Δεν είμαι κι από τους αισιόδοξους ανθρώπους στη γη. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως σε συζητήσεις με τους άλλους προβοκάτορες είμαι αυτός που συνήθως βλέπει πιο μαύρα από όλους τα πράγματα. Ο εκ δεξιών μου χιπστερίζει και πιστεύει ότι όλα θα τα καταφέρουμε αρκεί να δουλέψουμε σκληρά και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, λες και ζει σε άλλη χώρα. Ο εξ αριστερών μου βρίσκεται στο ίδιο mode αλλά στο πιο χαλαρό. Κι εγώ μόνιμα να γκρινιάζω.

Έχω χάσει από καιρό την ελπίδα μου για αυτή τη χώρα. Οι λόγοι πολλοί και δεν έχουν να κάνουν τόσο με την πολιτική όσο με τους πολίτες, με την πλειοψηφία ή με μένα τον ίδιο που δεν την παλεύω με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Η ελπίδα χάθηκε από πολύ νωρίς και με βίαιο τρόπο, αφού η νεανική καύλα για να φέρω τον κόσμο τούμπα, νικήθηκε σε έναν πόλεμο άνισο. 

Χθες ήταν τα ενενηκοστά γενέθλια του Μίκη Θεοδωράκη. Ο Μίκης όταν ήταν εξόριστος στη Ζάτουνα, τον είχε επισκεφτεί μία κοπέλα, ονόματι Ελένη, αποκομμένη από τον κόσμο (για τους λόγους της…) και προσπερνώντας με τσαμπουκά τους δεσμοφύλακες, έφτασε στην πόρτα του σπιτιού και του ακούμπησε τα προικιά της, για να τον ευχαριστήσει και να τον τιμήσει για τον αγώνα του! Ήταν τέτοια η συγκίνηση του Μίκη, που μέχρι σήμερα δηλώνει πως θα άξιζε να παλέψει, ακόμη και αν υπήρχε στην Ελλάδα μόνο αυτή η κοπέλα, μόνο η Ελένη.

Ε, λοιπόν εγώ χθες βρήκα τη δική μου Ελένη.

Στη συναυλία για τα γενέθλια του Μίκη βρέθηκε μπροστά μου το κορίτσι που βλέπετε παραπάνω. Ήταν μαζί με τους γονείς της και δεν είχε γυρίσει καθόλου προς τα πίσω, οπότε δεν είχα δει καθόλου το πρόσωπο της. Λίγο πριν το τέλος της συναυλίας κι αφού είχα αρχίσει να μαζεύομαι για να προλάβω το μετρό, της ζητήσαμε να μας βγάλει μία αναμνηστική φωτογραφία. Γυρίζει και βλέπουμε ένα πανέμορφο κορίτσι, το πολύ 15 ετών, να σκουπίζει τα δάκρυά του για να μπορέσει να πάρει τη φωτογραφική μηχανή. Εμείς κοιταζόμαστε αμήχανοι. Αυτό φαίνεται και στη φωτογραφία που μας τράβηξε. Μόλις είχε τελειώσει η “Ρωμιοσύνη”, αυτό το αριστούργημα, από την μεγαλύτερη ελληνική γυναικεία φωνή, την Ελένη Βιτάλη.

Γυρνώντας σπίτι αποφάσισα πως μου κάνει κακό να πηγαίνω σε τέτοιες εκδηλώσεις Πολιτισμού (με κεφαλαίο Π). Δεν πρέπει να πηγαίνω γιατί για όσο διαρκεί η “μαστούρα”, η επίδραση της τέχνης, τόσο πιστεύω πως κάτι μπορεί να αλλάξει και τόσο απογοητεύομαι όταν τελικά όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. 

Αν θέλετε να δείτε αλλαγή, να γίνετε η αλλαγή. Πηγαίνετε τα παιδιά σας σε συναυλίες για το Θεοδωράκη ή το Χατζιδάκι. Είδα πολλά παιδιά χθες και αυτό με χαροποίησε. Αγοράστε βιβλία στα παιδιά σας. Μιλήστε με τα παιδιά σας και μην τα πρήζετε για τίποτα. Ασχοληθείτε μαζί τους. Κόψτε λίγα χρήματα από τις αγορές παιχνιδιών και πάρτε ένα βιβλίο παραπάνω. Έχετε το νου σας στα παιδιά…