Κατ’ αρχάς για να μην παρεξηγηθώ. Χρησιμοποιώ το θηλυκό, το «πανελίστρια» δηλαδή, όχι σαν ένα είδος gay ντεκλαρασιόν αλλά επειδή πιστεύω ότι μερικά επαγγέλματα οφείλουν να αναφέρονται με το φύλο που τους ανήκει. Πώς καταχωρήθηκε για το υπέρτατο ων το Θεός και όχι το Θεά; Έτσι και για το πάνελ, αγόρι, κορίτσι, ζαρκάδι να είσαι, είσαι πανελίστρια.

Όταν μου το πρότειναν πέθανα από τη χαρά μου (είμαι και ψωνάρα). Δύο ώρες δουλειά, δύο φορές την εβδομάδα λέω, τσάμπα μακιγιάζ και μαλλιά για να βγαίνω μετά στα κλαμπ, ντύσιμο και σιγά τη δουλειά. Θα κάθομαι στο τραπεζάκι μου, θα χαμογελάω όποτε η παρουσιάστρια λέει κάτι έξυπνο, άντε να πω κι εγώ τρεις ατάκες και όλη η κούραση θα είναι να θυμάμαι να ρουφάω το στομάχι μου και να έχω τα χέρια μου στο πηγούνι για να μη φαίνεται το προγούλι. Και το σημαντικότερο για όλα, θα πληρώνομαι.

Αμ δε. Όχι πληρώνομαι, παράπονο δεν έχω. Αλλά τελικά το να είσαι πανελίστρια είναι μια πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από ότι νομίζεις. Για τους εξής απλούς λόγους:

1.Τα περισσότερα στούντιο βρίσκονται σε κάτι περιοχές χαμένες ανάμεσα σε βράχους και ραχούλες. Ούτε ταξί δε σε πάει εκεί κι αν σε πάει πρέπει να του έχεις χαρτογραφήσει το δρομολόγιο και μετά να του σκάσεις κι ένα 20άρικο, κάτι που σημαίνει ότι ο μισός μηνιαίος σου μισθός, τσάκισε.

2. Όταν είσαι πανελίστρια είσαι βασικά και συντάκτρια που σημαίνει ότι πας κι άλλες μέρες στα στούντιο πέρα από τα γυρίσματα για να πεις ιδέες, να μοντάρεις, να κάνεις σίδερο μπουγάδα κι ότι χρειαστεί. Kαι στα μαύρα σου τα χάλια να είσαι πρέπει να δείχνεις ότι συμμετέχεις σε χορευτικό του Bollywood.

3. Όταν είσαι συντάκτρια έχεις και μια αρχισυντάκτρια, εγώ προσωπικά τη λατρεύω (επειδή ξέρω ότι θα διαβάσει το κομμάτι, αν μπορούσα ας έκανα κι αλλιώς). Η αρχισυντάκτρια έχει κι αυτή άλλα αφεντικά κι άμα γίνει η στραβή πάει ντόμινο. Τα ακούει αυτή, τα ακούμε εμείς, αλλάζουν στην εκπομπή δρόμοι και μας πιάνουν όλους τρόμοι, βάλε κάτι από το μηνιάτικο για τα Xanax.

4.H αρχισυντάκτρια μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι σαν τη Ζαν Ντ’ Αρκ που άκουγε φωνές. Το ευτυχές για τη Ζαν Ντ’ Αρκ είναι ότι έγινε θρύλος. Το δυστυχές ότι στο σινεμά την υποδύθηκε η Μίλα Γιόβοβιτς και ότι γενικά την κάψανε. Για την πανελίστρια το ευτυχές είναι ότι έχεις μια φωνή στα ακουστικά σου να σε συμμαζεύει ειδικά αν έχεις πιει τσίπουρα. Το δυστυχές είναι επίσης ότι έχεις μια φωνή στα ακουστικά σου. Συνεχώς. Χειρότερη εμπειρία από τότε που κάναμε δοκιμαστικά και ξαφνικά η φωνή ακούστηκε δημόσια τρανταχτή μαζί με ένα μπουουουμ από τα ηχεία και πήγα να πέσω από την καρέκλα δεν υπάρχει.

5.Είπα καρέκλα. Είναι πολύ ντιζαϊνάτες και φτιαγμένες για να δείχνουν όμορφες στην τηλεόραση. Αλλά εντελώς άβολες. Δοκίμασε να απιθώσεις τον κώλο σου πάνω τους για δύο ώρες κι αν δεν πάθεις δισκοπάθεια, μη σώσω να ξαναδουλέψω τηλεόραση.

6.Επιστρέφουμε στο θέμα φωνή. Για να ακούς εσύ τη φωνή και να σε ακούει κι εκείνη πρέπει να σε χαμουρέψει πρώτα για ένα δεκάλεπτο ο τεχνικός που σε μεταμορφώνει σε ρόμποκοπ (αν είναι κούκλος χαλάλι του). Δύο μπαταρίες στον κώλο πάνω στο παντελόνι, με καλώδια ένα για τα εισερχόμενα ένα για τα εξερχόμενα, ένα ακουστικό στο αυτί να σε φαγουρίζει και μικρόφωνο στο πέτο. Και μετά αρχίζουν οι φωνές που έχουν τη δική τους αργκό.

7.Είσαι ήρεμος, θες να πεις την  άποψη σου μπας και σε θυμηθεί κανείς γκόμενος το βράδυ, ακούς στο αυτί σου, «μην καβαλάς». Δεν εννοεί σεξουαλική ή αλογίσια καβάλα, απλά να μην πέσεις πάνω στα λόγια του συναδέλφου σου. Ψυχολογικό εσύ μετά για μισή ώρα, μουγκός τη βγάζεις την εκπομπή. «Κάνε ερώτηση τώρα στην παρουσιάστρια». Που να μου έρθει η ερώτηση τώρα μαντάμ; Τι είναι; Στύση; Που κι αυτή θέλει τους κανόνες της για να σου έρθει. Ανοίγεις το στόμα σου και λες ό,τι μαλακία θες.

8. Πας να το παίξεις πιο προσωπικά. «Γιατί δεν είσαι καλά;» Σε ρωτάει η παρουσιάστρια. «Γιατί ήπια ένα μπουκάλι Τζόνι» απαντάς. Σε πανικό η αρχισυντάκτρια στο αυτί σου, «κάνεις διαφήμιση, θα μας κόψει τον κώλο το ΕΣΡ». Αρχίζεις και μπερδεύεσαι από το άγχος. Εν τω μεταξύ εκείνη τη στιγμή παίζει ένα θέμα για το σεξ. Σου ξεφεύγει και λες το σχόλιο: «Σιγά το σεξ μωρή εγώ έχω πάρει μπάρες στη ζωή μου, που αν τις προσθέσεις σε εκατοστά καλύπτουν σε χιλιόμετρα την Αττική Οδό». Εκεί μάλλον απολύθηκες.

9.Στα παραπάνω ας προσθέσουμε το ότι πρέπει να κάνεις πάντα γλυκά μάτια στον σκηνοθέτη ειδικά για να μη σε τραβάει από κάτω και σου φαίνεται η μαγούλα όπως έκανε ο Σαρτίνι όταν είχαν χωρίσει με τη Ρούλα.

10.Και φυσικά το γεγονός του ότι στο μακιγιάζ -που μια χαρά εμένα μου αρέσει η διαδικασία- παστώνεσαι με ένα σφουγγαράκι που από το πρωί έχουν παστωθεί άλλες 100 μούρες τουλάχιστον και σαν μικροβιακός φορέας μπροστά του ο Έμπολα είναι παιδική χαρά.

Κι εντάξει, να τα αντέξω όλα αυτά αν είναι να γίνω διάσημος. Αλλά δέκα εκπομπές τώρα, ούτε ένα τεκνό να με αναγνωρίσει και να μου την πέσει. Μόνο η μάνα μου, μια θεια μου, η περιπτερού και μια θεόκουλη αδερφή που ούτως ή άλλως γνωρίζει τους πάντες από την τηλεόραση και μου τη λέει κι όλας: «Καλός είσαι αλλά δεν βγαίνεις και σαν τον Ουγγαρέζο».