Το όνομα μου, είναι Almira. Μου είπαν ότι έχει ρίζες Ισπανικές και σημαίνει Πριγκίπισσα, εγώ όμως είμαι από τη Συρία και εκεί κανείς δε λέει πια παραμύθια.

Στην Ολλανδία έφτασα  το Νοέμβρη, τότε που όπως λένε ο Άγιος Νικόλαος έφτανε γεμάτος δώρα και η βασίλισσα τον υποδέχονταν σαν ήρωα. Είναι  τρομερό πώς σε αυτήν τη γη, στη μια μεριά βασιλεύουν πρίγκιπες και σε μια άλλη, «δούλοι» μιας καταραμένης τύχης.  Απ’ αυτήν την άλλη μεριά έρχομαι και σ’ αυτήν θέλω μια μέρα να γυρίσω, όχι σαν δούλος ούτε σαν βασιλιάς αλλά σαν άνθρωπος, που θέλει να θαφτεί εκεί που περπάτησε για πρώτη του φορά.

Ήμουν στα δεκαεφτά όταν πια το οξυγόνο στέρεψε για εμάς στη Συρία, όταν η μητέρα και τα τρία αδέρφια μου έπρεπε να μαζέψουμε τον πόνο και το φόβο σε μια τσάντα πλαστική, να βρούμε ένα μέρος του μυαλού μας, να κρατήσουμε δυο στιγμές που η πατρίδα αυτή δεν άχνιζε τουφέκια, δεν καθρέφτιζε ξίφη. Ο πατέρας μας, χάθηκε σ’ ένα από εκείνα τα κτίρια που σκορπίζουν σαν τραπουλόχαρτα αφήνοντας να τα καλύψει ένα σύννεφο καπνού, αφημένα στο πένθος.

Η μάνα δεν έκλαψε, ποτέ δεν έχω δει δάκρυα στα μάτια της. Πιο παλιά πίστευα ότι μπορεί να το κάνει όταν πέφτουν γύρω μας οβίδες έτσι ώστε να μην είμαστε σε θέση να την ακούμε. Μακάρι να μην έκλαιγε ούτε τότε.

Τρία χρόνια στριφογυρνούσαμε σαν ύαινες γύρω-γύρω από τη Συρία ελπίζοντας ότι αυτός ο πόλεμος, ίσως σταματήσει. Ο πόλεμος όμως μοιάζει να σκέπασε αυτό το κομμάτι γης και εγώ στα 20 μου πια, δεν ήξερα τι άλλο είχαν να περιμένω. 

Ο δρόμος για την Τουρκία, η διαδρομή στην αχανή έρημο… Τρία κορίτσια και μια μάνα, λιώνουν τα σώματα τους στην πυρωμένη γη. Είναι μια ιστορία που δε θα ήθελα να αφηγούμαι στα παιδιά μου.

Τρέχαμε να προλάβουμε τους πυροβολισμούς, κρύβαμε τη μια στο βλέμμα της άλλης. H μικρότερη δεν μπορούσε να συνεχίσει. Έμεινε στην έρημο μαζί με την κραυγή της μάνας, που ήχησε όπου βλαστάνει η γη.

Στην Τουρκία, μείναμε δύο χρόνια. Χωρίς άσυλο, μέσα στη βία και την ανασφάλεια.  Πολιτικά παζαρέματα και μια ρουλέτα ανθρώπινων ψυχών. Από νέα, μαθαίναμε αυτά που κάποιοι έκριναν σκόπιμο να μάθουμε. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έδειχναν να μας ξέρουν καλά, χωρίς ποτέ να μας έχουν κοιτάξει.

Στη βάρκα για την Ελλάδα, χαζεύαμε ο ένας τα τηλέφωνα που είχε χαράξει ο άλλος στο σωσίβιο του. 

Κάποιοι έχουν παρακολουθήσει τι λένε τα Μέσα για εμάς. Για την Πολωνία είμαστε τεμπέλικα σκουπίδια, στην Τσεχία κάποιοι λένε ότι «οργανώνουμε» την όλη ιστορία, την ίδια μας την προσφυγιά…

Στη Λέσβο περπατήσαμε δεκαοκτώ ώρες. Κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, μικρόφωνα, είμαστε οι απόλυτοι σταρ της δυστυχίας. Ο θάνατος σε απευθείας μετάδοση, τα δάκρυα η λύτρωση για τη μέτρια ζωή αυτών που μας παρακολουθούν. Ανόητες ερωτήσεις, επικίνδυνα συμπεράσματα και εμείς σε κουβέρτες που μοιάζουν με αλουμινόχαρτο, αναρωτιόμαστε πότε θα ξεχάσουμε όσα θέλουνε να ακούσουν.

Απορούν για τα κινητά μας και για τις δυτικές μάρκες στα παπούτσια μας. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει ποιοί ήμασταν και τι δεν είμαστε. Δεν είμαστε φτερό στον άνεμο, δεν είμαστε η μιζέρια αυτής της γης. Είμαστε η ελπίδα για το πώς εγώ και εσύ χαστουκίζουμε κάθε στιγμή το θάνατο.

Από την Ειδομένη περάσαμε στα Σκόπια, έπειτα στη Σερβία και από εκεί στην Ουγγαρία.  Για την τελευταία ήμασταν μια τρικλοποδιά στην ιστορία της, ένα κακό πλάνο της ρεπόρτερ. Μας φοβούνται, λέει! Τι ξέρετε από φόβο αλήθεια;

Στα τραίνα δεν είχαμε προτεραιότητα,  δεν συνοδευόμασταν από κάποιον άντρα. Περνούσαν μέρες ολόκληρες, μέχρι να επιβιβαστούμε.

Φτάναμε στην Ολλανδία. Αυτός ήταν ο προορισμός για την ώρα. Αυστρία, Γερμανία, πείνα και βρωμιά. Δε ξέρω πόσες βδομάδες είχε να πέσει πάνω μας καθαρό νερό. Διασχίζαμε χώρες και σύνορα, με τα ίδια χνώτα.

Στην Ολλανδία, μας περίμεναν κεφάλια γουρουνιών στα σύνορα.  Η Ευρώπη που σοκάρεται με τους αποκεφαλισμούς του ISIS, που βομβαρδίζεται απ’ τον τύπο ότι λαθραίοι τρομοκράτες μουσουλμάνοι περνούν τα σύνορα, κρεμάει κεφάλια ζώων σε συρματοπλέγματα. Λες και τα συρματοπλέγματα, δεν είναι από μόνα τους αρκετά.

Σήμερα διαβάζω εφημερίδες, βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση. Κανείς δεν δείχνει τη Συρία, κανείς δεν αναφέρεται στο λόγο που φύγαμε. To ΙSIS, κάθε μέρα σκοτώνει μουσουλμάνους -άντρες και γυναίκες- στο όνομα  μιας θρησκείας, κρύβοντας πίσω του  παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα. Οι θρησκείες είναι σαν τις πυγολαμπίδες. Για να λάμψουν, θέλουν σκοτάδι! Κάθε μέρα, ευρωπαίε πολίτη, μας σκοτώνουν έξω απ’ τα σπίτια μας και κανένα κανάλι δεν στο έδειξε, από φόβο μήπως και καταλάβεις. Κάθε μέρα που εσύ μου στέλνεις φιλανθρωπικές οργανώσεις και με κλειδώνεις έξω απ’ τη ζωή μου, πρησμένα πτώματα κολυμπούν σε αλατισμένα νερά.

Αυτή δεν είναι μια μελό ιστορία για τη συνείδηση σας, δεν είναι ένα μανιφέστο θάρρους και επιβίωσης. Είναι απλά η δική μας ιστορία.  Μη φοβάστε, Σλοβάκοι. Δεν ερχόμαστε να αμαυρώσουμε την πολεοδομία σας με μουσουλμανικά τεμένη. Δεν χρειάζεται να γίνεσαι τόσο ανήθικη Δανία, για λίγες χήρες-βέρες και ρολόγια. Ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ’ την Ευρώπη… Η ίδια η Ευρώπη!

Παλέψαμε πολύ για να μην έρθουμε να σας βρούμε, περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο για χρόνια. Ερχόμαστε μαζικά γιατί οι ελπίδες χάθηκαν, γιατί ο πόλεμος κέρδισε τη μάχη της παραμονής μας εκεί. Τη μάχη της ζωής μας, όμως, τη δίνουμε κάθε μέρα και είμαστε πια απ’ την ίδια μεριά. Για μια λιγότερο φασιστική Ευρώπη, με νέους ανθρώπους που χτίζουν τον πιο ουσιαστικό Διαφωτισμό της.

Στο ταξιδι αυτο, συνοδοιπόρος μου ήταν ο Υonous Muhammandi. τον ευχαριστω για τη βοηθεια και τη δυναμη που μου εδωσε.