Το δέκατο βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη βρίσκεται ήδη στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα, που όμως «σπάει» με την ιδιαιτερότητα της γραφής την ταμπέλα του «ιστορικού». Ο ταλαντούχος συγγραφέας αναφέρεται μάλιστα, στις ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε το νέο του εγχείρημα, απαντώντας στις ερωτήσεις του Provocateur…

Έχετε δηλώσει για τους Χαμαιλεόντες πως είναι ένα σύνθετο βιβλίο. Έχει να κάνει με κάποιο νέο πειραματισμό σας και αν ναι, ποιος είναι αυτός;

Πρόκειται για ένα «τύποις» ιστορικό μυθιστόρημα, μια σάγκα που διατρέχει 5 γενιές –γύρω στα 130 χρόνια- η οποια μάλιστα ξεπερνά και το «τώρα» της συγκυρίας. Τα γεγονότα για όσους τα εχουν ζησει είναι πασίγνωστα ωστοσο δεν κατονομάζεται απολύτως τιποτα. Η δραματοποίηση είναι απόλυτη. Είναι όλα «show» δεν υπάρχει καθολου «tell». Είναι μια προσέγγιση της ιστορίας που πιστεύω μπορεί να δημιουργήσει έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα διάλογο. Τι γίνεται αν αφαιρέσουμε τις ταμπέλες από τα γεγονότα; (ιστορικές- χρονικές- ειδολογικές κλπ) Τι συμβαίνει όταν λειτουργεί μονη της η πούρα αφήγηση;

“Παλεύατε” 2 χρόνια με τους ήρωες του βιβλίου και σύμφωνα με δήλωσή σας, δεν πιστεύατε πως θα το ολοκληρώσετε. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να το στήσετε στο μυαλό σας και να το ξεκινήσετε και ποια ήταν η πρόκληση για να το συνεχίσετε;

 Το ερέθισμα ηταν μια ανάγκη απάντηση για το «πως φτάσαμε σε αυτό που ζούμε». Κατι τέτοιο όμως δεν γίνεται ούτε εν θερμω , ούτε με τσιτάτα, ούτε με «μηνύματα», ούτε με προκεκαλυμμένη πολιτική πρόζα, ούτε με μελοδραματικές κραυγές και δραματολαγνικούς ψιθύρους, ούτε με τις ευκολίες που δίνει η ντοκιμαντερίστικη οπτική των πραγμάτων. Θελει πρισματικό βλέμμα, απόσχιση ενώ ταυτόχρονα το ζεις, βαθειά εξόρυξη στο παρελθόν και καλειδοσκοπική προβολή στο μέλλον. Θελει έναν ειδικού τυπου ρεαλισμό, που μπορεί να αποδώσει το κιαροσκούρο της ιστορίας. Η συγκυρία γραφης για μενα ηταν εξαιρετικά ιδιαίτερη μια και περνώντας μια περιπέτεια υγείας που ειχε ευτυχώς αίσιο τέλος είχα ως side effect ενός φαρμάκου που έπαιρνα – της κορτιζόνης- την αλλαγή του βιολογικού μου ρολογιού. Επι μήνες ξυπνούσα – εν πλήρη διαύγεια – στις 4πμ. Οποτε το 80% του βιβλίου είναι γραμμένο μεταξύ 4-8πμ . Γεγονός, που σε συνδυασμό με το περιβάλλον γραφής, που ήταν συνήθως ένα νοσοκομείο, το έκανε για μένα εξαιρετικά ελκυστικό ως εμπειρία. Σε ανάλογες περιπτώσεις θα περίμενε κανείς από τον συγγραφέα να γράψει κατι σχετικό με το θέμα που τον απασχολεί εκείνο τον καιρο, όμως εμενα μου βγήκε μια αφήγηση εντελως «κόντρα», ένα είδος με το οποίο δεν είχα «αναμετρηθεί» ποτε. Ως γνωστόν, η τέχνη, όπως και η ζωή, δουλεύει μυστηριωδώς.

Παρακολουθήστε τον Αλέξη Σταμάτη να παρουσιάζει το νέο του βιβλίο, «Χαμαιλέοντες»…