Έχω φίλους, έχω οικογένεια, έχω κοινωνική ζωή, (σε γκόμενο δε βγαίνει τώρα τελευταία αλλά εντάξει.) Αγαπάω πολλούς από αυτούς και ξέρω ότι με αγαπάνε κι εκείνοι. Και με ανέχονται σε πολλά περίεργα ταξίδια μου και συμφορές μου. Τότε γιατί νοιώθω μόνος; Γιατί οι περισσότεροι από μας νοιώθουμε μόνοι; Κι όσοι δεν το νοιώθουμε ή δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, απλά το μασκάρουμε. Με φιλίες της πλάκας, «σκουντήματα στο fb», γαμήσια αρπαχτή;

Δεν έβαλα τυχαία τη φωτό από την “Αποστροφή” του Πολάνσκι με την Κατρίν Ντενέβ λίγο πριν χάσει εντελώς τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και εφιάλτη. Εγκλωβισμένη στο δικό της εφιάλτη. Ζητώντας την επαφή μέσα από τους όρους της μοναξιάς σε μια αντίφαση που την οδηγεί στην τρέλα.

Αισθανόμαστε πράγματα στην καθημερινή μας επικοινωνία ή απλά καλύπτουμε ανάγκες, όπως θα καλύπταμε μια νευρικότητα με μια βότκα; Μήπως οι μόνοι άνθρωποι που δεν είναι μόνοι είναι αυτοί που ουσιαστικά είναι μόνοι, επειδή έμαθαν να κάνουν παρέα με τον εαυτό τους; Μπορείς να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου;Αν μπορείς, τότε γιατί η πρώτη κίνηση που κάνεις όταν μπαίνεις στο άδειο σπίτι σου, είναι να ανοίξεις την τηλεόραση, έτσι για να ακούγεται μια φωνή, χωρίς να σε νοιάζει τι πρόγραμμα παίζει; Για να έχεις την ψευδαίσθηση του ότι έχεις μια παρέα.

Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κάποιος σε αυτή τη ζωή είναι πως ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ων. Μήπως αυτή η πληροφορία έχει μεταλλαχθεί σε ψυχαναγκασμό; Στο ότι αν δεν είσαι κοινωνικός είσαι μια ανωμαλία της φύσης;Στο ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα για να είσαι κοινωνικός, ακόμα και να ανεχτείς τη βλακεία του άλλου; Μια αλήθεια ξέρω. Γεννιόμαστε μόνοι μας και πεθαίνουμε μόνοι μας. Προφανώς το τραύμα αυτής της γνώσης είναι τόσο μεγάλο που κάνουμε στο ενδιάμεσο ότι μπορούμε για να μην είμαστε μόνοι μας.

Κι αν έτσι πρέπει; Δε σου λέω να κρυφτείς σε ένα σπήλαιο και να τρως μανιτάρια. Αλλά να αντιμετωπίσεις το ότι είσαι μία ιδιαίτερη και μοναδική ύπαρξη και κάποια  στιγμή πρέπει να ντιλάρεις με αυτό. Έτσι ούτως ώστε οι αγάπες σου, αυτούς που ονομάζεις έτσι, να έχουν ουσία. Διαφορετικά ευτελίζεις τόσο πολύ αυτή τη λέξη, που επιβεβαιώνεις τελικά τη φρίκη που σου προκαλεί το να αντιμετωπίσεις τη μοναξιά σου.

Μη με λες «αγάπη μου» όταν με βλέπεις μεθυσμένος σε ένα κλαμπ και δε θυμάσαι καν ποιος είμαι. Όταν θες να μου πεις ότι πρέπει να πάρω τον πούλο από τη δουλειά αλλά δεν έχεις αρχίδια να το πας αλλιώς. Μη με λες «μωράκι μου» γιατί το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως το τελευταίο που θες εκείνη τη στιγμή είναι να με νταντέψεις. Προτιμώ να με γαμήσεις χωρίς το «μωράκι μου».

Δες το παίζω μάγκας, φοβάμαι τη μοναξιά κι εγώ. Όπως φοβάμαι το θάνατο κι ακόμα αδυνατώ να κατανοήσω το λόγο της γέννησης μου. Αλλά αν μέσα σε όλο αυτό, είναι να μάθω κάτι, να γίνω καλύτερος, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνω είναι να κατανοήσω τη μοναξιά της ανθρώπινης φύσης.Και σαν γατούλης να κάτσω στην άκρη του καναπέ, αυτάρκης με τον εαυτό μου, κι έτοιμος όταν θέλω να αγκαλιάσω κάποιον να τον αγκαλιάσω. Όχι επειδή πρέπει. Επειδή το θέλω. Κι όχι επειδή το θέλω λόγω αναπηρίας, αλλά λόγω αυτάρκειας.

Με τα χρόνια άρχισα να απολαμβάνω την ησυχία του σπιτιού χωρίς τηλεόραση. Τον ήχο των πλήκτρων στο pc μου σαν προέκταση της σκέψης μου, μεταφρασμένη σε γραπτό λόγο. Εννοείται κάποια τηλέφωνα (συνήθως μεθυσμένα) πραγματικά αγαπημένων μετά τα μεσάνυχτα.Άρχισα όμως και αγριευωμαλακώνω (σε εναλλαγή αυτά τα δύο, μάλλον είμαι διπολικός). Έπαθε ένα ατύχημα η μάνα μου, με παίρνει τηλέφωνο να της συμπαρασταθώ κι εγώ αρχίζω να τη βρίζω. Από το φόβο της μοναξιάς μου. Της δικιάς της. Τρεις ώρες έκλαιγα μετά.Γιατί εκείνη τη στιγμή, ένα άτομο ήθελε να το πω «αγάπη μου». Η μάνα. Κι εγώ τόσο φοβισμένος, τόσο μικρός, τόσο εθισμένος ότι οι πραγματικές μου αγάπες στη ζωή μπορεί να τις χάσω ή να με χάσουν, άρχισα να τη βριζω.

Για να γυρίσω στην αρχή της φύσης μου, λίγες ώρες μετά. Ναι, είμαι μόνος, δεν ξέρω αν μ’ αρέσει ή αν δε μ’ αρέσει αλλά έτσι είναι. Και ναι, οι πιο όμορφες στιγμές αυτής της εβδομάδας, ήταν πολύ απλές γιατί τότε δεν ήμουν μόνος από επιλογή. Όταν έβαζα ορό και τσιρότο στο μάτι της μάνας και με κοίταζε σαν να την υιοθέτησα. Όταν μου έστειλε  μήνυμα η Αλεξάνδρα να δει αν ζω. Όταν μπήκε στο γραφείο η Νανά με ύφος στενοχωρημένου στρουμφ και μου είπε πόσο εγωίσταρος είμαι που δεν της έκανα ένα τηλ. όλο το ΣΚ.

Ο μόνος τρόπος για να μην είσαι μόνος, είναι το να είσαι μόνος. Εκεί καταλήγω. Και μέσα από αυτή τη μοναξιά σου, δημιουργικός και ανήσυχος, να μαθαίνεις να αφουγκράζεσαι τις ανησυχίες των άλλων. Και να τους αγκαλιάζεις λέγοντας τους «αγάπη μου» χωρίς να το έχεις πετάξει σε άλλους 100, σαν πατημένο γαρύφαλλο σε πίστα σκυλάδικου.