Ανατριχίλα. Φόβος. Μούδιασμα. Ίλιγγος. Ω, ναι. Είναι αλήθεια! Το “Καφέ της Χαράς” θα έχει σίκουελ 15 χρόνια μετά! Μια “κωμική” (πάντα μέσα σε εισαγωγικά) σειρά που δεν μου προκάλεσε ποτέ όχι γέλιο, αλλά ούτε καν ένα χαμόγελο. Αλλά ούτε και σε σένα φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη και το ξέρω καλά. Ίσα ίσα δηλαδή, που σου δημιουργούσε συνεχώς μια έντονη μιζέρια, αφού από το σπαστικό “ΤΟΥ ΡΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ ΡΟΥ” που ‘χε για μουσική τίτλων να το πάρεις, μέχρι τις ξεπερασμένες ατάκες του Τρελαντώνη και του Φατσέα, τα καταθλιπτικά και “άχρωμα” παιδάκια Βάλια, Μανωλάκης, Γωγώ, Μπίλις κλπ κλπ και το θλιβερό ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΤΕΙΟ σλόγκαν “Τάξις και Ηθική”, ήταν όλο ένα δράμα. Όχι μία κωμωδία. Θα σου ‘γραφα κι άλλα, αλλά τα κρατάω για όταν προβληθεί το πρώτο επεισόδιο.

Κάπου εδώ ωστόσο, οφείλω να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κάτι προσωπικό και ούτε είμαι εμμονικός με τον Ρώμα. Για να σου ‘μαι ειλικρινής με το “Κωνσταντίνου και Ελένης” γέλασα με τη ψυχή μου σε αρκετά σημεία… Ακόμα και το “Οι Μεν και οι Δεν” που μπορεί να μην μ’ άρεσε ιδιαίτερα, είχε και αυτό τις καλές στιγμές του, διάολε. Ωστόσο το ΣΙΚΟΥΕΛ του Καφέ της Χαράς ήταν μαχαιριά στην καρδιά. Μια καρδιά που ήταν ήδη λαβωμένη απ’ τις άπειρες επαναλήψεις του.
 
Όμως για να τα λέμε όλα έχουν περάσει και χειρότερες “κωμικές” σειρές στην αθάνατη ελληνική τηλεόραση. Σου βρήκα, λοιπόν, τις top χειρότερές μου και θέλω να ελπίζω ότι θα συμφωνήσουμε στο τέλος. Αν όχι, δεν πειράζει, καλή καρδιά… και με λιγότερο Καφέ της Χαράς!
 
Ρετιρέ
 
Δεν χρειάζεται να κάτσω και να σου εξηγήσω το στόρι του Ρετιρέ πάλι απ’την αρχή. Τόσες χρονιές το βλέπεις σε επανάληψη, το ‘χεις εμπεδώσει (1994, 1996, 1997, 1998, 2000, 2002, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017 και 2018). Ήταν καλτ, το δέχομαι. Αλλά αν θες να μιλάμε με ειλικρίνεια δεν είχε πλάκα ρε συ. Οι πρωταγωνιστές φώναζαν πολύ. Μιλούσαν δυνατά. Δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Νόμιζες ότι ζούσες Deja Vu κάθε πέντε λεπτά, αφού το σενάριο και οι διάλογοι δεν άλλαζαν καθόλου. Και εντάξει, γούστα είναι αυτά, δε λέω, αλλά αν σου άρεσε στ’ αλήθεια το Ρετιρέ τότε τι να σου πω, είσαι μερακλής και ζεις τη ζωή σου στα άκρα. ΕΠΟΜΕΝΟΟΟΟΟΟΟΟ.
 

 
Εμείς κι εμείς

Όλη η μιζέρια προσωποποιημένη σε ένα σίριαλ. Ναι. Μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Αυτό ήταν το χειρότερό μου. Η πολυκατοικία του “Εμείς κι εμείς” ήταν μια πολυκατοικία που δεν θα έμενα ποτέ μου, ακόμα κι αν είχα τσάμπα νοίκι, κοινόχρηστα, όλα τα πακέτα nova και cosmote, μασάζ τα σαββατοκύριακα και τέσσερα ταξίδια το χρόνο στο εξωτερικό. Και ναι, απ’ το περίπτερο της “Παρθένας” δεν θα ψώνιζα ούτε μισή τσίχλα. Ουφ, το ‘βγαλα από μέσα μου. Γιατί αυτό το κακό σίριαλ όμως να παίζει 4 σεζόν και να ‘χει 140 επεισόδια; Γιατί μετά από κάθε σκηνή έβγαιναν και χόρευαν στο δρόμο ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ; Γιατί δεν είχε ούτε μισό πετυχημένο διάλογο; Και γιατί ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΡΕ; Και μιλάμε για το Mega δηλαδή, που ‘χει βγάλει σιριαλάρες, έτσι;
 

 
Το κλειδί

Έλα, πες την αλήθεια. Έχεις δει κι εσύ “Το κλειδί” από ανάγκη. Και λέω από ανάγκη, αφού αυτό το σίριαλ το ‘χεις συνδυάσει κυρίως με τις αϋπνίες σου, καθώς οι επαναλήψεις του ήταν κάπου ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στα ξημερώματα. Και ναι, απ’ το να δεις ΚΑΦΕ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΜΕ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ προτίμησες να δεις αυτό. Και δεν δικαιώθηκες ποτέ. Δεν χρειάζεται να τ’ αναλύσω περισσότερο, αν έχεις δει έστω και μισό επεισόδιο με νιώθεις…
 
Παρένθεση: Όπως με πληροφορούν απ’ το κοντρόλ, είναι και “κλεψιά” απ’ το “The Apartment“, μία απ’ τις καλύτερες αμερικάνικες κομεντί όλων των εποχών. Είστε που είστε μέτριοι, είστε και ιερόσυλοι! 

*Να ‘σαι καλά Γεροντόπουλε ρουφιάνε μου…
 
 
Θα σε δω στο πλοίο
 
Ένα κρουαζερόπλοιο. Ένας σοβαρός πλοίαρχος (Παρτσαλάκης), ένας “αλανιάρης” και “γκομενιάρης” ύπαρχος (Χαλκιάς) και καμιά δεκαπενταριά κομπάρσοι που απλά έτυχε να έχουν κάποια θέση στο πλοίο. Αυτό. Τίποτα άλλο. Ουσιαστικά στόρι δεν υπήρχε σ’ αυτό το σίριαλ, όσο το κρουαζερόπλοιο έκοβε βόλτες μες στα γαλάζια τα νερά. Και όσο κι αν ήθελες να ξεχάσεις την ύπαρξη του “Θα σε δω στο πλοίο”, το Provocateur βρίσκεται εδώ για να στη θυμίσει. Χιούμορ που δεν ήταν ούτε για υπερήλικες, καλές ατάκες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, καθώς δεν υπήρχε λόγος να ειπωθούν σ’ ένα τόσο αδιάφορο σίριαλ και μπόλικες επαναλήψεις, έτσι, απλά για να περνάνε τα μεσημέρια μας. Όχι ευχάριστα, βέβαια, απλά για να περνάνε… Μέχρι να φτάσουμε στο θάνατο και να λυτρωθούμε.
 

 
Η ώρα η καλή

Μιας και πιάσαμε τα πλοία, ας μιλήσουμε και λίγο για την ώρα την καλή. Που μόνο καλή δεν ήταν, αφού όταν το ‘βλεπες σε έπιανε αμηχανία. Ναι. Ήταν μια αμήχανη σειρά. Ντάξει, το δέχομαι να βαριέσαι να γράψεις ένα καλό κείμενο, και σε ‘μας συμβαίνει συχνά, όμως δεν γίνεται τρία ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια να βλέπεις τον Μιχαλόπουλο να το παίζει πατέρας, αλλά και “γυναικάς” λες και ξαναζούμε στα 80s ξέρω ‘γω… Και μιλάμε για εποχές που στο Mega έπαιζαν “αρρωστημένες” σειρές, όπως ήταν το Παρά Πέντε και οι Singles, και το Πενήντα Πενήντα με το Κόκκινο Δωμάτιο.
 

 
Λάκης ο γλυκούλης

2.363.000 τηλεθεατές ανά επεισόδιο. 2.363.000 τηλεθεατές ανά επεισόδιο που έκατσαν να δουν τον Φιλιππίδη να κάνει τον “χαζούλη”. 2.363.000 τηλεθεατές ανά επεισόδιο για να δουν τον Φιλιππίδη να κάνει τον “χαζούλη” που τον εκμεταλλεύονται οι γύρω του και κυρίως η γυναίκα του η Βούλα. Όκει. Φουλ λογικό. Ελπίζω να ανταμείφθηκαν οι φανατικοί του “Λάκη του Γλυκούλη” με το άπειρο γέλιο που τους χάρισε η εν λόγω σειρά.
 

 

40 κύματα
 
Κακή αντιγραφή της πεντάμορφης και το τέρας που για καλή μας τύχη κράτησε μόνο μια χρονιά. Τουλάχιστον είδαμε την πανέμορφη Λίνα Σακκά μετά από καιρό, οπότε ας είναι… 
 


Βοnus: Λίφτινγκ

Δύσκολη ερώτηση για το αν είναι χειρότερο αυτό ή το Καφέ της Χαράς, όμως οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Το Λίφτινγκ ήταν ένα τσιιιιικ χειρότερο. Ωστόσο, δεν ξέρω ποιος ρόλος ήταν χειρότερος. Του σουβλατζή Σίλα (που έλεγε ίδιες ατάκες στυλ Φατσέα και το ‘παιζε αγράμματος), του Ρώμα που έκανε τον πλαστικό χειρούργο μ’ έναν αποτυχημένο φίλο αναισθησιολόγο που έλεγε όλο σάπιες ατάκες; Αποτυχία. Αποτυχία. Α, και που ‘σαι; Αποτυχία.