Από αρχαιοτάτων χρόνων, η Ελλάδα είχε σπουδαία παραγωγή σε λάδι και σε χιούμορ. Από Αριστοφάνη σε Λουκιανό, κι έπειτα Σουρής, Τσιφόρος, Μαλβίνα, Τζιμάκος, Χάρι Κλιν, Αρκάς, ΑΜΑΝ… Αν εξαιρέσεις το διάλειμμα της κομματάκι στρυφνής και εύθικτης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Ελλάδα είχε πλάκα. Πολλή πλάκα!

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο… Ε, δεν τα λες και “χρυσά”, αφού ο τόνος έχασε τη σιγουριά του, και το “γέλιο” της χώρας άρχισε να μοιάζει επικίνδυνα με το “γελοίο”. Ενώ λοιπόν κοντεύουν να τελειώσουν δυο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ δεκαετίες σαχλαμάρας (και η ελπίδα που ακούει στα ονόματα Θεοδωρόπουλος, Μαθιουδάκης, Φισφής, Ρούμπος κ.α. μας υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο), πάμε να δώσουμε τον τίτλο του πιο κρύου ανάμεσα στους κρύους που μεγάλωσαν δυο γενιές Ελλήνων.

Δυστυχώς και τη δική μας…

Χάρης Ρώμας

Ο άνθρωπος που σημάδεψε ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ σαν καυτό σίδερο το χιούμορ μια ολόκληρης γενιάς (και ίσως περισσότερων). Απ’ τους “Μεν και Δεν” που ίσως θυμάσαι ότι ήταν ωραίο σήριαλ – ξαναδές το και το συζητάμε πάλι! – ως το Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο του, ο Χάρης γέμισε την ελληνική τηλεόραση με πολύ (πολύ! ΠΟΛΥ) κακό χιούμορ. Λογοπαίγνια όπως “Τζόυς Ευείδη – Τζόκινγκ Ρεβίθι – το ρεβίθι που τρέχει;” ή “Ήρθε η θείτσα!” (μόνο και μόνο για ν’ ακούσει η Πέγκι πίτσα και να βγει με το σεντόνι), και ο Ρώμας, σε συνδυασμό με την επανάληψη που είναι μαμά της μαθήσεως και κολλητή της ψυχασθένειας, είναι ο κύριος υπεύθυνος που σήμερα η γενιά που γεννήθηκε το ’90 ΓΕΛΑΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΚΑΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ.

 

Μάρκος Σεφερλής

Αρκεί να δεις τους τίτλους των παραστάσεών του και θα ‘χεις πλήρη εικόνα. Ο βασιλιάς του κακού λογοπαιγνίου μας έχει φέρει κατά καιρούς απέναντι σε μαρκίζες που γράφουν: “Σουλεϊμάρκ ο Μεγαλοπρεπής”, “Μουρλέν Ρουζ”, “Γελών Λαβέ”, “Ο Μάγος του Ροζ” ή “Tρώει Story” (ΑΣΕΒΑΣΤΟΣ). Αν ωστόσο αποφασίσεις παρά τα σημάδια να μπεις παραμέσα, η παράσταση θα σε γλεντήσει με ατάκες όπως “α,χα, καλό ε;” ή “πες κι εσύ Σίσσυ” (;;;) που επαναλαμβάνονται μέσα σε δυο ώρες περισσότερο απ’ όσο το Κωνσταντίνου και Ελένης μέσα σε 20 χρόνια! Άξιο το πουλέν μου για τον τίτλο.

Α, και κάτι που έχει λίγη παραπάνω σημασία. Το χιούμορ είναι ένα πράγμα. Η σάτιρα είναι ένα άλλο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο, εξ ου και ο Τσιφόρος, ο Τζιμάκος, ο Χάρι Κλιν, η Μαλβίνα και κάνας δυο ακόμη που την κατάφερναν καλά, μετριούνται στα δάχτυλα. Κι αν δεν “το ‘χεις”, καταλήγεις να εκτίθεσαι με “λαϊκίστικες χοντράδες” όπως οι παρακάτω (9.25):

 

Σφηνάκια

Τα Σφηνάκια ήταν η Παρί Σεν Ζερμέν της ελληνικής τηλεόρασης. Και εξηγούμαι για τον μη ποδοσφαιρόφιλο: Οι παίκτες ήταν παιχταράδες, αλλά στο γήπεδο μπάλα δεν παίχτηκε! Το πώς συνέβη και κατέβαινε τόσο πολύ η θερμοκρασία στο δωμάτιο, την ώρα που στην τηλεόραση έσκαγαν μορφάρες όπως ο Χατζηπαύλου, o Σύλλας κι ο ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (αρχηγέ μου!), είναι πραγματικό παράδοξο. Παρόλα αυτά, η συνταγή απέτυχε και είναι μάλλον καλή φάση που δεν θα πέσουμε ξανά απέναντι σε κάτι σαν… αυτό:

 

Ταινίες του ’80

Η πρώτη μεγάλη κατρακύλα του ελληνικού χιούμορ, ξεκινάει με το που εμφανίζεται το 8άρι στις δεκάδες της χρονολογίας κι έχει πολύ συγκεκριμένο όνομα: Βιντεοκασέτα. Ο ελληνικός σινεμάς έπαψε να ψάχνει την ποιότητα για να κόψει εισιτήρια, κι άρχισε ν’ αναζητά την ποσότητα για να νοικιάσει κασέτες. Και κάπως έτσι, ο Ηλιόπουλος, ο Κωνσταντάρας κι ο Παπαγιαννόπουλος έδωσαν τη θέση τους στον Στάθη και στον Γαρδέλη, και σε ατάκες γεμάτες χοντροκομμένα αστεία, σαχλαμάρες και μπινελίκια απ’ αυτά που σ’ ενοχλούν όταν τ’ ακούς στο δρόμο. (Παρόλα αυτά, το “Άντε σπάσε ρε μαλάκα” μέτρησε! Μην τους αδικούμε κιόλας…

Λαζόπουλος μετά το 2010

Άδικοι να μην είμαστε, ο Λάκης υπήρξε κάποτε σπουδαίος. Οι “Μήτσοι” ήταν μια τεράστια σειρά για τα δεδομένα της ελληνικής τηλεόρασης και η σάτιρά τους ήταν στ’ αλήθεια αιχμηρή κι έξυπνη, τότε. Κι επίσης, οι δουλειές του τύπου στο θέατρο ήταν πολύ καλές, ενώ ακόμα και το “Τσαντίρι” ήταν σπαρταριστό κι απολαυστικό όταν ξεκίνησε. Ωστόσο, απ’ το 2010 και μετά, ο Λαζόπουλος κούρασε, (κουράστηκε;), άρχισε να δίνει περισσότερο χώρο σε οικονομικοπολιτικές αναλύσεις (που μεταξύ μας, δεν έχει και τις γνώσεις για να τις κάνει) και το χιούμορ του περιορίστηκε σε αστεία για “γριές και… τουαλέτα”. Οπότε, δυστυχώς, παρότι κάποτε έλαμψε, ο Λάκης διεκδικεί πια επάξια την πρωτιά σ’ αυτήν εδώ τη λίστα.


PLUS | Provocateur

Είπαμε ότι θα τα πούμε όλα; Ε, θα τα πούμε όλα! Καμιά δικαιολογία. Κανένα ελαφρυντικό. Είμαστε ένοχοι και το αποδεχόμαστε. Έχουμε υπάρξει απαράδεκτοι, έχουμε κατά καιρούς παγώσει ως και τη θάλασσα, έχουμε γράψει αστεία με τα οποία δεν γελάμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Σκοτώστε μας! (Αλλά συνεχίστε να μας διαβάζετε. Καλοί μας αναγνώστες…).