Οι τελευταίες εικόνες που είδαν τα μάτια μου πριν ξημερώσει ένα ακόμη πρωινό, ήταν και πάλι γκρίζες.
Δυστυχώς, αυτό το ελληνικο καλοκαίρι δεν έχει πάντα ήλιο κι ας μεγάλωσαμε με Τρύπες. Αυτό το ελληνικό καλοκαίρι κανείς δεν θέλει να χτίσει το αυθαίρετό του στη λεηλατημένη γη που άφησαν οι φωτιές του Ιούλη. Αυτό το ελληνικό καλοκαίρι αποδεικνύουμε πως δύσκολα θα μείνουμε ενωμένοι στα δύσκολα. Δύσκολα θα χαμογελάσουμε στον πρώτο άνθρωπο που θα βρεθεί μπροστά μας, επειδή όλοι μας προσπαθούμε για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Οι εικόνες με γυρίζουν στα νιάτα μου, με πάνε πίσω στο μακρινό 1999. Τότε που η μάνα ξύπνησε το μυαλό μου τραβώντας με απ´το χέρι για το γύρο της Ιβηρικής. Ξέρετε, γκρουπάκι, κι ας προσπαθώ να το σώσω εγω με λόγια ποιητικά.
Ιούνης του 1999, Μαδρίτη.
Στα μεγάφωνα ακούγεται το προειδοποιητικό μήνυμα για το κλείσιμο της πινακοθήκης. Ο χρόνος δεν είναι μαζί μου, το πείσμα μου όμως επιτάσσει την ολοκλήρωση του σκοπού μου.
Το ασανσέρ με βγαζει στον 2ο κι εγώ κάνω αμέσως δεξιά παραλείποντας κατά δεκάδες τις συγκλονιστικές δημιουργίες που φιλοξενούνται εκεί.
Στο τέλος του διαδρόμου, η πρώτη μεγάλη αίθουσα που θα συναντήσω. Είναι εδώ! Μέσα μου ακόμα μαγειρεύω λογική και φαντασία για να συνέλθω.
Στέκομαι μπροστά της κοιτώντας αποσβολωμένος το μέγεθος της καταστροφής. Τι άλλο να σκεφτεί πρώτο ένα παιδί; Δεν συλλογίζεται ούτε τα αίτια, γιατί ζει ελεύθερο, ούτε τον πόνο, γιατί δίνει μόνο αγάπη.
Μέσα μου συνεχίζω να ψάχνω παλεύοντας με το θυμικό μου. Βλέπω έναν ταύρο κι ένα άλογο να ξεχωρίζουν. Βλέπω ένα φως να προσπαθεί να φωτίσει το ομιχλώδες τοπίο που σκεπάζει το χάος. Βλέπω αδυνατισμένους από την προσπάθεια ανθρώπους να μάχονται κι ένα κομμένο σπαθί στο κάτω μέρος του έργου. Κάποιοι αντιστάθηκαν στις δυνάμεις του εγκλήματος, του πολέμου, του θανάτου, και έχασαν.
Κάνω να πλησιάσω τις σχετικές πληροφορίες. “Guernica”, αυτό είναι! Επιβεβαιώνω ως αδαής πιτσιρικάς, αναζητώντας μετάφραση σε αυτό που μάγεψε το μυαλό μου..
“Ο ταύρος ειναι ταύρος και το άλογο άλογο. Αν δώσεις νόημα σε κάθετι που υπάρχει στα έργα μου μπορεί να είναι αληθινό, αλλά δεν θα είναι η δική μου εξήγηση. Οι ιδέες και τα συμπεράσματα που κατέληξες μπορεί να μοιαζουν με τα δικά μου, μόνο που εγω τα απέκτησα ενστικτωδώς και ασυνήδειτα. Έκανα το πινακα για να κάνω ένα πίνακα. Ζωγραφίζω τα αντικείμενα όπως είναι.”
Πάμπλο Πικάσο
Κάνω μεταβολή και με τον ταυτόχρονο ήχο της τελευταίας ανακοίνωσης, πηγαίνω προς την έξοδο.
Λίγα χρόνια μετά θα βρεθώ στο Παρίσι και θα αγοράσω ένα αντίγραφο. Θα το καδράρω και θα το βάλω στο σαλόνι.
Οι πρώτες σκέψεις μου είναι “μήπως είναι πολύ εμπορικό;”, “μήπως με πουν απαίδευτο που το έβαλα για να το παίξω κουλτούρα;”, “μήπως τελικά κανείς δε θα καταλάβει;”
Για διαφορετικούς λόγους φυσικά, γρήγορα κατέληξα στο συμπέρασμα πως ισχύουν και τα τρία. Η λύτρωση για μένα όμως, είχε έρθει.
Μέχρι σήμερα ήταν δίπλα μου, εικόνα για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που μας κυβερνά, την αλληλοεξαπάτηση των ανθρώπων και ασφαλώς την εξαπάτηση της χώρας μου και το διαφαινόμενο διχασμό της.
Είναι όλα εκεί. Βλέπετε, ο Πάμπλο μου έδωσε κάθε δικαίωμα να δίνω τις δικές μου εξηγήσεις.
Ο ταύρος της οικονομικής κυριαρχίας.
Ίδιος με τον Γερμανό που σαρώνει τις αίθουσες των Βρυξελλών αναζητώντας με μανία το επόμενο κόκκινο πανί, ίδιος με τον Αμερικανό που “κοσμεί” την είσοδο της μεγαλύτερης επενδυτικής τράπεζας του κόσμου, της JP Morgan.
Το λαβωμένο άλογο της τυφλής υπακοής.
Ίδιο με το λαό μας που περιφέρεται τραυματισμένος και χωρίς λογική προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο αγώνα.
Το φως του ήλιου που “λούζει” το σκοτάδι.
Ίδιο με τον δικό μας ήλιο, αυτόν που κάποτε βοήθησε τον ελληνικό πολιτισμό να καλλιεργηθεί οικουμενικά και σήμερα περιμένει την ελπίδα για να γυρίσει.
Το γκρι, το άσπρο και το μαύρο του χάους και της καταστροφής.
Ίδιο με τα χρώματα των ημερών μας. Γκρι για τα κτήρια που παίζονται οι τύχες των λαών, λευκό για τα χαρτιά που υπογράφουν τη καταδίκη τους, μαύρο για το μέλλον που διαγράφεται μπροστά μας.
Τα καμμένα κτήρια και οι φωτιές.
Ίδια με τις καταστροφές του παρελθόντος. Τη Μαρφίν και τον φυσικό μας πλούτο που σήμερα κανείς δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί για το αυθαίρετο του.
Τα αδυνατισμένα κορμιά που αντιστέκονται.
Ίδια με αυτά που περιμένουν στις ουρές των ΑΤΜ παλεύοντας για μια ακόμη μέρα ζωής. Θα λέγαμε το ίδιο και για τους υπόλοιπους αλλά έμειναν σπίτι να ποστάρουν στο τοίχο τους.
Πολλές εξηγήσεις, ένα αποτέλεσμα. Προσπαθείστε και εσείς θα βρείτε ακόμα πιο πολλές, στο τέλος όμως θα καταλήξετε στο ίδιο αποτέλεσμα. Ένας καταδικασμένος λαός που πολεμά στο σκοτάδι.
Ας προσπαθήσουμε να μη γίνουμε έρμαιο των εξελίξεων (για άλλη μια φορά). Το φως είναι ακριβώς από πάνω μας και χρόνια τώρα δεν έχουμε καταφέρει να το δούμε.
