Αρχικά οφείλω να σου υπενθυμίσω ότι όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτόν εδώ τον μάταιο κόσμο έχουμε πάνω κάτω την ίδια βάση ζωής. Ακόμα κι αν κάποιοι επιλέγουν να ζήσουν την κάθε μέρα πιο έντονα και νιώθουν ευλογημένοι για το κάθε λεπτό που τους δίνεται (τα ‘χει πει καλύτερα και ο Χρόνης αυτά, μην ξαναλέμε τα ίδια). Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, παραμεγαλώνουμε και στο τέλος έρχεται η λύτρωση του θανάτου. Πεθαίνουμε αδελφέ. Πάντα γουστάρω να ξεκινάω έτσι αισιόδοξα τους προλόγους μου και το ξέρεις. 
 
Περίμενε, περίμενε όμως. Θα σου πω πού κολλάνε όλα αυτά που διάβασες παραπάνω. Όρεξη να ‘χεις να διαβάζεις. Πριν από λίγες μέρες, που λες, εκεί που χάζευα τις ενδεκάδες στο ντέρμπι των δικεφάλων (ηλικίες, γκολ κλπ), παρατήρησα ότι μεγάλωσα. Δεν παραμεγάλωσα, αλλά μεγάλωσα, καθώς τ’ αστέρια των ομάδων δεν μου ρίχνουν πλέον μια δεκαετία όπως μου έριχναν πριν από μερικά χρόνια. Είμαστε συνομήλικοι, ενώ στους φερέλπιδες ποδοσφαιριστές μπορεί να ρίχνω και δυο με τρία χρονάκια στο κεφάλι.

Με λένε Νίκο. Είμαι 23. Και (θέλω να πιστεύω ότι) είμαι καλά. Άσχετα αν κάποια όνειρα που ‘χα στο σχολείο και στη σχολή (πριν απ’ τα 23!) έχουν σταματήσει να υφίστανται κάπως ξαφνικά. Όπως μπήκαν στη ζωή μου, να φοβάμαι μην τα χάσω, ξαφνικά…

Σταμάτησα να ονειρεύομαι… ότι κάποια στιγμή θα γίνω κι εγώ ποδοσφαιριστής.

Στα 15 και στα 16, κοιτούσες τα ποδοσφαιρικά σου “είδωλα” με θαυμασμό. Ένιωθες (ηλικιακά μιλάμε πάντα) μπόμπιρας μπροστά τους. Τους έβλεπες “μεγάλους”, ακόμα κι αν αυτοί ήταν 25 χρονών ξέρω ‘γω, ενώ ταυτόχρονα ζούσες και μ’ ένα όνειρο τρελό ότι καααααποτε θα παίξεις κι εσύ μπάλα σε μεγάλη ομάδα. Ναι, ναι, μπορεί να μην το ‘χες στις άμεσες προτεραιότητές σου, αλλά μέχρι και στα 5×5 που έπαιζες μονολογούσες “Ε, δεν γίνεται, όλο και κάποιος σκάουτερ θα με δει και θα με στείλει στον Άγιαξ. Μετά στην Μπαρτσελόνα και μετά θα φάω τη θέση του κοντού τ’ Αργεντίνου”. Ωστόσο, όταν περάσεις τα 20 και τα 23 καταλαβαίνεις ότι δεν θα γίνει ποτέ αυτό, αφού και χρονικά να το δεις δεν προλαβαίνεις φιλαράκο. 

ANTEXEIΣ;;;

ΠΕΣ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΜΩΡΕ;;;

ΚΑΛΑ, ΕΝΤΑΞΕΙ, ΣΤΑΜΑΤΑΩ…

Σταμάτησα να ονειρεύομαι.. ότι θα κόβω φοιτητικά εισιτήρια για όλη μου τη ζωή.

Στα σχολικά σου χρόνια κόβεις μαθητικό. Μέχρι να τελειώσει η σχολή σου κόβεις φοιτητικό. Τελειώνει η σχολή σου; Πάνε τώρα αυτά. Μεγάλωσες! Οι τιμές ανεβαίνουν. Η ζωή σου ξηγιέται μπαμπέσικα και σου φωνάζει δυνατά “Ωρίμασες, θα πληρώνεις ότι πληρώνουν και οι μεγάλοι τώρα. Κομμένες οι μαλακίες. Δούλευε. Δούλευε. Δούλευε.” Σκληρό; Πού να δεις και το επόμενο που ‘ρχεται…

Σταμάτησα να ονειρεύομαι… ότι θα ‘μαι για πάντα το παιδί των οικογενειακών τραπεζιών.

Στα οικογενειακά τραπέζια δεν θα ‘σαι ο μικρός. Δεν θα σ’ έχουν στα ώπα ώπα πλέον (αν εξαιρέσεις τη γιαγιά σου και τη μάνα σου που στα μάτια τους θα ‘σαι πάντα τριών μηνών!) και κανείς δεν θα σε ρωτάει για τα μαθήματά σου. Όλοι θα σου λένε “Από δουλειά πώς πάει;” ή “Καμιά καλή κοπέλα βρήκες;”, ενώ ακόμα και ο κλασικός θείος που αράζει με τη νεολαία δεν θα αράζει πια μαζί σου, αφού θα ‘χει βρει καλύτερη παρέα. Με μικρότερους!

Σταμάτησα να ονειρεύομαι… ότι εξετάσεις και τσεκ απ κάνουν μόνο τα παππούδια και όχι εγώ!

Δεν είσαι και στα τρίτα ή στα τέσσερα “άντα”, να πλακωθείς στους γιατρούς, αλλά τα 23 είναι μια σοβαρή ηλικία για να κάνεις τα απαραίτητα τσεκ απ σου. Βέβαια, τα σάπια που έτρωγες θα συνεχίσεις να τα τρως, 23 είσαι ακόμα αφού, ωστόσο ένα τσεκαρισματάκι επιβάλλεται. Τέρμα πια τα όνειρα. Οι καρδιολόγοι, οι παθολόγοι, οι γαστρεντερολόγοι και σόι πάει το βασίλειο, είναι πλέον και δικοί σου γιατροί.

Σταμάτησα να ονειρεύομαι… ότι είμαι ακόμα μικρός για να πάω στρατό!

Αν έχεις πάει μικρός κι έχεις ξεμπερδέψει έχει καλώς. Αν το ‘χεις αφήσει στην άκρη λόγω σχολής και τα ρέστα κι έχεις πάρει αναβολή 5ετίας, τα όνειρά σου κάπου εδώ σταματάνε. Δεν είσαι πια μικρός για το στρατό. Έχεις κάτι μήνες μπροστά σου, τα χακί σε περιμένουν κι εκεί που βαρούσες προσοχή σε παρτάρες της σχολής, τώρα ήρθε η σειρά σου να βαρέσεις προσοχή για την πατρίδα μωρή σειρούλα. Καλή λευτεριά.