5+2 "Χάτσικο" που δεν τους έκανε κανείς ταινία...

Το Χάτσικο τον ξέρεις, δεν τον ξέρεις; Εκείνο τον απίθανο σκύλο που έμεινε πιστό στ’ αφεντικό του, όχι μόνο ως το τέλος αλλά και… ύστερα απ’ αυτό; Ε, μάντεψε: υπήρξαν κι άλλοι τέτοιοι!

Κι επειδή αυτούς κανένας δεν τους έκανε ταινία (απλά μερικούς τους είδαμε, κομπάρσους στην ταινία αλλωνών), έλα να σου μιλήσω σήμερα για 5 “Χάτσικο” που υπήρξανε στον κόσμο (ή στη μυθολογία!), κι ήταν το ίδιο ήρωες με τον ακίτα του Ρίτσαρντ Γκιρ.

Πρώτος και καλύτερος, φυσικά…

Ο Άργος του Οδυσσέα

Ο πρώτος μεγάλος “Χάτσικο” του αρχαίου κόσμου, ήταν πολύ “Χάτσικο” και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ μεγάλος! Ο Άργος ήταν σκύλος του Οδυσσέα. Κι ο Οδυσσέας, ως γνωστόν, καμιά διάθεση δεν είχε να πάει να πολεμήσει για τα μάτια της Ελένης και τα κέρατα του Μέμου, μα είχε δώσει όρκο, τον ανάγκασαν, πήγε Τροία. Μαθηματικά τώρα: 10 χρόνια πόλεμος + 10 χρόνια που θαλασσοδέρνονταν ο “κανένας” εις τα πέλαγα, 20 χρόνια περίμενε ο σκύλαρος, εκεί, αμέτι μουχαμέτι, να δει τ’ αφεντικό του να γυρίζει. Τον Οδυσσέα όλοι τον είχαν για νεκρό. Μα γύρισε! Τον βλέπει ο Άργος ο μαθουσάλας, κλείνει το μάτι στον κόσμο, “Είδατε τι σας έλεγα; Ήρθε τ’ αφεντικούλι μου, μικρόψυχοι!“, κι έπειτα κλείνει και τ’ άλλο και πεθαίνει ευχαριστημένος.

Ο σκύλος του Ξάνθιππου

Η Αθήνα δέχεται επίθεση απ’ τους Πέρσες, κι η Πυθία λέει: “Ερμής ανάδρομος, μόνη σωτηρία τα Ξύλινα Τείχη“. Ευτυχώς για την Αθήνα, την Ελλάδα και πιθανώς την υπόλοιπη Ευρώπη, ο Θεμιστοκλής δεν πιστεύει και πολύ σε καφετζούδες, κι ερμηνεύει τα λεγόμενα με άλλο τρόπο: “Ρε παιδιά, τι ξύλινα τείχη, καράβια εννοεί η θεριακλού!“. Μπαίνουν λοιπόν οι Αθηναίοι στα καράβια, μα τα ζώα τ’ αφήνουν πίσω. Μπαίνει στο καράβι κι ο Ξάνθιππος (ο πατήρ του Περικλή!), πάει να μπει κι ο σκύλος του, μα ο καπετάνιος του κλείνει το δρόμο. “Όχι ζώα στο πλοίο” δείχνει την ταμπέλα ο καπετάνιος κι ανοίγει πανιά. Ο “Χάτσι” του Ξάνθιππου όμως, βουτάει στη θάλασσα κι αρχίζει το κολύμπι. Φτάνει το πλοίο στη Σαλαμίνα, βλέπει το σκύλο του ο Ξάνθιππος, αρχίζει τις χαρές, μα ψόφιος στην κούραση ο σκυλάκος παρέδωσε ψυχούλα κι άφησε τελευταία πνοή στην αγκαλιά τ’ αφεντικού. Γιατί ρε Αθηναίοι ξηγηθήκατε έτσι άπονα στο ζωντανό;

Ο Φίντο της Ιταλίας

Στη Φλωρεντία του 1941, ένας εργάτης, ο Κάρλο Σοριάνι, βρήκε στο δρόμο τραυματισμένο και πεινασμένο ένα σκυλάκι. Καμιά έπαυλη δεν είχε, αλλά σου λέει: “ψυχούλα είναι κι αυτή”, το πήρε σπίτι του, το φρόντισε μαζί με τη γυναίκα του, και τ’ ονομάσαν Φίντο (πιστός). Κι ο Φίντο αποδείχτηκε ΠΟΛΥ πιστός, αφού κάθε μέρα συνόδευε τον Κάρλο στη στάση του λεωφορείου, και τον περίμενε εκεί να γυρίσει (χοροπηδούσε κι έκανε χαρές όταν πλησίαζε το λεωφορείο κι ο σκύλος μύριζε “αφεντικό” στον αέρα). Μέχρι που, μια μέρα του 1943, ο Κάρλο πέθανε σ’ ένα βομβαρδισμό του ‘ΒΠΠ. Κι ωστόσο, ο Φίντο κάθε πρωί πήγαινε στη στάση, και δεν έφευγε μέχρι να ‘ρθει το βράδυ. Και το επόμενο πρωί, ξαναπήγαινε, με τη μεγάλη ελπίδα να δει τ’ αφεντικό του. Για 14 χρόνια το ‘κανε αυτό (κοντά 5000 φορές!), μέχρι που πέθανε και συνάντησε επιτέλους τον εργάτη. Έκανες λάθος, Κάρλο, δεν ήτανε ψυχούλα. Ψυχάρα ήταν!

Ο Σεπ της Μοντάνα

Σχεδόν ολόιδια ιστορία με του Φίντο και του Χάτσικο, είχε κι ο Σεπ, στη Μοντάνα των ΗΠΑ. Για 5,5 χρόνια περίμενε στο σταθμό. Κι αν δεν τον “πάταγε” εκείνο το καταραμένο τραίνο, ποιος ξέρει πόσα χρόνια ακόμα θα περίμενε; Άξιος Σεπ, και μάγκας!

Ο Λίο (Μπον-Μπον) της Ταϊλάνδης

Η πιο πρόσφατη περίπτωση “Χάτσικο”, είναι ο Λίο. Η ρέμπελη οικογένειά του τον έχασε το 2015, σ’ ένα βενζινάδικο. Το αλάνι όμως δεν έλεγα να φύγει απ’ το σημείο. “Θα ‘ρθουν να με πάρουν!” επέμενε, κι ενώ λυσσούσε της πείνας, ξερακιανός και άρρωστος, δεν έλεγε να πάει μ’ εκείνους που του πρόσφεραν βοήθεια. Μια 45χρονη τον πήρε σπίτι της. Τον τάισε, τον φρόντισε, εκείνος τίποτα! Κάθε μέρα το ‘σκαγε και πήγαινε στο σημείο του! Κι αυτή θα ‘ταν η ιστορία, μόνο που τώρα πια είναι 2019, έχουμε ίντερντετ κι η οικογένεια του Λίο (ρέμπελη μεν, αλλά) ζούσε.

Πέρασαν 4 χρόνια λοιπόν, και κάποιος ανέβασε το Λιόντα στο Facebook. Χιλιάδες τον είδαν. Ένας απάντησε:

“Μοιάζει με το Μπον-Μπον, που χάσαμε πριν 4 χρόνια!“.

“Συγχαρητήρια, ζωντόβολα! Σας περιμένει από τότε. Ψήνεστε να περάσετε, που ‘χει ρέψει ο φουκαράς;“

Η οικογένεια πήγε στο σημείο, βρήκε το “Μπον-Μπον”, κι ο σκύλος βρήκε τη χαρά του! Αλλά δεν τους ακολούθησε. “Την πίστη μου σ’ εσάς την απέδειξα, τώρα χρωστάω σ’ εκείνη!“. Ακολούθησε λοιπόν τη 45χρονη γυναίκα και… τέλος καλό, όλα καλά!

Υ.Γ. Ο Μπόμπι της Σκωτίας δεν έφαγε πόρτα απ’ τη λίστα επειδή μας χάλασε. Έφαγε πόρτα επειδή έχει γίνει ταινία, το 1961. Αλλά είναι μεγάλο αλάνι και του χρωστούσα ένα υστερόγραφο.