Αγάπες, ευχαριστώ την τύχη που έζησα την εποχή που, όταν βγαίναμε κορίτσια και αγόρια έξω, τα ραντεβού κλείνονταν με τα συμβατικά τηλέφωνα, γεγονός που μηδένιζε τις περισσότερες φορές τις πιθανότητες ακύρωσης της συνάντησης, εκτός και αν κάποια ή κάποιος χτυπιόταν από αμυγδαλίτιδα, ωτίτιδα, βρογχίτιδα…
Όταν γράφω «βγαίναμε» δεν εννοώ ότι «έπαιζε» ερωτικό ενδιαφέρον απαραίτητα… Έζησα την εποχή που έκαναν μεγάλα σουξέ ο «Ηριδανός», τα «Παπάκια», η «Ράτκα», το «17», οι «9 μούσες» , το «Κλειδί» (φοβερό ροκ στέκι) , ο «Κόμης», η «Μέδουσα», τα κουτούκια, το «Saloon» που αργότερα έγινε «Rock and Roll», τα μπαράκια στην Χάριτος… και αργότερα το «Εργοστάσιο», το «Wild rose», το «Camel»…
Όταν βγαίναμε λοιπόν γινόταν κάτι εξαιρετικά απίθανο για τις σημερινές παρέες. Τότε μιλούσαμε πολύ, γελούσαμε πολύ, διαφωνούσαμε πολύ, χορεύαμε πολύ, πίναμε πολύ, ξενυχτούσαμε πολύ, τραγουδούσαμε πολύ και φλερτάραμε επίσης πάρα πολύ. Γινόταν επίσης κάτι που τα τελευταία χρόνια έχει εξαφανιστεί, σαν τους φρονιμίτες που όσο περνάνε τα χρόνια εκφυλίζονται σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι απλά εγκλωβισμένοι, αλλά δεν δημιουργούνται καν…. Τότε αγγιζόμασταν! Σοκάρεστε ε; Και όμως…
Στα πάρτι, όταν πήγαινα σχολείο, γυμνάσιο και λύκειο, περιμέναμε την στιγμή του μπλουζ. Όταν μεγαλώσαμε και ασπάστηκα, όπως οι Μουσουλμάνοι το Κοράνι, το ροκ, το άγγιγμα μετατράπηκε σε στροβίλισμα κορμιών. Η συνέχεια είχε να κάνει με το εύρος της φαντασίας των πρωταγωνιστών του χορού… Όλα ήταν πιθανά και όλα γινόντουσαν ελεύθερα.
Αυτό που βλέπω γύρω μου τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι, αν το παρακολουθούσα σε κινηματογραφική ταινία του Steven Spielberg τη δεκαετία του ’90, θα το θεωρούσα τόσο πιθανό, σαν να έβλεπα στον Υμηττό δεινόσαυρους να κάνουν ηλιοθεραπεία.
Πάω σε φαγάδικο ή σε μπαράκι με φίλους «παλαιάς κοπής». Γύρω μου νέοι άνθρωποι οι οποίο -υποτίθεται- ότι έχουν βγει «παρέα». Πριν βγούνε, φαντάζομαι ότι έχουν κάνει μπάνιο, προβληματίστηκαν για το τι ρούχα θα «σετάρουν», βάλανε τζελ στο μαλλί, ψεκάστηκαν με αρώματα, από τα «κανονικά» ή από τα άλλα που στοιχίζουν 6 ευρώ, σημασία δεν έχει. Οι κοπελιές μακιγιαρίστηκαν, έβαψαν και βλεφαρίδα και κάθονταν γύρω από το τραπέζι κρατώντας όλοι τα κινητά τους… Όσο πιο νέα σε ηλικία είναι τα άτομα, τόσο πιο τελευταίας «γενιάς» τα κινητά… Αν μου ζητούσατε να βάλω τίτλο στο θέμα που παρακολουθώ είναι: «Τα κινητά δεν είναι χορτοφάγα» !
Οι κοπελιές, πριν καν αγγίξουν το ποτό, αρχίζουν τις selfie! Η πόζα «κόπια». Ποζάρουν με τα χείλια του ροφού ή με τις γλώσσες έξω… «Ανεβάζουν» στο instagram, δηλώνουν στο twitter που είναι, στην συνέχεια βλέπουν τα like, τα μετράνε, και, αν δεν είναι ο αριθμός ικανός, ξαναποζάρουν για νέα selfie…
Τ’ αγόρια «παίζουν», ο καθένας μόνος του με το κινητό του… Μιλάνε με φράσεις που δεν ξεπερνάνε τις πέντε λέξεις, τα μάτια «καρφωμένα» στο κινητό, σαν να ήταν τo μπούστο της Σοφίας Λόρεν όταν εκείνη ήταν 24… Όλοι και όλες κοιτάζουνε τα κινητά, απαντάνε με το ένα χέρι στα μηνύματα και με το άλλο κρατάνε τσιγάρο. Λόγια, βλέμματα και γέλια μεταξύ τους μοιράζονται αλλά μόνο αν αφορά τις δυνατότητες του κινητού… Κάθονται δίπλα ή απέναντι και βλέπουν διαρκώς την παλάμη τους. Εκεί βρίσκεται ο μοναδικός σύνδεσμος με τον δικό τους εικονικό κόσμο… Το κινητό που ακινητοποιεί την αίσθηση του «μαζί» και ενταφιάζει την libido…
Ανήκω σ’ ένα επαγγελματικό χώρο που είναι αδύνατον να «απενεργοποιήσεις» το κινητό, αλλά επειδή έζησα την ευτυχία μιας γενιάς που δοξάσαμε την ζωή και τις στιγμές, χωρίς το μάτι του big brother, θα μ’ άρεσε πάρα πολύ να μπορούσαν εκατομμύρια άνθρωποι να νιώθουνε βλέμματα και όχι συσκευές…
