Η Μαρία Καλογεροπούλου, είναι μια περσόνα η όποια έγινε γνωστή από τη σελίδα της “Προχωράμε” στο Facebook, η οποία καταφέρνει καθημερινά να μαζεύει εκατοντάδες likes, ποστάροντας παιδιά που πάσχουν από καρκίνο, κακοποιημένα ζώα και δήθεν φεμινιστικές ατάκες, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο πρεσβεύει μια κάποια ισότητα. Το επόμενο βήμα στην καριέρα της ήρθε με την πρόταση του Παύλου Γερουλάνου και την ένταξη της στο ψηφοδέλτιο του. Όπως είναι λογικό, η καταξίωση δεν άργησε ούτε μέρα, με τη Μαρία να παρευρίσκεται για περίπου μια ώρα στο ΘΕΜΑ Radio και τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο να τη συστήνει στο κοινό, ως εκπρόσωπο του σύγχρονου φεμινιστικού κινήματος.

Η Μαρία Καλογεροπούλου, απόλυτα συντονισμένη με τον συνομιλητή της, παραδέχτηκε ότι έχει δεχτεί επιθέσεις από αναρχοαριστερούς και αναρχοκαπιταλιστές, βρίσκοντας έτσι από την αρχή το πρώτο τους κοινό σημείο. Προφανώς, η υποψήφια δημοτική σύμβουλος είχε αξιολογήσει και καταλήξει ότι οι δηλώσεις του δημοσιογράφου, όπως: “Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτές είναι βίζιτες”, “Οι γυναίκες με παίρνουν πολύ στα σοβαρά αλλά τις κοροϊδεύω”, “Είμαι 1,70 με τα χέρια στην ανάταση, αλλά και 1,50 να ήμουν, και μία μύτη από εδώ μέχρι απέναντι να είχα, και μία μπάκα, εν έτει 2015 οι γυναίκες έλκονται από την γκλαμουριά, από το γκλίτερ, από αυτό το οποίο φαντάζονται, την επιτυχία”, είναι μια καλή μαγιά για μια ουσιαστική συζήτηση για το φεμινιστικό κίνημα, που μοιάζει να προσεγγίζει με έναν επικίνδυνα εμμονικό τρόπο.

Για να κατανοήσεις τον φεμινισμό, πρέπει πρώτα να κατανοήσεις τι είναι ο σεξισμός, κάτι που η αγαπητή Μαρία προσεγγίζει μέσω μιας συνθηματολογίας, που εξαντλείται σε αυτό που οι περισσότεροι μαθαίνουν από τα Μέσα Ενημέρωσης και αφορά το θυμό που τρέφουν οι φεμινίστριες απέναντι στους άντρες. Φυσικά, στη συνέντευξη δηλώνει το αντίθετο, όμως οι απαντήσεις της, στις και καλά χιπστεροκούλ ερωτήσεις του Μπογδάνου, φανερώνουν έναν εσωτερικευμένο σεξισμό, που αφορά τα πρώτα στάδια του φεμινισμού και καμία σχέση δεν έχει με τη χρόνια προσπάθεια της δικαιοσύνης μεταξύ των φύλων.

Παρά το επιφανειακό επίπεδο της συζήτησης ,η Καλογεροπούλου, θα μπορούσε να απαντήσει με σοβαρότητα στις καταλάθος πάσες που της έδωσε ο δημοσιογράφος και να εξηγήσει ότι οι ενστάσεις της απέναντι στη “χριστιανική” κουλτούρα, δεν σχετίζονται μόνο με τη διευκρίνιση για το αν έχει υπάρξει ο Αδάμ και η Εύα, όπως μας ενημερώνει, εκτός και αν τελειώνεις το Δημοτικό και ετοιμάζεσαι για καριέρα στο Γυμνάσιο. Θα μπορούσε με άλλα λόγια, η σύγχρονη εκπρόσωπος με τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις του ’70, να εμβαθύνει στο πώς η θρησκεία αποτελεί τροχοπέδη του κινήματος, μιας και ακόμη δεν μπορεί να δεχτεί ότι η γυναίκα μπορεί να ορίζει το σώμα της και να μην το γονιμοποιήσει ποτέ αν δε θέλει, κόντρα στον ρόλο για τον οποίο της επιτράπηκε να υπάρξει. Η Μαρία δεν δηλώνει άθεη, όμως θα μπορούσε να καυτηριάσει το φονταμενταλιστικό τρόπο του χριστιανισμού που θέλει τη σεξουαλική επαφή να εστιάζει στην αναπαραγωγή, δαιμονοποιώντας την απόλαυση. Το φεμινιστικό κίνημα, έφερε στο προσκήνιο το θηλυκό σώμα προκαλώντας ανοιχτά την Εκκλησία. Ας πούμε Μαρία μας, αυτό έχει ένα ενδιαφέρον να αναπτυχθεί, περισσότερο από το μισοφαγωμένο μήλο στον Παράδεισο…   

Η νεαρή δασκάλα που χειρίζεται ακαδημαϊκά τον λόγο, λες και η φεμινιστική σκέψη δημιουργήθηκε για να απευθυνθεί σε ένα συγκεκριμένο και κατατοπισμένο κοινό, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως ο καριερισμός επισκιάζει τη φεμινιστική πολιτική, αν δεν εμβαθύνεις συνειδητά σε αυτόν, θα έπρεπε από την αρχή να χαιρετίσει την κουβέντα αυτήν, με κάτι που όλοι μπορούν να καταλάβουν. Θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει ότι οι γυναίκες μπορεί να είναι τόσο σεξίστριες όσο και οι άντρες, χωρίς αυτό φυσικά να δικαιολογεί την αντρική κυριαρχία. Ότι όλοι μας, έχουμε μάθει από τη γέννηση μας να δεχόμαστε τη σεξιστική σκέψη, με τους άντρες πολλές φορές να την ασπάζονται με έναν τρόπο που μπορεί να μη συμφωνούν υπηρετώντας ένα επιβαλλόμενο “πρέπει”.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσα και να μην τα είχα γράψει αν η συνέντευξη παρέμενε γελοία, χωρίς να περνάει το όριο της αισχρότητας. Ο σεξιστής και ομοφοβικος δημοσιογράφος, που έχει κλείσει ουκ ολίγες φορές το μάτι στον φασισμό, ανοίγει το θέμα Εξάρχεια και εντελώς ασύνδετα αναφέρει τον Ζακ Κωστόπουλο. Κατά λέξη: “Όποτε ακούω Ζακ Κωστόπουλο σκέφτεται τους βρωμιαρέους. Τι δουλειά έχει ο Ζακ με τους αναρχομπάχαλους;”. Η κοπέλα, που βάση των όσων καθημερινά ποστάρει θα περίμενε κανείς να βγάλει τα ακουστικά της και να αποχωρήσει από αυτήν την πρόστυχη τοποθέτηση, παραμένει απαγγέλοντας κάποιο κεφάλαιο βιβλίου, που κατάπιε στο άγχος της να ισχυροποιήσει το ψευτοκουλτουρέ προφίλ που πουλάει. Είναι σοκαριστικό το ξέρω, αλλά δεν αρκεί το ποστάρισμα “Είμαστε όλ@ ίσ@”, για να σηκώσεις το λάβαρο του φεμινισμού και της κοινωνικής ισότητας.

Αν αντέξεις και ακούσεις και άλλο, θα στεναχωρηθείς μαθαίνοντας ότι ο πεφωτισμένος δημοσιογράφος, έχει πέσει θύμα bullying από γυναίκες που γνώριζαν πόσο παραδοσιακός άντρας είναι και εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι δεν θα τις χτυπούσε. Για την Μαρία, “Η βία είναι άσχημη” και βγάζει να τη μετρήσει για το ποιος την προκαλεί πιο πολύ. Έτσι συνοπτικά ολοκληρώνεται και το κεφάλαιο ενδοοικογενειακή βία, σαν να μην έχει άμεση έκβαση με τον σεξισμό. Μάλλον χρειάζεται να τονιστεί πάλι το αυτονόητο. Η φεμινιστική έμφαση στην πατριαρχική βία κατά των γυναικών μπορεί να αποτελεί πρωταρχικό μέλημα, όμως το να τονίζεται με τρόπο που να υπονοεί ότι είναι η πιο φρικτή απ’ όλες τις μορφές πατριαρχικής βίας, δεν εξυπηρετεί την προώθηση των συμφερόντων του φεμινιστικού κινήματος. Γυναίκες και άνδρες ασκούν βία σε άτομα του ίδιου φύλου καθώς και σε παιδιά. Αυτή ήταν μια διευκρίνιση που μάλλον περίσσευε μπροστά στο δράμα του Μπογδάνου.

Παραβλέποντας σκόπιμα την έκφραση του δημοσιογράφου που αναφέρεται στην υιοθεσία, με το: “Αγόρασε ένα μαύρο παιδάκι”, γρατζουνώντας με όλα του τα νύχια τον πάτο της ηλιθιότητας, αρχίζουν και εμπλέκονται με τα δικαιώματα των λευκών και τον μαύρων, με τη Μαρία να θέλει με κάποιον τρόπο να μας πει ότι πρέπει να μετρηθούμε για να δούμε ποιοι είναι μειονότητα και ποιοι όχι. Και λες δεν μπορεί… αυτή είναι η ευκαιρία της, θα την αρπάξει. Θα πει δυο κουβέντες για το πώς ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση των επιχειρήσεων επιδεινώνουν τις συνθήκες διαβίωσης των γυναικών, ειδικά των έγχρωμων, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Θα γίνει κάποιος λόγος για τον “στηριζόμενο σε επώνυμες” φεμινισμός και για το πόσο δεν ταιριάζει στην πλειοψηφία των γυναικών που δεν έχουν πρόσβαση στην ατομική ευκαιρία. Προφανώς και δεν…

Είναι ξεκάθαρο ότι στη συγκεκριμένη, υπερισχύει η υπόθεση πως όποιες και αν είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις μιας γυναίκας, μπορεί να ταιριάξει τον φεμινισμό στον τρόπο ζωής της. Κάνοντας τσιτάτα σχόλια και χαρακτηρίζοντας αφιλτράριστα τα πάντα ως σεξισμό πίσω από την οθόνη της, κάνοντας όμως παράλληλα την πάπια όταν χρειαστεί να αναπτύξει δομημένα σημαντικές έννοιες με τις οποίες αποφάσισε να καταπιαστεί, δείχνει πως ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε, έχει ακόμη πολύ ανηφόρα.

Και επειδή όλα τα παραπάνω χρήζουν ενός εντυπωσιακού φινάλε, η Μαρία Καλογεροπούλου ανέβασε χθες σε όλες τις σελίδες, μέσω των οποίων απευθύνεται στον κοινό, ένα βίντεο από το νοσοκομείο. Η Μαρία πονούσε πολύ στη μέση, κάλεσε ασθενοφόρο για να πάρει τελικά ταξί και να βρεθεί στις άθλιες, όπως μας λέει, συνθήκες ενός δημόσιου νοσοκομείου. Όσο και αν δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ίσως και να υπήρχαν πιο σοβαρά περιστατικά εκείνην την ώρα. Παρά τους πόνους, η Μαρία περνάει το δικό της μήνυμα: “Το δημόσιο σύστημα υγείας επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ απαξιωμένο όσο ποτέ”. Η Μαρία μάλλον γεννήθηκε το 2015 και δεν πρόλαβε να απολαύσει την πολυτέλεια των νοσοκομείων μας, πριν τη χρονιά αυτή.

Μπράβο Μαρία, τόσο νέα και με τόσο σπουδαίο βιογραφικό!