Από μικρά μας τρομοκρατούν ότι αν κάνουμε πως αφήνουμε στο πιάτο την τελευταία μας μπουκιά, σχεδόν δεδομένα θα μας παρατήσει το κορίτσι ή το αγόρι που αγαπάμε. Φοβισμένοι την καταπίναμε αμάσητη και καθώς μεγαλώναμε μάθαμε ότι «άσε και καμιά μπουκιά να πάει χαμένη σαν βόδι έγινες».
Κάπως έτσι οι περισσότεροι μπορεί να γίναμε διαφορετικά κιλά μεταξύ μας, έχοντας πάντα όμως κοινό το άγχος γι’ αυτά. Μάθαμε ότι ένας αριθμός μπορεί να μας υποδείξει πόσο όμορφοι πρέπει να νιώθουμε και έτσι κάπως να ρυθμίζουμε το κέφι μας μέσα σε ένα στενό παντελόνι.
Αν βγάλουμε το κομμάτι που αφορά θέματα υγείας μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι ο καθένας μπορεί να χωράει σε ό,τι νούμερο γουστάρει και να την περνάει φίνα μέσα σε αυτό. Βέβαια, την περνάω φίνα δεν σημαίνει ότι αυτοσαρκάζομαι με άξονα τη σωματική μου διάπλαση 24 ώρες το 24ωρο, ούτε ότι το μεγαλύτερο βάρος πρέπει να προβάλλεται σαν καρικατούρα από το άτομο που το φέρει σαν απολογία της επιλογής. Μόνο μέλημα οφείλει να αποτελεί η ψυχική ηρεμία του κάθε ανθρώπου…
Αυτές είναι κάποιες ελάχιστες σκέψεις που γεννήθηκαν σε μισό δευτερόλεπτο χαζεύοντας την ιστορίας της 22χρονης κοπέλας που για αρκετό διάστημα αντιμετώπιζε πρόβλημα με το βάρος της, πρόβλημα που της δημιούργησε υπερθυρεοειδισμό, υψηλή αρτηριακή πίεση και κάμποσες άλλες δυσκολίες. Ήταν τότε που…
“Το βάρος μου είχε γίνει μια αρκετά σοβαρή ανησυχία ότι σκέφτομαι χειρουργική επέμβαση απώλειας βάρους. Αποφάσισα να αναλάβω τη ζωή μου και να κάνω μια αλλαγή”.
Έτσι και έγινε! Με πολύ πείσμα και νοιάξιμο για τον εαυτό της, αποφάσισε ότι χρειάζεται μια άλλη εικόνα. Μακριά από τη σκέψη του χειρουργείου, άρχισε γυμναστήριο και προφανώς διατροφή, πετώντας από πάνω της, πάνω από 100 κιλά.
“Τον πρώτο χρόνο, έχασα περισσότερα από 100 κιλά χωρίς χειρουργική επέμβαση και άλλαξε σημαντικά τις ανθυγιεινές μου συνήθειες. Είμαι τώρα ελεύθερος για θέματα υγείας και η ζωή μου έχει αλλάξει προς το καλύτερο με την απλή συνειδητοποίηση ότι αυτό που θέλουμε και τι κάνουμε είναι απόλυτα στον δικό μας έλεγχο”.
