Εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας μια ριχτή μπλούζα και ένα τζιν παντελόνι. Είχε κουρέψει τα μαλλιά του κοντά και έμοιαζε τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερος από την τελευταία φορά που τον είχα δει.
Πήρε κατευθείαν φωτιά: «Ημερολόγιο», «Δεν είμαι Άλλος», «Ο Άμλετ της Σελήνης». Από κάτω καπνοί από μισοσβησμένα τσιγάρα, παρέες νεαρών κυρίως ατόμων, χειροκρότημα. Εκείνος πάνω στη σκηνή να κλείνει συνωμοτικά το μάτι, να σηκώνει ψηλά τα χέρια, να πιάνει την κιθάρα και να παίζει τους δικούς του σκοπούς. Σε μία διαρκή κίνηση και ένταση. Ζωντανός, εκφραστικός με αληθινή διάθεση να επικοινωνήσει με το κοινό του.
Άναψε τσιγάρο, ήπιε δυο γερές γουλιές μπύρας και συνέχισε το πρόγραμμά του. Η φωνή του είναι γυμνασμένη, τα μάτια του μοιάζουν λίγο χαμένα. Αναρωτιέμαι σε ποιους μυστικούς κόσμους να ταξιδεύει κάθε φορά που τα κλείνει….
Τραγουδά “Bρέχει και στους καταυλισμούς, χορεύουν τα παιδιά, στάζει ο θεός στις προσευχές, στο ντέφι, στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά…”, με πολύ πάθος σαν να ΄χει παλιούς λογαριασμούς μ’ αυτό το τραγούδι. Έξω πράγματι βρέχει δυνατά. Μιλά για ένα «αστρικό μαξιλάρι» που ακούμπησε και έγραψε αυτά τα λόγια. Περίεργα πλάσματα οι καλλιτέχνες. Οι κεραίες τους πιάνουν συχνότητες χαμηλές που αδυνατούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Συχνά δημιουργούν κόσμους ψεύτικους που λειτουργούν σαν μανδύες προστασίας και χάνονται μέσα τους. Ή μήπως αυτοί οι παράξενοι κόσμοι τελικά υπάρχουν…;
Ρίχνει κλεφτές ματιές στη δασκάλα του, Βάσω Δημητρίου, που στέκει δίπλα του υποστηρικτική και παίζει τα έγχορδά της. Χαμογελά συνωμοτικά -ξανά-. Αγαπά τον Παύλο Σιδηρόπουλο. “Άντε και καλή τύχη μάγκες” τραγουδά με αναρχική φωνή και το αφιερώνει στους γιους του. Ένα ροζ φως πέφτει πάνω του και τονίζει τους στίχους του. Αυτός είναι οι στίχοι του…
O Xρήστος Θηβαίος θα ολοκληρώσει τον κύκλο των εμφανίσεων του στο «Σταυρός του Νότου club» την Παρασκευή 21/11.
