Καταρχάς, είμαι καμένος με σειρές και ταινίες και δεν είμαι εδώ για να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν. Είμαι ο πλέον καναπεδάτος, όχι μόνο λόγω ΑΕΚ, αλλά κυρίως λόγω του ξεδιάντροπου λιωσίματος μου μπροστά από ένα laptop, χαζεύοντας ακόμα και τα πιο άθλια βίντεo στο Youtube (εκτός απ’ αυτά με τον Aρναούτογλου που κάνει τον Jimmy Fallon. Υπάρχουν και όρια).
Καλά ως εδώ; Συστηθήκαμε; Πάμε τώρα:
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ NETFLIX;
Γιατί αυτό το πρήξιμο επιπέδου «RIP για κάποιον διάσημο στα social media», μόλις ανακοινώθηκε και επίσημα ότι αυτός ο διάολος λανσάρεται στη χώρα μας;
Τι δείχνει για όλους εμάς, για την «γενιά του κατεβάζω τόρεντς και λιώνω στο κρεβάτι» αυτή η χαρά;
Μήπως τα χιλιάδες posts για την άφιξη του Netflix επιβεβαιώνει πόσο μονόχνωτοι είμαστε;
Γεροξεκούτης Alert! Ο μεγαλύτερος μου φόβος γράφοντας αυτό το κείμενο είναι να μοιάσω με τη χειρότερη εκδοχή του παππού σου. Να γίνω ο μίζερος του στυλ «έλα μωρέ, όλα τα’ χαμε, το Netflix μας έλειπε» ή ακόμα χειρότερα «αφού ούτως ή αλλως τα κατεβάζαμε σε torrents, τι θα αλλάξει»;
Ωστόσο, o παππούς σου δεν έχει λιώσει βλέποντας Breaking Bad, ούτε έχει πάει κατευθείαν στη δουλειά του το πρωί, εξαιτίας απανωτών επεισοδίων του The Wire. Άρα καμία σχέση οι δυο μας.
Αυτό που με νοιάζει να μάθω και που ουσιαστικά είναι ένας διάλογος με τον εαυτό μου που έχεις την ατυχία να διαβάζεις, είναι αν είμαστε άραγε τόσο τελειωμένοι πνευματικά.
Ξεκινάμε με το οξύμωρο του πράγματος. Είσαι σε ένα κοινωνικό δίκτυο και πανηγυρίζεις για το πόσο αντικοινωνικός είσαι. Γιατί τι άλλο είναι το να λες ότι «έλιωνα με τις ώρες βλέποντας σειρές, τώρα απλά θα λιώνω νόμιμα ή με περισσότερες επιλογές λιωσίματος, γιέηηη, Netflix επιτέλους ήρθες»;
Και ας μην αυταπατόμαστε άνθρωποι. Το Netflix δεν έχει τη σαβούρα της ελληνικής τηλεόρασης και το ευχαριστούμε γι’ αυτό, αλλά φέρνει μαζί του πολλά απ’ τα κακά που έχει το να λιώνεις μπροστά σε μια TV. Είσαι μόνος σου, δεν κοινωνικοποιήσαι, κλείνεσαι στο σπίτι και όλα αυτά που μας έλεγαν στο σχολείο στα «Σκέφτομαι και Γράφω» για τα κακά της τηλεόρασης.
Θα μου πεις «ναι, κάθομαι μαζί με την δικιά μου και για τρεις ώρες δεν μιλάμε, αλλά κερδίζουμε από δημιουργήματα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας, αισθητικής και μπλα μπλα μπλα».
Δεν είναι πάντα το περιεχόμενο που μετράει manmu, είναι και η πράξη. Η πράξη δίνει διαφορετικό νόημα στο περιεχόμενο, όσο σπουδαίο και αν είναι αυτό.
Για παράδειγμα: Βλέπεις ένα πολύ καλό ενημερωτικό ντοκιμαντέρ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που διαρκεί δύο ώρες. Την επόμενη μέρα βλέπεις ένα επίσης πολύ σημαντικό ντοκιμαντέρ δυόμιση ωρών για κάτι άλλο και πάει λέγοντας. Τα οφέλη που αποκομίζεις είσαι σίγουρος ότι είναι αυτά που νομίζεις; Είναι δεδομένο ότι η πράξη της «ξάπλας» έχει ήδη μειώσει κατά πολύ τα οφέλη της παρακολούθησης ενός επιμορφωτικού ντοκιμαντέρ. Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΠΑΘΗΤΙΚΟΣ ΘΕΑΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΑΤΟΝΕΙ. Και αν αυτό συμβαίνει με ντοκιμαντέρ, σκέψου τι συμβαίνει με τις παραγωγές της Marvel (πόσο δυνατό όμως το Daredevil, ε; Τρελό κόλλημα).
Ακόμη όμως και αν όντως κλείσεις τις σειρές για κάτι πιο ποιοτικό, όπως το να διαβάσεις ένα βιβλίο (γεροξεκούτης αλέρτ 2, “Η επιστροφή του γεροπαράξενου”), υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να το “ξεπετάξεις” όπως ακριβώς και μία σειρά. Να το διαβάσεις επιφανειακά, γρήγορα, με σκοπό απλά να το τελειώσεις για να πας στο επόμενο και σε δυο μέρες να μην το θυμάσαι καν.
Πρέπει επίσης να δεχτείς ότι με το να βροντοφωνάζεις όλο χαρά για την άφιξη του Netflix, δείχνεις ότι έχεις συνηθήσει να σπαταλάς την «πνευματική σου ενέργεια» σε ένα σωρό παθητικές ασχολίες. Ω ναι, δεν ξέρω αν το μαθαίνεις από μένα (στον εαυτό μου το λέω και αυτό, πόσο μπέρδεμα Θεέ μου), αλλά την ώρα που το Netflix είναι ανοιχτό, η προσοχή σου, η σκέψη σου, η αυτοσυγκέντρωσή σου και άλλα τόσα κρατούνται Ο ΜΗ Ρ Ο Ι από αυτόν τον διάολο. Και όσο το κάθε επεισόδιο σε κερδίζει, τόσο το επόμενο σε δέχεται πλήρως παραδομένο και εξαρτημένο.
Τέλος, όσο και αν δεν το πιστεύεις επειδή συνήθως οι σειρές του Netflix είναι καλλιτεχνικά υψηλού επιπέδου, ωστόσο δεν αξιοποιείς τον χρόνο σου ποιοτικά. Είναι ποιοτικός χρόνος να δεις μία ταινία ή ένα επεισόδιο, αλλά ως ένα σημείο, οτιδήποτε περισσότερο από αυτό το ΈΝΑ, σε απορροφά από άλλες ασχολίες που έχεις ανάγκη. Πχ από μια βόλτα ή να διαβάσεις ένα βιβλίο ή δεν ξέρω και εγώ πόσες ακόμα ποιοτικές ασχολίες που κι εγώ τις έχω ξεχάσει λόγω του τελευταίου κολλήματος μου με το Fargo και το Narcos.
Τα τρέηλερ, οι σειρές και τα επειδόδια δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι σου δημιουργείται ακόμη ένα επιπλέον αίσθημα ανικανοποίητου. Και εγώ ως ΑΕΚτζής όπως σου είπα και πιο πάνω, έχω ήδη πολλά ανικανοποίητα, δεν χρειάζομαι περισσότερα.
Κάνε λοιπόν μια χάρη στον εαυτό σου και μη χαίρεσαι για το Netflix. Δες το λίγο πιο ύποπτα, δες το σαν την ολοκληρωτική μεταστροφή σου στην Σκοτεινή Πλευρά που επιχειρείται από κάποια άγνωστη δύναμη του κακού.
Θα μου δώσεις κίνητρο να το δω κι εγώ έτσι. Σώσε μας!
