Γέννημα – θρέμμα της Καλλιθέας, την γνώρισα και ως γειτονιά, την έζησα με αλάνες που σκίζαμε γόνατα και αγκώνες, την μύρισα και ως… λίγο παραλία. Η μετάλλαξή της με έχει πληγώσει. Αλλά στα στενά της -όχι στην πλατεία Κύπρου με τις καφετέριες- εκεί που οι πολλοί δεν γνωρίζουν, βρίσκω ακόμα όμορφα στέκια και αφορμές για να την ξαναγαπήσω.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Καλλιθέα ευτύχησε να έχει ένα προνόμιο: τον δήμαρχό της. Τον Γιάννη Γάλλο, τον μαιευτήρα που ως γιατρός και άνθρωπος, θύμιζε λίγο τον Λαμπράκη. Είναι χαρακτηριστικό, πως οι καλλιθεάτες της γενιάς μου (γεννημένοι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης), ανταλλάσσουμε με καμάρι μία φράση: «Είμαι κι εγώ γαλλόπαιδο».
Ο μαιευτήρας-δήμαρχος, λοιπόν, ακούραστος, είχε «ξεγεννήσει» όλες τις γυναίκες της πόλης. Και η αμοιβή του δεν ήταν ποτέ «φιξ». Ζύγιαζε τον «πελάτη» και, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της ταλαιπωρημένης, ακόμα, Ελλάδας, συνήθως δεν έπαιρνε χρήματα. Ήταν μέλος του ΚΚΕ, αλλά εξελέγη όλες τις φορές με συντριπτικά ποσοστά γιατί όλοι οι Καλλιθεάτες τον αγαπούσαν. Τους το ανταπέδωσε με έργο και παρακαταθήκη: έφτιαξε δημοτική βιβλιοθήκη, έφτιαξε γήπεδα και πλατείες, μύησε τους δημότες στη συνήθεια να διεκδικούν παιδεία, πολιτισμό, χώρους άθλησης και πρασίνου.
Και κάπως έτσι σώθηκε η Καλλιθέα…
Και εκτός από την πολύβουη πλατεία Κύπρου με τις ίδιες-ολόιδιες καφετέριες, έχει το ποτάμι με τα υπέροχα γήπεδα του μπάσκετ και την πρασιά για περίπατο.
Έχει το πάρκο μπροστά από την Χαροκόπειο Σχολή, καθαρό, προσεγμένο και καταπράσινο, με την παιδική χαρά για τα παιδιά.
Έχει την πλατεία Δαβάκη με τον υπέροχο κήπο της -υπήρξε και ζωολογικός κήπος όταν ήμουν παιδί-, με την μεγαλύτερη παιδική χαρά του δήμου, με τα «τραπεζάκια έξω» του Ιουλίου και του Αυγούστου που απλώνονται οι σκακιέρες των πνευματικών κέντρων και περνάμε την ώρα μας.
Έχει την δημοτική βιβλιοθήκη, από τις πιο ενημερωμένες, που «μας έκανε ανθρώπους».
Έχει δεκάδες πνευματικά κέντρα στα οποία μάθαμε σκάκι, γλυπτική, κολάζ και δημοτικούς χορούς. Αλλά και να συναναστρεφόμαστε.
Έχει τον Έσπερο, που διαλύθηκε και ξαναφτιάχτηκε, την ομάδα που μας φιλοξένησε και μας γύμνασε ΑΝΕΥ ΑΝΤΙΤΙΜΟΥ.
Είχε τον δικό της χώρο στον παλιό ιππόδρομο, που τον έχασε μέσα από τα χέρια της, αλλά «πληρώθηκε» με το κολυμβητήριο.
Έχει το δημοτικό θέατρο και τον δημοτικό κινηματογράφο, τις παραστάσεις της θεατρικής ομάδας του Αντωνακάκη, την μπάντα του δήμου, το παλιό μου σχολείο, τους γερασμένους συμμαθητές και το σπίτι της Λασκαρίδου που οι τελευταίοι δήμαρχοι το ψιλοπαράτησαν και χάσκει για χρόνια πίσω από τη σκαλωσιά, διατηρητέο και ετοιμόρροπο.
Όταν ξανάρθεις στην Καλλιθέα, στην πλατεία Κύπρου στις καφετέριες, πριν τελειώσεις τον καφέ σου πάρε με ένα τηλέφωνο. Θα σε κάνω μια βόλτα να την δεις όπως πρέπει κι όχι όπως νομίζεις.
