«…Η αλήθεια στο θέατρο πάντοτε διαφεύγει. Ολόκληρη δεν τη βρίσκεις ποτέ αλλά η αναζήτησή της είναι συναρπαστική. Η αναζήτηση είναι σαφές ότι προηγείται της προσπάθειας. Η αναζήτηση είναι ο σκοπός σου. Τις περισσότερες φορές μέσα στο σκοτάδι, προσκρούεις στην αλήθεια, συγκρούεσαι μαζί της ή, ρίχνοντας της μια φευγαλέα ματιά, βλέπεις μια εικόνα ή ένα σχήμα που μοιάζει να ανταποκρίνεται στην αλήθεια, συχνά χωρίς να συνειδητοποιείς ότι συνέβη ακόμη κι αυτό. Αλλά η πραγματική αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπάρχει μια αλήθεια στη δραματική τέχνη». Απ’ την ομιλία–καταγγελία στην απονομή του Νόμπελ λογοτεχνίας….  

Χειμώνας με δόντια, που μας άφησε να ελπίζουμε σε λιακάδες. Δευτέρα βράδυ, σε μια Αθήνα σκοτεινή, κρυσταλλιασμένη, άχρωμη και άξενη και σε έναν Βοτανικό που δείχνει ερημωμένος από τη μόδα του. Ξαφνικά φώτα. Θέατρο! Εκεί μέρα και γύρω ζόφος. Και το ξανθό κεφάλι της για πάντα σταρ Ζωής Λάσκαρη. Της γυναίκας που έζησε με τους δικούς της όρους μια ζωή όλο αρνήσεις σε συμβιβασμούς και της πρωταγωνίστριας που λατρεύτηκε στον φακό ως ωραία, πριν την αναμέτρηση της με τους μεγάλους ρόλους, που τους όρμησε κατά μέτωπο.

Πέτρα και ξύλο και χαρούμενοι, φωτεινοί άνθρωποι πριν την παράσταση. Φώτα, κάμερες, φλας, ρεπόρτερ και μικρόφωνα σε χέρια τεντωμένα. Ο Άδωνης Γεωργιάδης και η Ευγενία Μανωλίδου στα μαύρα, ο Πέτρος Δούκας και η πανύψηλη, ωραία γυναίκα του, ο Γιώργος Καμίνης, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο Ηλίας Ψινάκης, πάντα αλέγκρος και πληθωρικός, η υπέροχη κυρία Ελένη Μουλάκη, μια πραγματική ευγενής, η Νανά Παλαιτσάκη, ίσως η πιο κομψή γυναίκα της βραδιάς, στα μπλε και μαύρα, ο Μένιος Φουρθιώτης, με τη μεγάλη αδυναμία στη πρωταγωνίστρια και με την δική της εύνοια, ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης, φυσικά ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, οι κόρες της Ζωής και η εγγονή της, με το γονίδιο της ομορφιάς σα πυροφάνι.

Πίντερ! Η γυναίκα–εισβολέας, η Άννα, είναι η πρόφαση για την κυριαρχία της μνήμης, τον αναζωπυρούμενο απόηχο της νιότης, τη σφοδρότητα της προηγούμενης ζωής που ξεθυμαίνει ώσπου μια λεπτομέρεια να συνθλίψει κάθε δύναμη του τώρα! Στην επιφάνεια, μια ανόητη φλυαρία της καθημερινότητας, που κάθε τι καταπιεσμένο το λιώνει ώσπου να ξεχυθεί λάβα από ρωγμές–πληγές. Κενό, ματαιότητα, σιωπή, μια αίσθηση για τα βιωμένα πράγματα σαν εκείνο το στάδιο μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Το ζευγάρι από την Βέρα Κρούσκα και τον Βασίλη Βασιλάκη, σα να ξυπνά από ένα όλο χάσιμο, συνεχή, μεσημεριανό ύπνο, συνειδητοποιεί τη μεταξύ του σχέση μέσα απ’ την αναμονή και μετά τον ερχομό της Άννας–Ζωής Λάσκαρη!

Ο Άντολφ Σαπίρο σκηνοθετεί, τονίζοντας την κρυμμένη αλήθεια κάτω από τις κοινότυπες λέξεις, τις εκρήξεις αλλά και το πικρό χιούμορ του Πίντερ. Η μετάφραση έργο του Σταμάτη Φασουλή. Το σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου, χρηστικό, λειτουργικό, σα τέταρτος πρωταγωνιστής και οι φωτισμοί της μαγικής Κατερίνας Μαραγκουδάκη, απ’ τα μεγάλα παράθυρα που κοιτούν στη θάλασσα σαν από ονειρικό παράλιο τοπίο. Στην επικοινωνία η Πέπη Ραγκούση να προσέχει ακόμη και υποψία λεπτομέρειας.

Οι παραστάσεις του έργου αφιερώνονται στη Νόνικα Γαληνέα, την φίλη όλων των δικών τους ωραίων χρόνων. Η κυρία Γαληνέα, εκεί, συγκινημένη! Υπέροχα κομψή απόλυτα φυσικά! Χωρίς καμιά προσπάθεια να κρύψει τα δάκρυα της! Αυτά είναι για δήθεν πρωταγωνίστριες, όχι για αυθεντικά σπουδαίες!

Η μεγάλη σωτηρία απ’ τη δική μας τώρα –ίσως ασυνείδητα «Πιντερική»- καθημερινότητα, έρχεται απ τη σκηνική. Μια εύθραυστη, απαλή Βέρα Κρούσκα, ευάλωτη επιφανειακά αλλά με μεγάλη δύναμη ανατροπής όπως θα φανεί. Ένας αρσενικός Βασίλης Βασιλάκης, να ψάχνει όλο ισορροπίες να αποκαλύψει την παγίδα, να δίνει αποχρώσεις σε σκέψεις και στιγμές. Μια σαρωτική, όλο κρυφά νοήματα, γεμάτες παύσεις και υπογραμμισμένες επαναλήψεις Ζωή Λάσκαρη, είναι εκεί στην σκηνή σα ρόλος, αλλά και με την αίγλη σαν αύρα, σα φωτοστέφανο της μεγάλης σταρ που ξέρει το παιχνίδι της σαγήνης του κοινού! Στα λευκά της!

Χειροκρότημα! Υποκλίσεις! Το τέλος του έργου, η επιστροφή του ηθοποιού απ’ τον ρόλο, η καταδίκη του κοινού στην πραγματικότητα του! Λίγο μετά, σε μαύρα αστροφόρα, η Λάσκαρη είναι η θέα των φλας. Το φακό, πάντα τον παίζει, τον υπνωτίζει, τον φλερτάρει και αυτός της παραδίδεται εθελοντικά. Στάση σώματος, περήφανος λαιμός, προκλητικό σαγόνι, γυμνοί ελαφρά ώμοι και ανοιχτός θώρακας! «Είμαι εβδομήντα χρονών» λέει! Ε, και; Είσαι για πάντα η Ζωή Λάσκαρη… .

Αυλαία δεν κλείνει… αλλά το χειροκρότημα εννοείται γύρω της… .

INFO
Θεατρική Σκηνή «Ζωή Λάσκαρη» – Πολυχώρος Αθηναΐς, Καστοριάς 34-36 & Ιερά Οδός,Βοτανικός, τηλέφωνο επικοινωνίας 2103477878.