Ολυμπιακός. Ένας απ’ τους δύο “αιωνίους” της Ελλάδας. Θρύλος. Ένας απ’ τους “μεγάλους” της Ευρώπης. Αλλά πώς έγινε τέλος πάντων ο Ολυμπιακός μεγάλος; Δεν είχε ποτέ του Γκάλη. Δεν είχε ποτέ Γιαννάκη. Ε και τι είχε, τότε;

Να τι είχε! Σήμερα σου μάζεψα εδώ από κάτω μια πεντάδα παίκτες που “είχε” ο Ολυμπιακός. Μια πεντάδα παίκτες (που κατά τύχη σχηματίζουν και κανονική πεντάδα!) που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Μια πεντάδε έτοιμη να δαγκώσει. Τζάμπολ!

Υ.Γ. Τη βαθιά συγγνώμη μου στο Γιώργο Σιγάλα και το Μίλαν Τόμιτς, που “κόπηκαν” απ’ τη λίστα λόγω… ατυχίας! Δυο παιχταράδες, δυο ψυχάρες, δυο σημαίες που απλώς δεν πέτυχαν τον Ολυμπιακό σε “μεταβατική περίοδο”.

PG: Βασίλης Σπανούλης

Δεν σηκώνει πολλές αμφιβολίες. Δεν σηκώνει καθόλου αμφιβολίες! Συμπαθείς ή όχι το στιλ, τις επιλογές, τον τρόπο παιχνιδιού του Σπανούλη, υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να το αρνηθείς: Αν σήμερα ο Ολυμπιακός είναι στην παρέα με τα “μεγάλα παιδιά” της Ευρώπης, το χρωστάει πρώτ’ απ’ όλα στο “Βασίλη με το 7”. Έφυγε απ’ το ΝΒΑ γιατί δεν ήθελε να ‘ναι παγκίτης. Έφυγε απ’ τον Παναθηναϊκό της κορυφής γιατί δεν ήθελε να είναι δεύτερος. Ήρθε στον Ολυμπιακό κι είχε μπροστά του ανηφόρα. Μπόλικη. Και την ανέβηκε! Με 3 πρωταθλήματα, 1 κύπελλο αλλά κυρίως, 2 Ευρωλίγκες όνειρο (στη μία με τη Χρυσή Ασίστ στο Γιώργο Πρίντεζη, στην άλλη με 5 τρίποντα σ’ ένα ημίχρονο!), ο Σπανούλης θα είναι για πάντα ο άνθρωπος που έκανε πράξη τον τίτλο αυτού του άρθρου!

SG: Αλέκος Σπανουδάκης

Απ’ τον πιο πρόσφατο, στον πιο παλιό. Ο κυρ Αλέκος δεν είχε να επιδείξει ευρωπαϊκές κούπες και μυθικά κατορθώματα, όμως… το να ‘σαι ο άνθρωπος που έφερε στην Ευρώπη του τζαμπ σουτ, ε δεν τον λες και λίγο! Και στα του Ολυμπιακού, ο Σπανουδάκης (μαζί με τον παίκτη-προπονητή αδερφό του, τον οποίο θα μνημονεύσουμε σε άλλο άρθρο για τους “κόκκινους” προπονητές) ήταν αυτός που έκανε το σύλλογο “κουπάτο”. Το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας, το μακρινό 1949, τον βρήκε αρχηγό και πρώτο σκόρερ. Το δεύτερος, 11 χρόνια μετά, έρχεται μ’ εκείνον να φοράει ακόμη ερυθρόλευκα. Τελικό σκορ: στη μπασκετική ιστορία του Ολυμπιακού, αν δεν υπήρχε ο Αλέκος Σπανουδάκης ίσως δεν θα υπήρχε κανείς…

SF: Ζάρκο Πάσπαλι

Το 1991 ήταν μια σπουδαία χρονιά για το μπάσκετ στον Πειραιά. Μια ομάδα χρειάζεται 4 συνθήκες για να γίνει μεγάλη. Ο Ολυμπιακός είχε μόλις εξασφαλίσει τις 3: ισχυρό μεγαλομέτοχο (Σωκράτης Κόκκαλης), κανονική έδρα (Σ.Ε.Φ.) και πολύ καλό προπονητή (Γιάννης Ιωαννίδης). Έμενε η 4η. Ένας παιχταράς, να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Το καλοκαίρι του ’91 λοιπόν, ο “ξανθός” διάλεξε Πάσπαλι. Ήταν μια υπέροχη απόφαση. Μεγάλος σκόρερ, τεράστια προσωπικότητα (και τρομερή φυσιογνωμία), ο Ζάρκο ήρθε, σκόραρε, κι όταν έφυγε 3 χρόνια μετά (για το ανάποδο ταξίδι από κείνο του Σπανούλη), οι ερυθρόλευκοι είχαν 2 πρωταθλήματα παραπάνω κι είχαν ξορκίσει για πάντα τα πέτρινα χρόνια τους. Κι ίσως ο Πάσπαλι δεν έφευγε ποτέ, αν η ευρωπαϊκή του διαδρομή με τους κόκκινους δεν είχε στιγματιστεί απ’ τη γραμμή του Λιμόζ κι απ’ τις χαμένες βολές του Τελ-Αβίβ. Αυτά ωστόσο, είναι μιαν άλλη ιστορία…

PF: Γιώργος Πρίντεζης

Ξαναδιάβασε όσα γράφονται παραπάνω για το Σπανούλη, και κράτα αυτό: Κανείς δεν ξέρει πόσα θα κατάφερνε ο Kill-Bill χωρίς τον Άη Γιώργη (by Vangelis Ioannou)! Ένας παίκτης – μια ζωή ρολίστας, μέχρι που το 2012 αναγκάστηκε να γίνει πρωταγωνιστής. Κι όχι μονάχα πρωταγωνιστεί από τότε, αλλά έγινε και παραμένει το καλύτερο “τεσσάρι” της Ευρώπης! Ο Ολυμπιακός δεν θα ‘χε πετύχει το θαύμα του ’12 άμα δεν είχε βάλει ο Γιώργαρος το “πεταχτάρι” του. Και η Ελλάδα δεν θα ‘χε ζήσει “απόλυτο χειροκρότημα σε παίκτη του Ολυμπιακού μες στο ΟΑΚΑ” το ’16, αν ο Πρίντεζης δεν ήταν αυτό που είναι (κι ο κόσμος κάθε “χρώματος” το αναγνωρίζει): τεράστια παιχτάρα, τεράστια ψυχάρα, τεράστιος τύπος. Γιώργο; Αλάνι!

C: Γιώργος Καστρινάκης

Τρεις φορές “ξαναγεννήθηκε” ο Ολυμπιακός μετά την ίδρυσή του. Σπανούλης – Πρίντεζης, Ζάρκο – Τάρπλεϊ, όμως ήταν ένα άλλο δίδυμο που έδωσε στους Πειραιώτες τίτλους κι επιτυχίες τη μακρινή δεκαετία του ’70. Ήταν ο Καστρινάκης κι ο Γιατζόγλου. Με το Γιατζόγλου δεν ασχολούμαι πια για λόγους ιδεολογικούς, μα έτσι κι αλλιώς το πρώτο βιολί εκείνου του Ολυμπιακού ήταν ο ψηλός του. Ο Γιώργος Καστρινάκης είχε το σύγχρονο πακέτο: undersized (που λέμε στο χωριό μας), δυνατός, πολύ αθλητικός κι εντυπωσιακός. Κάρφωνε και κατέβαζε ριμπάουντ, σούταρε απ’ τα 5 μέτρα, έδωσε στην ομάδα του 2 πρωταθλήματα, έγινε ήρωας για τον κόσμο. Ύστερα ήρθε η “πέτρινη” δεκαετία του ’80. Κι ο Ολυμπιακός γέμιζε τον κόσμο πίκρες, κι έτσι εκείνοι ποτέ δεν ξέχασαν τον τύπο με τη φράτζα…

Καλύτερος 6ος παίκτης: Ντέιβιντ Ρίβερς

Το ’97 ο Ολυμπιακός έχει Ίβκοβιτς, έχει όρεξη αλλά δεν έχει Πάσπαλι. Έψαχνε λοιπόν τον άνθρωπο που θα τραβήξει μπροστά το σκοράρισμα, και τον βρήκε στο πρόσωπο ενός κοντοπίθαρου σατανά που έτρεχε coast to coast σε 3 δευτερόλεπτα! Ο Ρίβερς κυριολεκτικά δεν είχε φρένα, κι ίσως ήταν καταστροφή στα χέρια κάποιου αδύναμου προπονητή. Όμως τό ‘παμε, ο Ολυμπιακός είχε Ίβκοβιτς. Ο “σοφός” έπαιξε με δύο πλέι μέικερ για να εξισορροπήσει την τρέλα του Ρίβερς με την ψυχραιμία του Τόμιτς, κι ο Αμερικανός έγινε επισήμως υπερόπλο. Ένα υπερόπλο που έφερε στο λιμάνι την πρώτη Ευρωλίγκα.