Έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε πως το να μεγαλώνεις κάποια στιγμή συνηθίζεται. Ή ΟΚ, το πιστεύουμε γιατί χρειαζόμαστε λίγη αισιοδοξία. Επίσης κάπως αρχίζουμε βιωματικά να αντιλαμβανόμαστε γιατί πάντα υπάρχει μια άτυπη κόντρα μεταξύ γενεών. Οι μεγαλύτεροι με τους μικρότερους. Δεν είναι το χάσμα, δεν είναι η σύγκριση. Είναι θέμα προβολής των ίδιων αυτοματισμών και αγκυλώσεων. Όλοι περνάνε από το στάδιο “εμπρός πίσω” σε ό,τι έχει να κάνει με τη νοσταλγία, μέχρι να καταλάβουν πως πρόκειται για κάτι εντελώς μάταιο και τότε ακριβώς είναι που εμφανίζεται μια νεότερη γενιά που βιώνει ακριβώς αυτές τις εμμονούλες ένα βήμα πριν τη (δύσκολη και ουσιαστική) ενηλικίωση.
Όλα αυτά, εν τω μεταξύ, για να καταλήγουμε να ξύνουμε λίγο τις πληγές της νοσταλγίας και της αντίστασης σε αυτή την ενηλικίωση. Έχουμε πει, πολλά πράγματα με τα οποία χαιρόμασταν στα 90s και στα 00s στο σήμερα δεν βγάζουν κανένα νόημα. Αλλά κάποι άλλα, μέσα στην πλήρη απουσία χρησιμότητας στην οποία θα έπεφταν σήμερα, μας προκαλούν μια γλυκιά νοσταλγία, αλλά και μια αμήχανη συνειδητοποίηση: γερνάμε αδέρφια. Ναι, εμείς οι late Millennials. Γερνάμε και εμείς. Βεβαίως. Άβολο, το ξέρουμε, αλλά είναι γ@μημένο γεγονός.
Δηλαδή, αν αναγνωρίζεις αντικείμενα και ιδέες μέσα στις παρακάτω φωτογραφίες, δεν είσαι πια 20. Δεν είναι φρέσκες αναμνήσεις. Είσαι 30+ plus. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Συγγνώμη.
Αυτά τα βαζάκια με τα οποία πάθαιναν εμμονή οι μανάδες μας
Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε την εντελώς αμήχανη εικόνα των Windows κάποτε
Η εμμονή με τη Νταϊάνα
Εσείς είχατε αλλάξει το μαμίσιο ραδιόφωνο στο αμάξι ή ήσασταν τίποτα φυσιολογικοί;
Όταν η αισθητική στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων αυτοκτόνησε
Η “κρυφή” γωνιά των βίντεο κλαμπ. Ναι, είπαμε βίντεο κλαμπ
Τα CD του MTV. Αυτό και τίποτα άλλο
Όλοι γράφαμε τα δικά μας CD με παράνομα κατεβασμένα κομμάτια, ας μη ντρεπόμαστε
ΤΣΙΡΙΖΟΥΜΕ
Αυτό μπορούμε να το μυρίσουμε
