Φαντάσου λέει, μια από εκείνες τις συναυλίες που έχεις πάει ή που σχεδιάζεις να πας! Που έχεις πάρει εισιτήριο, και χοροπηδάς μέχρι να φτάσει η μεγάλη μέρα. Θα μιλήσεις με τους φίλους σου, θα ντυθείς, θα στολιστείς, θα πεις στη μάνα σου ότι θα αργήσεις και θα στηθείς στην ουρά, να φας τον γάιδαρο από το τέλος του. Το αγαπημένο σου συγκρότημα ανεβαίνει στη σκηνή και εκεί ακριβώς που το συναίσθημα σου εκρήγνυται, δίπλα σου ένας παλαβός κάνει το ίδιο, με αληθινά εκρηκτικά. Πατάει ένα κουμπί και σκορπίζεται παντού, παίρνοντας μαζί του εσένα και εμένα, παίρνοντας μαζί του δεκάδες που ονειρεύτηκαν να επιστρέψουν το βράδυ σπίτι τους ιδρωμένοι και να ξαπλώσουν μεθυσμένοι στριφογυρίζοντας ζαλισμένοι στο μαξιλάρι, μέχρι να τους πάρει ο ύπνος.

Ένας τέτοιος τύπος ξύπνησε χθες στο Μάντσεστερ και πιωμένος από μίσος και παραφροσύνη, μοίρασε απλόχερα δάκρυα και φόβο για αυτούς που φεύγουν και περισσότερο για αυτούς που μένουν. Αυτούς που μένουν να φοβούνται και που αρχίζουν και αυτοί με τη σειρά τους να μισούν. Πανηγυρίζει το ISIS για τα αδικοχαμένα 15χρονα που βλέπει σαν εχθρούς που χορεύουν ποπ με σχολικές τσάντες. Οργή από την Ευρώπη για τα παιδιά της που χάθηκαν και τώρα αναγκάζονται να σκοτώσουν εκείνα των κακών, για αντίποινα.


Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι σε αυτό το σημείο. Ο θρήνος μας, δεν έχει καμιά σχέση με το δήθεν πόνο σας. Αφού επιμένετε με σατανική συνέπεια να χωρίζετε τους λαούς βάσει θρησκειών και τα γυναικόπαιδα σε αυτά που αξίζουν να ζουν και σε αυτά που ζουν για να πληρώνουν τα σπασμένα, τότε και εμείς διαχωρίζουμε την απελπισία μας από τη δική σας…

Αν εσείς αποφασίσατε να ανοίξετε διάλογο που απαντά στους αποκεφαλισμούς με drones και στις ανθρώπινες φλεγόμενες βάτους με βομβαρδισμούς, θα μας επιτρέψετε να κλάψουμε λίγο παραπέρα. Είναι η ισλαμοφοβία ή ο ιμπεριαλισμός; Είναι η αίσθηση της ασφάλειας μέσα στο φόβο που μας έχουν δημιουργήσει και τους λέμε και ευχαριστώ; Είναι τότε που κάποιος είπε εγώ πιστεύω στο Θεό εσύ στον Αλάχ, ας πολεμήσουμε; Είναι όλα αυτά μαζί και που κάνουν τώρα τον δρόμο μας, να μην έχει επιστροφή;

Το ελεύθερο κομμάτι του πλανήτη, δεν σταματά να πολιορκείται γιατί έχει δάκρυα για όλα τα παιδιά που ακρωτηριάζονται στη Λιβύη και πεθαίνουν στη Συρία. Ξεσπά σε λυγμούς με εκείνα που χάνονται στo Αφγανιστάν, του κόβεται η ανάσα παρακολουθώντας βίντεο ανατίναξης σε Γαλλία, Βρετανία και Βερολίνο. Υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζουν τον σπαραγμό τους ανάμεσα στην Τουρκία και στην Κένυα, χάνοντας τις ελπίδες τους στο Ιράκ και τη Σομαλία. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν κομπιάζουν μπροστά στις κάμερες από ψεύτικη απελπισία και δεν γεννούν τρομοκράτες, κάθε φορά που ουρλιάζουν ότι θα πολεμήσουν την τρομοκρατία.

Ο θρήνος μας δεν είναι κραυγή πολέμου. Είναι η μόνη μουσική που αρμόζει σε έναν πλανήτη που δεν σταματά να πεθαίνει, άλλοτε αργά και άλλοτε γρήγορα, πάντα όμως αφόρητα βασανιστικά. Σήμερα πέθαναν μικρά παιδία, όπως χθες και αύριο. Κάθε μέρα το ρολόι αυτής της κοινωνίας τρέχει προς τον μηδέν και εμείς χάσκουμε κουστουμαρισμένα φρικιά και σχιζοφρενείς με πορτοκαλί στολές και χατζάρες.

Κανένας από τους θεούς σας δεν θα ευλογούσε το αίμα στα χέρια σας και το πρόγραμμα για τα εξοπλιστικά σας. Κανένας από αυτούς για τους οποίους θυσιάζετε άμαχα κορμιά, δεν θα σας συγχωρέσει στον παράδεισο που ψάχνετε τρόπο να εξαγοράσετε. Αγοράστε το φόβο μας και γίνεται χαρούμενοι. Αγοράστε τις αγχωμένες στιγμές μας, σε μετρό και στάδια. Κοροϊδέψτε τις σαν αλουμινόχαρτο κουβέρτες που μας βάζετε και τα σεντόνια που μας σκεπάζεται, καθώς τα βάφουμε κόκκινα. Θα πρέπει να μας σκοτώσετε όλους, να μας θάψετε βαθιά κάτω από το χώμα και τότε θα νιώσετε όπως εμείς. Τον φόβο που νιώθουμε όσο εσείς ζείτε προστατευμένοι από μαντρόσκυλα, που σας αφήνουν μόνους σας τα βράδια. Όλα εκείνα τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ιδρώσουν στις συναυλίες, θα ιδρώσουν τους εφιάλτες σας και κανείς δεν θα μπορεί να σας ξυπνήσει. Μόνη σας ευχή, να ανατιναχτείτε για να λυτρωθείτε.