Συγγνώμη παιδιά, αλλά φοβάμαι ότι έχουμε ήδη γίνει τα γραφικά παππούδια που κοροϊδεύαμε, χωρίς καν να χρειαστεί να γεράσουμε. Αν αυτό δεν είναι από μόνο του ένα σπουδαίο επίτευγμα, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Και το χειρότερο είναι ότι την χαιρόμαστε αυτήν την πρόωρη γήρανση, τόσο πολύ, που την επιδεικνύουμε καθημερινά στα social media.
Από τα ποστ τύπου «Μόνο κάποιος που μεγάλωσε το ‘90 θα καταλάβει αυτήν την εικόνα» και δείχνει μία κασέτα δίπλα σε ένα μολύβι, μέχρι ποστ τραγουδιών του Μπίγαλη (που τότε τα κοροϊδευάμε γιατί ακούγαμε Offspring) ένα πράγμα καταλαβαίνω: ότι μάλλον έχουμε γίνει σαν τον θείο που μας έλεγε ότι στην ηλικία μας πήγαινε ξυπόλητος στο σχολείο.
Ωστόσο, μία απ’τις βασικές διαφορές μας είναι ότι εμείς καθημερινά πρήζουμε κόσμο με αδιάφορες χαζομάρες στο ίντερνετ και όχι μία-δυο φορές τον χρόνο από κοντά, όπως ο βαρετός θείος μας.
Και θα ήταν ok αυτό, να πρήζουμε τους μικρότερους με αναμνήσεις απ’ το Gameboy και απ’ τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς», ΑΝ ΗΜΑΣΤΑΝ 60 ΧΡΟΝΩΝ, όχι από τώρα.
Όσοι γεννηθήκαμε στα 80s, είμαστε η πρώτη γενιά που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην προ-ίντερνετ, στην προ-social media εποχή και στην τωρινή, έχοντας ενηλικιωθεί μέσα σε αυτήν την εξέλιξη.
Πόσο καλά ισορροπούμε όμως;
Ο πατέρας μας όταν ήμαστε μικροί το πολύ να μας έλεγε κάποιες ιστορίες του απ’ το παρελθόν, να μας έδειχνε κάποιο βινύλιο, καμιά φωτογραφία και δεν το έκανε και πολύ συχνά εδώ που τα λέμε. Μόνο όταν ένιωθε πως αμφισβητούσαμε ότι κάποτε ήταν και αυτός young at heart.
Εμείς απ’ τη μεριά μας, λόγω ίντερνετ, μπορούμε ανά πάσα στιγμή να δείξουμε χιλιάδες πράγματα απ’ την «εποχή» μας στους μικρότερους και το κάνουμε όλη την ώρα (ω, πόσο συχνά το κάνουμε Θεέ μου).
Έχουμε βλέπεις και ένα σημαντικό αβαντάζ και το εκμεταλλεύομαστε στο έπακρο:
Οι 30-35 κάνουμε σήμερα απόλυτο κουμάντο στο ίντερνετ.
Από τη δημιουργία περιεχομένου μέχρι τις καινοτομίες νέων εφαρμογών, ό,τι συμβαίνει στο ίντερνετ αυτή τη στιγμή, προέρχονται στην πλειοψηφία τους από συνομήλικούς μας σαν τον Zuckerberg.
Γιατί λοιπόν βομβαρδίζουμε τους πάντες με ευχούληδες και μπουγελόφατσες και τους λέμε πόσο καλύτερα ήταν στην εποχή μας;
Υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό και ονομάζεται «νοσταλγία».
Είναι σαν μία λίμνη αναμνήσεων που βουτάμε για να βγάλουμε αντικείμενα απ’ τον βυθό που θα μας υπενθυμίσουν πόσο αξίζουμε και ότι η ζωή μας θα γίνει καλύτερη, «γιατί, κοίτα, και παλιότερα ήταν πολύ καλύτερη».
Με μία διαφορά όμως: αντί για μία ιδιωτική και προσωπική διαδικασία, η νοσταλγία έχει εξελιχθεί σε μία μαζική ψύχωση στο ίντερνετ. Και κυρίως από εμάς, τους τριαντάρηδες.
Έχω, λοιπόν, την αίσθηση ότι πρέπει να φαινόμαστε στους 20άρηδες λίγο θλιβεροί…
Σαν να είχαμε τα πράγματα under control και τώρα που η σκυτάλη περνάει στους νεώτερους σιγα σιγά, να δίνουμε αξία και να εξιδανικεύουμε καταστάσεις, μόνο και μόνο για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι κερδίζουμε ΣΕ ΠΟΙΟΤΗΤΑ τους πιτσιρικάδες.
Παιδιά, δεν είμαστε γέροι, χαλαρώστε λίγο γκαντάμνιτ. Απλά είναι η πρώτη φορά στη ζωή μας που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία γενιά που θεωρείται νεώτερη από μας. Και την ανταγωνιζόμαστε με τον πιο άθλιο τρόπο: πρήζοντας τη στο ίντερνετ.
Ποιος άλλος είναι ο λόγος για τον οποίο συνασπιζόμαστε γύρω από κοινές αναμνήσεις τόσο μικρής σημασίας; Που θέλουμε ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΑ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ότι τα παιδιά του ’90 ανήκουμε σε μία ιδιαίτερη ομάδα και «αν θυμάσαι αυτό, τότε έζησες φοβερά παιδικά χρόνια»; Ποια ανάγκη μας κάνει να θέλουμε να πούμε ότι όοοοοολοι μας μοιραστήκαμε ένα κοινό παρελθόν, κοινά παιδικά χρόνια, ενώ ξέρουμε ότι αυτό δεν συνέβη;
Το παρελθόν με το παρόν είναι μία ενοποιημένη εμπειρία στο ίντερνετ.
Μπορούμε να ξαναζήσουμε τις “δοξασμένες μέρες” του ‘90 ποστάροντας φωτογραφίες και βιντεάκια απ’ τις εκπομπές της εποχής και την ίδια στιγμή να ποστάρουμε ένα τραγούδι που βγήκε χθες. Μάντεψε ποιο απ’ τα δύο πιο συχνά θα αποθεώσουμε, μόνο και μόνο για τη συναισθηματική αξία που έχει για μας. Χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι κάτι που βγήκε το ’90 δεν μπορεί ΟΝΤΩΣ να είναι καλύτερο από κάτι αντίστοιχο που βγήκε σήμερα. Ας μην περάσουμε στην άλλη όχθη.
Αλλά ειλικρινά, τώρα. Έχεις δει κανέναν πιτσιρικά να νοιάζεται; Κάνουν ό, τι κάναμε και εμείς με τον βαρετό θείο. Χαμογελούν ευγενικά, περιμένουν να τελειώσεις και απλά αποχωρούν ήσυχα ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ. Απλά σκρολάρουν δηλαδή μέχρι το επόμενο post, χωρίς ούτε καν ένα like.
Μού φαίνεται, λοιπόν, ότι αυτό το «εγώ στην ηλικία σου» το ξεκινήσαμε πολύ νωρίς οι 30άρηδες και το κρύβουμε άκομψα πίσω από ένα όλο και πιο αδιάφορο ιντερνετικό περιεχόμενο. Τι θα λέγατε να χαλαρώναμε λίγο;
*Το κείμενο αυτό γράφτηκε ακούγοντας στο repeat το Definitely Maybe των Oasis σε βινύλιο. Δεν είναι το ίδιο με το να το ακούς σε Mp3. Α, επίσης δεν βγαίνουν πια τέτοια τραγούδια.
