Τους είδαμε που λέτε, να έρχονται τσιτωμένοι απ’ όλες τις μεριές της Ελλάδας, έξαλλοι σου λέει με τον Τσίπρα, ξήλωσαν και ταμπέλες απ’ τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και κάτι τέτοια εντυπωσιακά, πήγαν και στις αθηναϊκές πίστες να πετάξουν εκτός από ντομάτες και γαρύφαλλα. Και έρχομαι εγώ να ρωτήσω φίλε αγρότη, που σέβομαι τον κόπο και τη δουλειά σου, πού ήσουν τόσα χρόνια που μας τα έπαιρναν όλα; Πού ήσουν όταν στο Σύνταγμα μοιράζονταν σφαλιάρες και στη Βουλή οι ζωές μας; Γιατί δεν έκλεισες τότε δρόμους και πλατείες, γιατί δεν έβαλες πλάτη όταν ξεκίναγε η φωτιά; Ξέρω-ξέρω, το ‘χεις κάνει και άλλες, πολλές φορές το ίδιο φαντασμαγορικά, αλλά όχι για μια καλύτερη κοινωνία, όχι για μια πιο αξιοκρατική ζωή. Το έκανες γιατί όπως και τώρα, κάτι είχες να χάσεις απ’ το δικό σου βιος..

Έρχεσαι τώρα δίκαια να υπερασπιστείς τη ζωή σου, να χύσεις τόνους γάλα μπροστά σε κάμερες καναλιών που κάποτε σε κατηγορούσαν ότι οι απεργίες σου εμποδίζουν την κυκλοφορία, ενώ τώρα που η πυρκαγιά έφτασε και στο δικό τους σπίτι, έγιναν οι πιο φανατικοί υπερασπιστές σου. Και γιατί χύνεις το γάλα; Και γιατί πετάς τα φρούτα και σαπίζουν τα λαχανικά; Αφού, όπως είδα, και ζαρντινιέρες έριξες και κολωνάκια ξήλωσες. Γιατί δε λυπήθηκες, όχι αυτά, αλλά όλους εκείνους που έτρεξαν παραμερίζοντας κάθε ντροπή μπροστά στην εξαθλίωση, να τα μαζέψουν;    

Και μέσα σε όλα αυτά υποσκιάζεις και τους δικηγόρους που τόσο ωραία ντύθηκαν και παρήλασαν στους δρόμους της Αθήνας, μη ξέροντας και αυτοί τόσα χρόνια τι σημαίνει πεζοδρόμιο και πλακάτ. Εντάξει δε θα το κρύψω, τους καμάρωσα! Τσακώθηκα και με τον πατέρα μου που όλο με κάτι άπλυτους με πήγαινε στις πορείες και γενικά ας μην είμαστε ρατσιστές με την καλαισθησία. Μα αλήθεια, πού ήσασταν και εσείς, δε σας θυμάμαι ποτέ με το «εμείς», δε σας είδα ποτέ να διαδηλώνετε για το εθνικό συμφέρον μιας χώρας που παραπαίει. Ποια σιγουριά σας, σας καθυστέρησε τόσο; 

Εντάξει, προφανώς δε θα μιλήσω για τα κανάλια, γιατί αυτά ήταν παντού και όπου παντού βάλε συμφέροντα και όπου συμφέροντα βάλε διεφθαρμένα. 

Δεν σταμάτησε να μας νοιάζει, απλά δεν μας ένοιαξε ποτέ. Δεν μας ένοιαξε η διαπόμπευση του ομοφυλόφιλου, το ξύλο στις πόρνες, τους ναρκομανείς που σέρνονται δίπλα μας όταν πίνουμε ποτάρες στο κέντρο της Αθήνας. Δεν μας νοιάζουν τα δικαιώματα των κρατουμένων στις φυλακές, δεν μας αγγίζουν οι πρόσφυγες. Όλοι αυτοί είναι οι «άλλοι» και είναι απέναντι στο τεράστιο δικό μας “Εγώ”.

Ευτυχώς που έχουμε και αυτήν τη φιλεύσπλαχνη εκκλησία, που αγαπά αλλήλους και κηρύττει όσα ο Χριστός θα ντρεπόταν να άκουγε, σε όλους εμάς που θρησκεία μας είναι η βολή μας. Η κακή εκπαίδευση και τα φροντιστήρια, τα φακελάκια στους γιατρούς, τα ξενοδοχεία στις αμμουδιές, είναι όσα μας εξόργισαν όταν κάναμε παιδιά, αρρωστήσαμε και δεν είχαμε που να βάλουμε την πετσέτα μας τα καλοκαίρια.

Δεν παλεύεται άλλο φίλε, μια ζωή με υποκοριστικά. Δεν αντέχεται άλλο η δουλίτσα, το φαγάκι, το σεξάκι, το σπιτάκι μας. Μπορεί να μας πνίξει αυτή η ζωούλα!

Νοσούμε σαν φυλή, χάσαμε την ανθρωΠΟΙΑ(;) μας! Νύσταξαν οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας και εμείς αδυνατούμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο, ακόμη γεννιούνται παιδιά απ’ άκρη σ’ άκρη! Έχουμε ανάγκη από σφιχτές αλυσίδες και υψωμένες γροθιές, έχουμε ανάγκη να μη νιώθουμε μόνοι, να παλεύουμε μαζί, να χορεύουμε στο τέλος παρέα.